“HINDI KO ALAM KUNG MAKAKAYA KO PA, PERO KAILANGAN — PARA KAY NANAY.”
Maagang-maaga pa lang, si Jomar, labing-anim na taong gulang, ay gising na.
Habang ang iba ay natutulog pa, siya ay nag-aayos na ng mga pagkain para sa delivery — mga burger, milk tea, at kung anu-ano pa — bitbit ang maliit na motor na halos hindi na umaandar.
Hindi siya nagrereklamo.
Hindi siya umiiyak.
Pero sa likod ng bawat ngiti niya sa customer, may takot at pagod na pilit niyang itinatago.
Ang nanay niya, si Aling Liza, ay nasa ospital, naka-confine dahil sa sakit sa baga.
Araw-araw, nag-aalala si Jomar kung saan siya kukuha ng pambayad sa gamot.
Araw-araw din siyang umaasa na baka ngayong araw, mas madaming magpa-deliver para madagdagan ang kita niya.
Sa kalsada, kahit umuulan o tirik ang araw, patuloy siya sa pagde-deliver.
May mga oras na nadudulas siya, minsan nababagsak, pero tumatayo pa rin.
“Kaya mo ‘to, Jomar… para kay Nanay.”
Isang gabi, halos hatinggabi na, tinawagan siya ng ospital.
“Anak, kailangan na nating magbayad ng gamot. Kung hindi, ihihinto muna ang treatment ng nanay mo.”
Nanlumo siya. Tiningnan ang pitaka — tatlong daang piso lang ang laman.
Lumuhod siya sa gilid ng kalsada, umiyak.
Walang makakarinig. Walang tutulong.
Pero maya-maya, dumating ang isa sa regular niyang customer — si Sir Carlo, isang mabait na kliyente sa milk tea shop.
Nakita siya nitong umiiyak.
“Jomar, anong nangyari?”
Nanginginig ang tinig niya.
“Si Nanay po… kailangan ng pambayad sa ospital. Wala na po akong pera.”
Tahimik si Sir Carlo. Kinuha niya ang wallet, at walang sabi-sabi, inabot ang ten thousand pesos.
“Hindi ko alam ang pinagdadaanan mo, pero alam kong mabuting anak ka. Tulungan mo muna si Nanay mo. Ang pera, kikitain ulit. Pero ang magulang, isa lang.”
Tumakbo si Jomar papunta sa ospital, hawak ang perang parang ginto para sa kanya.
Nang makita niya si Nanay, nakangiti ito kahit nanghihina.
“Anak… bakit ka basa ng ulan?”
“Wala ‘yun, Nay. Ang mahalaga, andito pa kayo.”
Pinahid niya ang luha, at kinulong sa dibdib ang ina.
Sa unang pagkakataon, nakatulog siya ng mahimbing — hindi dahil wala nang problema, kundi dahil alam niyang lumaban siya para sa taong pinakamahal niya.
Makalipas ang ilang linggo, nakalabas sa ospital si Aling Liza.
At sa unang araw ng paggaling nito, dumating si Sir Carlo, may bitbit na sorpresa — isang bagong motor para kay Jomar.
“Para mas madali ang biyahe mo. Pero higit sa lahat, para sa kwento ng isang anak na hindi sumuko.”
Napaiyak si Jomar.
“Maraming salamat po. Hindi ko po alam kung paano ako makakabawi.”
“’Wag kang mag-alala, Jomar,” sagot ni Sir Carlo, “darating ang araw, ikaw naman ang tutulong sa iba.”
Simula noon, araw-araw pa ring nagde-deliver si Jomar — pero ngayon, may pag-asa na sa bawat pagliko niya sa kalsada.
Dahil bawat patak ng pawis, bawat biyahe, ay para sa taong tinuruan siyang magmahal nang totoo —
ang kanyang ina.
