NAGPANGGAP NA TAGABUHAT ANG ISANG MAYAMAN PARA LANG SUBUKAN ANG PUSO NG KANYANG ANAK — PERO ANG NATUKLASAN NIYA, NAKAPAGPAIYAK SA KANYA.
Tahimik lang si Don Vicente habang pinagmamasdan ang anak niyang si Samantha, na abala sa cellphone habang nakaupo sa hapag-kainan.
Nasa harap nila ang masarap na almusal — gatas, tinapay, prutas — ngunit ni isang “Magandang umaga, Papa” ay hindi niya narinig.
“Anak,” wika ni Don Vicente, “balita ko may bagong staff tayo sa opisina, ‘yung magdadala ng mga dokumento.”
“Ah, oo, Pa. Pero ‘di ko naman pinapansin ‘yung mga gano’n. Ang dumi-dumi pa nga nung isa, parang taga-kalsada.”
Napayuko si Don Vicente.
Sa isip niya: Kung nabubuhay pa sana ang Mama mo, hindi ka lalaki nang ganito.
Si Samantha kasi, lumaki sa luho. Simula nang mamatay ang kanyang ina, halos lahat ng gusto niya ay ibinigay ng ama — para mapunuan ang pagkawala ng kanyang ina.
Pero sa halip na maging mapagkumbaba, naging palautos, mayabang, at walang malasakit sa mga tao sa paligid.
Minsan, sinigawan pa niya ang kasambahay dahil lang malamig ang kape.
At minsan, tinawanan niya ang matandang janitor na nadulas sa opisina.
“Hindi mo kasi nililinis ‘yang sahig nang maayos!” sigaw niya.
Ang mga empleyado tahimik lang, dahil anak siya ng may-ari.
Pero si Don Vicente, nasasaktan sa bawat naririnig.
Hindi dahil sa ginawa niya, kundi dahil alam niyang unti-unting nawawala ang puso ng kanyang anak — ang pusong minahal niya sa yumaong asawa.
Isang gabi, habang nakatingin sa lumang larawan ng kanyang asawa, may naisip si Don Vicente.
“Luz,” bulong niya, “kung hindi ko siya tuturuan ngayon, baka tuluyang mawala ‘yung kabutihan na iniwan mo sa kanya.”
Kinabukasan, nagpatawag siya ng meeting sa mga tauhan.
Ngunit sa halip na pormal na damit, lumabas siya ng bahay suot ang lumang polo, pantalon na kupas, at sombrerong may alikabok.
Hindi siya pumunta bilang Don Vicente — pumunta siya bilang Mang Ben, isang tagabuhat ng mga gamit sa opisina.
Walang nakapansin sa kanya, maliban sa ilang matagal nang empleyado na sinabihan niyang huwag magsalita.
Sa unang araw pa lang, pinawisan siya sa pagbubuhat ng mga kahon ng papel at mga kopya ng dokumento.
Tahimik siya, magalang, at laging nakangiti.
Ilang oras pa lang, dumating si Samantha.
Naka-high heels, may dalang mamahaling bag, at nakaayos na parang modelo.
“’Yung mga papeles ko nasaan? Bakit walang nag-aayos?” sigaw niya.
Agad lumapit si Don Vicente, dala ang mga dokumento.
“Ma’am, eto po, kakakuha ko lang po sa record room.”
Tinignan siya ni Samantha mula ulo hanggang paa.
“Taga-saan ka ba? Ang dungis mo. Next time, maglinis ka muna bago humarap sa akin.”
Tumango lang si Don Vicente.
“Pasensya na po, Ma’am.”
Habang naglalakad palayo, pinigilan niya ang pagpatak ng luha.
Hindi dahil nasaktan siya sa sinabi, kundi dahil alam niyang iyon ang unang pagkakataon na tinrato siya ng anak niya nang gano’n.
Makalipas ang ilang araw, nagpatuloy siya sa trabaho bilang Mang Ben.
Minsan, inihatid niya si Samantha sa elevator dala ang mga pinirmahang kontrata.
Pagkabukas ng pinto, biglang natapon ang tubig ng janitor sa sahig.
Nadulas si Samantha — mabuti na lang, mabilis siyang nasalo ni Don Vicente.
“Ma’am, ayos lang po ba kayo?” tanong niya.
Pero imbes na magpasalamat, sinigawan siya ni Samantha.
“Tingnan mo ginawa mo! Kung hindi mo ko nasalo, baka nabagok ako! Lahat ng ito, kasalanan mo!”
Napayuko lang si Don Vicente, kahit alam niyang siya ang nagligtas dito.
Lahat ng tao sa paligid tahimik.
Walang kumibo.
Pero sa puso ni Don Vicente, parang may pumutok.
Ganito na ba talaga siya lumaki? Wala na bang natira sa lambing ng ina niya?
Ilang araw pa ang lumipas.
Habang nag-aayos si Don Vicente ng mga papel sa labas ng opisina, napansin niya si Samantha — umiiyak sa telepono.
“Hindi mo na ‘ko mahal, diba?” sabi niya sa nobyo.
“Lahat ng tao, iniwan ako!”
Tumakbo ito papunta sa parking area, pero nadapa.
Walang lumapit.
Si Don Vicente lang ang tumakbo.
“Ma’am! Ayos lang po ba?”
Napaiyak si Samantha, hawak ang tuhod.
“Ano bang silbi ng lahat ng ‘to kung wala namang may malasakit sa’kin?”
Tahimik lang si Don Vicente.
Saka niya marahang sinabi:
“Baka kasi nakalimutan mo rin magmahal, Ma’am. Kaya hindi mo na nararamdaman na may nagmamahal sa’yo.”
Tumingin si Samantha, nagulat.
“Anong alam mo tungkol sa pagmamahal?”
Ngumiti si Don Vicente, at tumingin sa malayo.
“Lahat ng tao, Ma’am, natutong magmahal dahil may isang taong nagturo sa kanila kung paano — tulad ng nanay mo.”
Natigilan si Samantha.
“Paano mo kilala si Mama?”
Ngumiti lang si Don Vicente.
“Siguro kasi, matagal ko na siyang kilala… at miss na miss ko na rin siya.”
Kinabukasan, nagpatawag ng meeting ang presidente ng kumpanya — si Don Vicente mismo.
Lahat nagulat nang pumasok sa boardroom ang nakabihis na Don Vicente.
Pero ang mas nagulat — si Samantha.
“Papa…?”
Tumulo agad ang luha niya.
“Pa, ikaw ‘yung tagabuhat?”
Tumango si Don Vicente.
“Anak, ginawa ko ‘yon para malaman ko kung nasaan na ‘yung puso mo. Kung kaya mo pa ring makita ang kabutihan sa mga taong nasa ibaba mo — tulad ng ginagawa ng nanay mo dati.”
Umiyak si Samantha.
“Papa, sorry. Hindi ko alam… nahulog ako sa mundo na puro yabang, puro galit. Nakalimutan ko na pala kung paano magmahal.”
Lumapit si Don Vicente, at niyakap ang anak.
“Anak, hindi pa huli. Ang pagmamahal, puwedeng matutunan ulit — basta bukas ang puso.”
Mula noon, nagbago si Samantha.
Tinulungan niya ang mga empleyado, kinausap ang mga kasambahay, at tuwing may bagong staff, siya mismo ang unang bumabati.
At sa tuwing may nagtatanong kung bakit siya biglang naging mabait, simpleng sagot lang niya:
“May isang tagabuhat ang nagturo sa’kin kung ano ang tunay na yaman — at tatay ko pala ‘yon.”
