BINIGYAN KO LANG SIYA NG PAYONG, PERO SIYA PALA ANG ANAK NG MAY-ARI NG KOMPANYANG PINAGTRABAHUHAN KO
Mainit sa umaga, basa sa hapon — gano’n ang buhay ni Randy, isang delivery rider ng food app sa Quezon City.
Araw-araw, nakasakay siya sa kanyang lumang motorsiklo, dumadaan sa trapiko, ulan, at araw, para lang may maipadalang pera sa kanyang asawa at anak sa probinsya.
Hindi siya nagrereklamo. Basta may kargang pagkain, may pag-asa.
Isang hapon, biglang bumuhos ang ulan habang nasa biyahe siya papunta sa customer sa may E. Rodriguez.
Habang nag-aabang ng ilaw sa stoplight, napansin niyang may batang lalaki sa gilid ng daan — basa sa ulan, nanginginig, at may bitbit na basket ng prutas.
Ang mga dalandan at saging nito ay nagkalat na sa kalsada, tinatangay ng tubig-ulan.
“Kuya… bili na po kahit isa lang…” pakiusap ng bata, nanginginig at nangingiting mapait.
Walang pumapansin. Ang iba, umiwas pa dahil marumi at basa ang bata.
Napatigil si Randy. Bago pa umandar ang mga sasakyan, itinabi niya ang motor.
Kinuha niya ang payong sa bag at nilapitan ang bata. “’Wag ka na d’yan sa gitna. Malakas ulan, baka masagasaan ka pa.”
Ngumiti ang bata nang mahina. “Kailangan ko lang po makabenta kahit konti… gutom na po kasi si Mama.”
Hindi na nakapagsalita si Randy. Tinanggal niya ang jacket niyang basang-basa, isinuot sa bata, at tinulungan itong damputin ang mga prutas.
“Magkano lahat ’to?” tanong niya.
“Isandaan po, Kuya.”
Binunot ni Randy ang wallet niyang manipis — kita niya lang iyon buong araw, pero ibinayad pa rin niya. “Sige, bibilhin ko na lahat. Umuwi ka na, ha?”
“Salamat po, Kuya! Pangalan ko po si Noel.”
Ngumiti si Randy, isinakay ang basket sa motor at nagmaneho papunta sa susunod na delivery. Basa, gutom, pero magaan ang loob niya.
Kinabukasan, pagdating niya sa opisina ng kompanyang laging uma-order ng pagkain — isang malaking building na may logo ng “Luna Holdings, Inc.” — tinawag siya ng guard.
“Pre, hinahanap ka sa loob. Sabi ng boss, gusto kang makausap.”
Kinabahan siya. “Ako? Bakit?”
“Ewan, basta daw ‘yung nag-deliver kahapon.”
Pumasok siya, hawak pa ang helmet, at sinalubong ng sekretarya. “Sir, this way please.”
Pagpasok niya sa maluwang na opisina, may nakita siyang lalaking nasa late 40s, naka-barong, at mukhang seryoso.
Sa tabi nito — ang batang lalaki kahapon! Si Noel, nakangiti habang hawak pa ang prutas na binili niya.
“Kuya Randy!” sigaw ng bata, sabay takbo at yakap sa kanya.
Nagulat si Randy, napatingin sa lalaki.
“Ako po si Mr. Luna, ama ni Noel,” sabi ng lalaki. “Kahapon, nawawala ang anak ko. Lumabas siya nang palihim para ibenta ‘yung mga prutas sa labas. Sinundan namin ang CCTV at nakita namin kung paano mo siya tinulungan… kahit ikaw mismo ay basang-basa at pagod.”
Tahimik si Randy. “Sir, maliit na bagay lang po ‘yon. Bata kasi, kawawa naman kung pababayaan.”
Ngumiti si Mr. Luna. “Hindi maliit ‘yon para sa isang ama. Ang ginawa mo ay kabutihang bihira na ngayon.”
Lumapit siya at iniabot ang sobre. “Ito ay maliit na pasasalamat. Pero higit pa diyan, gusto kong bigyan ka ng pagkakataon. Kailangan namin ng logistics supervisor sa company. Alam kong marunong kang magtrabaho, at may puso ka.”
Halos hindi makapaniwala si Randy. “Sir, ako po? Supervisor?”
Tumango si Mr. Luna. “Oo. Hindi dahil sa credential mo, kundi dahil sa puso mo. Ang taong marunong tumulong kahit walang kapalit — ‘yon ang kailangan ng kumpanya ko.”
Naluha si Randy. Naalala niya ang ulan, ang batang nanginginig, at ang sariling gutom.
Ngayon, narito siya, nakasuot ng bagong polo, may bagong trabaho, at higit sa lahat — may bagong pag-asa.
“Maraming salamat po, Sir. Hindi ko po malilimutan ‘to.”
Ngumiti si Noel. “Kuya Randy, sabi ko na po sa Papa ko, mabait ka. Kaya ngayon, best friend na kita!”
Tumawa silang tatlo. Sa labas ng bintana, umulan muli.
Pero sa puso ni Randy, hindi na iyon ulan — kundi biyaya.
