BINILI NIYA ANG LAHAT NG PRUTAS NG BATA SA GITNA NG ULAN—AT SINABIHAN ITO: “SA SUSUNOD, SA ESKWELA KA NA PUMUNTA, HINDI SA KALSADA.”
Sa gitna ng madilim na ulap at malakas na patak ng ulan, sa kanto ng isang abalang kalsada sa Quezon City, may batang babae na hawak-hawak ang lumang basket na puno ng saging at bayabas. Basang-basa siya, nanginginig, at halos hindi na marinig ang kanyang boses sa lakas ng ulan.
“Prutas po… bili na po kayo… mura lang po…”
Paulit-ulit niyang sinasabi ito kahit ang mga dumaraan ay nagmamadali, nakasumbrero o may payong, at walang pumapansin.
Ang pangalan niya ay Nica, sampung taong gulang. Araw-araw siyang naglalako ng prutas para matulungan ang kanyang ina na may sakit sa baga. Wala siyang ama, at madalas ay hindi siya nakakapasok sa paaralan.
Habang tumitindi ang ulan, humigpit ang yakap niya sa basket. Ilang pirasong bayabas na lang ang natitira, ngunit basa na rin at halos di na mabenta.
Hanggang sa isang itim na kotse ang huminto sa tapat niya. Bumukas ang bintana.
“’Iha… anong ginagawa mo rito sa ulan?” tanong ng lalaki sa loob.
Isang lalaking naka-barong, nasa edad apatnapu. Ang pangalan niya ay Sir Ramon, isang negosyante na papunta sana sa meeting.
“Magbebenta lang po ako ng prutas, Kuya,” mahinang sagot ng bata. “Kasi wala pa po kaming makain mamaya.”
Tumingin si Ramon sa basang bata, sa mga kamay nitong nanginginig habang hawak ang basket. May kung anong kirot sa puso niya.
“Magkano lahat ’yan?” tanong niya.
“Po?”
“’Yung lahat ng laman ng basket mo. Bibiliin ko.”
Namilog ang mata ni Nica. “Lahat po? Eh… marami pa po ito…”
“Magkano nga?” ulit ni Ramon habang ngumingiti.
Dahan-dahan niyang binilang gamit ang malamig niyang mga daliri. “Mga tatlong daan po siguro lahat, Kuya.”
“Eto, limang libo.”
“Ha?!”
Inabot ni Ramon ang perang limang libo at sabay isinara ang payong ni Nica. “Tara, sakay ka muna. Ibaba kita sa may waiting shed. Basa ka na masyado.”
Pero nangingimi ang bata. “Baka po magalit si Mama…”
“Hindi siya magagalit kung uuwi kang ligtas,” sabi niya nang may ngiti.
Habang bumabaybay sila sa kalsada, tahimik si Nica, tinitingnan ang bag na may pera at mga prutas.
“Kuya, bakit niyo po binili lahat? Sayang po pera niyo.”
Tumawa si Ramon. “Hindi sayang kung sa tamang tao napunta. Pero may kondisyon ako.”
“Ano po ’yon?”
“Sa susunod, huwag ka nang magtinda kapag ganitong panahon. Ulan o init, dapat sa paaralan ka pumupunta, hindi sa kalsada.”
“Pero wala po kaming pambayad sa tuition…”
Ngumiti si Ramon. “Ako na ang bahala doon.”
Kinabukasan, nagpunta si Ramon sa barangay at hinanap ang bahay ng bata. Isang maliit na kubo sa tabi ng ilog. Doon niya nakilala ang ina ni Nica, si Aling Rosa, na may ubo at halos hindi makatayo.
“Hindi ko po alam kung paano magpapasalamat, Sir,” sabi ni Aling Rosa habang umiiyak.
“Wala pong anuman. Pero kung papayag kayo, gusto kong pag-aralin si Nica. Gusto kong bigyan siya ng pagkakataon na mangarap.”
Hindi makapagsalita ang mag-ina. Si Nica ay yumakap sa kanya nang mahigpit.
“Salamat po, Tito Ramon. Mag-aaral na po ako, pangako.”
Lumipas ang ilang taon.
Sa graduation ceremony ng isang public school, lumapit ang isang dalagang may medalya sa leeg at nakasuot ng toga. Si Nica, na ngayon ay honor student.
Sa likod ng auditorium, nakatayo si Ramon, nakangiti habang pinapanood siya.
Pagkatapos ng seremonya, nilapitan siya ng dalaga.
“Tito Ramon, ito po para sa inyo,” sabay abot ng isang pirasong bayabas na nakabalot sa pulang ribbon.
“Naaalala niyo po ba ito?”
Tumawa si Ramon. “Oo, ’yan ang unang prutas na binili ko sa ’yo.”
“Ngayon po, gusto kong ibalik. Dahil kung hindi dahil sa inyo, baka hanggang ngayon, nagbebenta pa rin ako sa ulan.”
Naluha si Ramon at mahigpit siyang niyakap.
“Hindi ako ang nagligtas sa ’yo, Nica. Ikaw mismo ang nagligtas sa sarili mo—pinili mong maniwala na kaya mong magbago ang buhay mo.”
At mula noon, naging parang mag-ama sila. Si Nica ay tumuloy sa kolehiyo sa tulong ni Ramon, at sa bawat umuulang araw, lagi niyang naaalala—ang araw na may isang taong bumili ng lahat ng kanyang prutas, at ibinigay sa kanya ang pinakamahalagang regalo: pag-asa.
