“NAHULI ANG BATA HABANG NAGNANAKAW NG PAGKAIN — PERO NANG MALAMAN ANG DAHILAN, LAHAT SILA AY NAPAIYAK.”
Maagang umaga sa palengke ng Caloocan. Abala ang mga tindera, may nag-aalok ng isda, gulay, at tinapay. Sa gitna ng ingay at tawanan, may isang batang lalaki — si Noel, sampung taong gulang, payat, nakasuot ng lumang t-shirt at tsinelas na butas.
Tahimik lang siyang nakamasid sa isang karinderya sa gilid. Habang pinupunasan ng ale ang mesa, dahan-dahan siyang lumapit, nakatingin sa kalderong may kanin at pritong isda.
Nag-aalangan, nanginginig.
“Kunti lang… para kay Tatay lang…” bulong niya sa sarili.
At sa isang mabilis na sandali, kinuha niya ang isang pirasong isda at tinapay, itinago sa bulsa, at tumakbo palabas.
“Hoy! Magnanakaw!” sigaw ng ale.
Tumigil ang mga tao. Nahuli siya ng isang lalaking tambay sa gilid at agad hinawakan sa braso.
“Anong ginagawa mo, ha?!” galit na tanong ng ale.
Hindi umiiyak si Noel, pero nanginginig.
“Para lang po kay Tatay… may sakit po siya… gutom na gutom na po kami.”
Tahimik bigla ang lahat.
Nang marinig iyon, lumapit ang ale — si Aling Rosa, may-ari ng karinderya. Nakita niya ang mga luha sa mukha ng bata, at ang panginginig ng kamay nitong parang hindi nagsisinungaling.
“Nasaan ang tatay mo?” tanong ni Aling Rosa.
“Sa bahay po… hindi na makabangon. Hindi na po kami nakakain simula kahapon.”
Napatigil si Rosa. Hindi na siya nagsalita. Dahan-dahan niyang kinuha ang mga pagkain mula sa mesa — kanin, sabaw, ulam, at tubig — nilagay sa supot, at iniabot kay Noel.
“Ito, dalhin mo sa tatay mo. Pero sa susunod, ha, sabihin mo lang. Huwag ka nang magnanakaw.”
Napaiyak na lang si Noel, humawak sa kamay ni Rosa.
“Salamat po… salamat po talaga.”
Kinagabihan, si Rosa ay hindi mapakali. Iniisip pa rin niya ang batang iyon.
Kinabukasan, maaga pa lang, sinundan niya ang direksyong sinabi ni Noel.
Dumating siya sa isang lumang barung-barong, gawa sa yero at karton. Naroon si Noel, pinapainom ng tubig ang kanyang ama — isang payat na lalaki na nakahiga, humihingal.
Pagkakita sa kanya, nagulat si Noel.
“Ate… ay, si Ma’am! Pasensya na po…”
“Wala kang kasalanan, anak,” sabi ni Rosa habang nilalapag ang dala niyang pagkain at gamot. “May kaibigan akong doktor. Papatingnan natin si Tatay mo, ha?”
Mula noon, araw-araw nang dumadaan si Rosa sa bahay nina Noel.
Dala niya pagkain, minsan gamot, minsan laruan.
At sa bawat pagdalaw, unti-unting lumakas ang ama ni Noel.
Hindi nagtagal, inalok niya si Noel na tumulong sa karinderya niya.
“Marunong ka bang maghugas ng plato?”
“Opo, Ma’am! Marunong po ako!”
At doon nagsimula ang pagbabago sa buhay nila.
Makalipas ang dalawang buwan, may nakasabit na karatula sa karinderya:
“NOEL’S EATERY — SA BAWAT PAGKAIN, MAY KWENTO NG PAG-ASA.”
Tinulungan ni Rosa si Noel at ang kanyang ama na magtayo ng maliit na karinderya sa tabi ng bahay nila. Lahat ng kita, pinaghahatian nila.
At sa tuwing may batang maglalakad sa palengke, si Noel mismo ang nagbibigay ng libreng pagkain.
“Kumain ka muna. Baka gutom ka rin tulad ko noon.”
Sa paningin ng mga tao, isa lang siyang batang mahirap na minsan nagnakaw.
Pero sa puso ng lahat ng nakakita sa ginawa niya, siya ang batang nagturo kung ano ang tunay na kabutihan — ang pagkalinga kahit sa gitna ng gutom.
