BINIGYAN NG MALI AT PEKENG ADDRESS ANG ISANG DELIVERY RIDER — PERO NANG MALAMAN NIYA KUNG SINO TALAGA ANG UMORDER, HALOS HINDI SIYA MAKAPANIWALA.
Tanghaling tapat. Mainit. Pawis na pawis si Rico, isang delivery rider na nagmamadaling ihatid ang order na halos isang oras nang delayed.
Halos walang pahinga buong araw — dahil kung hindi siya magmadali, wala siyang kikitain para sa gatas ng anak at gamot ng nanay niyang may sakit.
“Lord, sana makabenta pa ako hanggang gabi,” bulong niya habang minamaneho ang motor sa ilalim ng araw.
Habang nasa daan, pumasok ang bagong order:
📍 Address: “Villa 88, Green Heights Subdivision”
💬 Note: “Important! Please be on time. Big tip if early.”
Napangiti si Rico. “Ayos! Mukhang mabait ‘tong customer na ‘to.”
Pagdating niya sa lugar, halos 40 minutes ang biyahe.
Pagpasok niya sa subdivision, nagtanong siya sa guard.
“Boss, saan po banda ang Villa 88?”
Nagkibit-balikat ang guard. “Walang ganyang bahay dito, boss. Hanggang Villa 60 lang ang area namin.”
Nabigla si Rico. “Ha? Sigurado po kayo?”
“Oo. Wala ‘yang 88. Baka prank order ‘yan.”
Parang binuhusan ng malamig na tubig si Rico.
Pinagpawisan siya hindi lang sa init, kundi sa inis.
“Naku naman… dalawang daan din ‘to. Wala na ngang tip, ako pa malulugi.”
Umupo siya sa gilid ng daan, hawak ang pagkain na dapat sana ay para sa customer.
Napayuko siya, napapikit, halos maluha.
“Ginagawa ko ‘to para sa pamilya ko, tapos ganito lang ang balik…”
Ilang sandali, may lumapit na mamang naka-barong, mukhang may edad at mayaman.
“Anak, ayos ka lang ba? Kanina pa kita nakikitang pawis na pawis d’yan,” sabi ng lalaki.
Tumingin si Rico, ngumiti kahit pagod. “Ayos lang po, Sir. Prank order lang po yata. Mali kasi ‘yung address na binigay.”
“Gano’n ba? Sayang ‘yung effort mo. Galing ka pa malayo?”
“Opo, Sir. Pero okay lang po. Ganito naman talaga trabaho namin. Minsan lugi, minsan swerte. Bahala na po.”
Ngumiti ang matanda, saka nagtanong, “Magkano ba ‘yang order mo? Baka bilhin ko na lang.”
“Ha? Eh Sir, baka hindi n’yo gusto. Pancit at manok lang po ‘to.”
“Okay lang. Gutom din ako. Magkano lahat?”
“₱235 lang po.”
Naglabas ang lalaki ng ₱1,000.
“Eto oh, keep the change.”
Nagulat si Rico. “Sir! Ang laki po niyan!”
Ngumiti lang ang lalaki. “Bayad ‘yan sa pawis mo. At saka gusto kong malaman… kung laging ganito ang trato ng mundo sa’yo, bakit ka pa rin mabait?”
Napakamot si Rico. “E kasi po, Sir… kung sasama loob ko sa lahat, baka pati pamilya ko madamay sa galit ko. Mas mabuting tumulong pa rin kahit pagod.”
Tahimik ang lalaki. Kita sa mukha niya ang pagkamangha.
“Anak… kung lahat ng tao katulad mo, mas gaganda ang mundong ‘to.”
Ngumiti si Rico, nagpasalamat, at umalis.
Pag-uwi sa bahay, inabutan niya ang anak niyang si Baby Lia na natutulog, habang ang nanay niya ay mahina pero nakangiti.
“Anak, kumain ka muna. Kumusta biyahe mo?”
“Okay lang, Nay. Napagod lang, pero may mabait na tao akong nakilala. Nilibre pa ako.”
Ngumiti si Aling Rosa. “Sabi ko na sa’yo, anak, babalik din lahat ng kabutihan mo.”
Kinabukasan, may tumawag kay Rico mula sa opisina ng delivery app.
“Sir Rico, pwede po ba kayong pumunta sa HQ? May gusto pong makipagkita sa inyo.”
Kinabahan siya, akala niya may reklamo.
Pagdating niya doon, nagulat siya — may mga camera, staff, at isang itim na kotse sa labas.
Mula sa kotse, bumaba ang lalaking naka-barong kahapon.
Pero ngayon, nakasuot ng mamahaling relo at may kasamang mga tao.
“Sir Rico,” sabi nito, “ako nga pala si Don Alejandro Ramirez, may-ari ng company na pinagtatrabahuhan mo.”
Natulala si Rico. “A-ako po? Sir, kayo ‘yung—”
Ngumiti si Don Alejandro. “Oo, ako ‘yung nag-order ng pekeng address kahapon.”
Nabigla si Rico. “Sir? Kayo po ‘yung prank?”
Tumango si Don Alejandro. “Sinadya ko. Gusto kong subukan kung paano magre-react ang isang rider kapag niloko siya ng customer. Gusto kong makita kung may tao pa rin bang may malasakit kahit nalulugi.”
Tahimik si Rico.
“Sir, wala naman po akong karapatang magalit. Trabaho lang po ‘to. Lahat ng ginagawa ko, para sa pamilya ko. Hindi ko po kailangan maging masama dahil lang naloko ako.”
Lumapit si Don Alejandro, at inilagay ang kamay sa balikat niya.
“Rico, sa dami ng nakilala kong tao, ikaw lang ang hindi nagreklamo kahit niloko. Simula ngayon, gusto kitang tulungan. Simulan mo bukas bilang assistant supervisor ng delivery operations.”
Parang hindi makapaniwala si Rico.
“Sir! Ako po? Pero—”
Ngumiti si Don Alejandro. “Deserve mo ‘to. Gusto kong mas marami pang rider ang maging katulad mo — may puso.”
Lumipas ang ilang buwan, naging isa sa pinakagalang na empleyado si Rico.
Hindi lang dahil sa sipag niya, kundi dahil sa kabutihang hindi kailanman nagbago.
At sa tuwing tinatanong siya ng mga bagong rider kung paano siya napromote, simpleng sagot lang niya:
“Hindi ko kailangang maging mayaman para tumino. Ang kabaitan, libre — pero ‘yun ang pinakamahalagang puhunan ng tao.”
