“BINASTOS NIYA ANG SEKRETARYANG BUNTIS SA HARAP NG MARAMI — PERO ANG TUNAY NA LIHIM, MAS MASAKIT PA SA INIISIP NIYA.”
Maaliwalas ang langit noong araw ng kasal ni Alyssa Monteverde, nag-iisang anak ng kilalang negosyante. Sa grand ballroom ng isang mamahaling hotel, puno ng puti at ginto ang paligid. Mga politiko, artista, at negosyante — lahat naroon. Isa itong kasal na pinag-uusapan sa buong siyudad.
Ngunit sa gitna ng lahat ng kinang at kamera, may isang tao sa sulok na tila hindi dapat naroon — si Clara, ang dating sekretarya ni Alyssa sa kompanya ng kanilang pamilya. Payat, maputla, at halatang may dinadala sa kanyang sinapupunan.
Tahimik lang siyang nakaupo, nakatungo. Walang nag-aasikaso, walang bumabati. Parang hindi siya nakikita ng mundo.
Habang naglalakad si Alyssa papunta sa altar, napansin niya si Clara. Sa halip na umiwas, tumigil siya sandali at tinitigan ito ng malamig na tingin.
“Oh, nandito ka pala,” sabi niya, may halong pangungutya.
“Narinig ko… buntis ka. Sino naman kaya ang tatay?”
Tahimik lang si Clara. Nanginginig ang mga kamay niya habang hawak ang maliit na clutch bag.
“Hindi mo kailangang malaman, Ma’am,” sagot niya mahina.
Ngumisi si Alyssa.
“Hindi ko kailangang malaman? Sa tingin mo hindi ko alam kung sino? Alam ng lahat — anak mo ‘yan ng lalaki kong pakakasalan, hindi ba?”
Nag-tilian at nagbulungan ang mga bisita. Tumigil ang musika. Natahimik ang buong bulwagan.
Ang groom — si Rafael, anak ng business partner ng ama ni Alyssa — nanigas sa kinatatayuan niya. Namutla.
“Alyssa, hindi mo kailangan—”
“Hindi ko kailangan? Hindi ko kailangan ipagtanggol ang sarili ko sa sekretarya mong niloko mo ako?!”
Umiiyak na si Alyssa. Pero hindi luha ng sakit, kundi ng galit.
“Pinagkatiwalaan kita, Clara. Ginawa kitang parang kapatid. Tapos ganito?”
Umiwas si Clara. Pero bago pa siya makaalis, biglang lumapit ang isang matandang babae — si Madam Lilia, ang ina ni Rafael.
“Tama na, Alyssa,” sabi nito. “Hindi mo alam ang buong katotohanan.”
“Anong hindi ko alam?”
Napatingin si Rafael, nanginginig. Tumingin siya kay Clara, tapos kay Alyssa.
“Alyssa… ‘yung batang dinadala niya… hindi ko anak.”
Nagkagulo ang mga tao. Si Alyssa, hindi makapaniwala.
“Anong ibig mong sabihin?”
Huminga nang malalim si Clara. Tumingin siya sa mga mata ni Alyssa, punô ng luha at panghihinayang.
“Ang totoo, Ma’am… pinagtakpan ko lang ang ama ng bata. Dahil kung malalaman ng lahat kung sino siya… masisira kayo.”
“Sino?” tanong ni Alyssa, nanginginig.
Tahimik sandali si Clara, tapos dahan-dahan siyang tumingin sa ama ni Alyssa, si Don Roberto Monteverde, na nakaupo sa unang hilera.
“Ang ama ng dinadala ko… ay ang tatay mo.”
Sumabog ang bulwagan sa ingay. Ang mga bisita nagtayuan, ang mga camera bumusina ng flash.
Si Don Roberto, hindi makakibo. Si Alyssa, napatigil — hindi makagalaw.
“Hindi totoo ‘yan!” sigaw ng ama.
“Totoo, Don Roberto,” sagot ni Clara, luhaan. “Kayo ang unang naglapit sa akin. Sinabihan n’yo akong tutulungan niyo ang pamilya ko. Hindi ko gusto, pero pinilit n’yo ako. Hanggang sa nangyari ‘to.”
Si Alyssa, nanginginig na.
“Pa… totoo ba ‘to?”
Hindi sumagot ang ama. Yumuko lang siya, tinakpan ang mukha.
At doon, bumagsak ang lahat — ang kasal, ang pangalan ng pamilya, at ang pagkatao ni Alyssa.
Kinansela ang kasal. Kinabukasan, umalis si Alyssa sa bahay nila. Iniwan niya ang luho, ang negosyo, at ang pangalang Monteverde.
Lumipat siya sa maliit na bayan, at nagsimula ng maliit na tindahan ng kape.
Minsan, dumadalaw si Clara — ngayon ay may anak na.
Tahimik silang nagkakape sa umaga, walang galit, walang sumbat.
“Salamat, Clara,” sabi ni Alyssa isang araw.
“Dahil kahit masakit, pinakita mo sa akin kung gaano kadumi ang mundong akala ko perpekto.”
Ngumiti si Clara.
“Minsan kailangan masira ang ilusyon para makita mo ang totoo.”
At sa mga salita niyang iyon, doon lang tunay na nagsimula ang kalayaan ni Alyssa.
