“ANG TAONG TINULUNGAN KO SA GITNA NG ULAN, SIYA PALA ANG BABAGUHIN ANG BUHAY KO.”
Gabi na. Malakas ang ulan. Ang mga ilaw sa daan ay kumikislap sa pagitan ng mga patak ng tubig.
Si Elmer, isang simpleng bangkero sa maliit na bayan sa Batangas, ay pauwi na sana matapos maghatid ng pasahero. Ngunit sa gitna ng dilim, napansin niya ang isang kotseng bumangga sa gilid ng tulay — halos lumubog na sa ilog.
Walang ibang tao sa paligid. Wala ring sasakyang dumadaan.
Walang pag-aalinlangan, tumalon siya sa tubig, kahit alam niyang malakas ang agos.
Habang tinutulak niya ang pinto ng kotse, nakita niya ang isang lalaki — duguan, nanginginig, halos mawalan ng malay.
“Sir! Sir! Huwag kayong bibitaw! Tulungan ko po kayo!”
Pinilit niyang buksan ang pinto, hinila palabas ang lalaki, at isinakay sa bangka.
Ang ulan ay tila walang katapusan. Sa bawat sagwan, naramdaman niya ang lamig ng tubig at ang bigat ng taong kanyang sinasagip.
“Tahan na, sir… makakarating tayo sa pampang.”
Nang makarating sa bahay kubo ni Elmer, agad niyang binigyan ng tuyong damit ang lalaki.
“Salamat… kung hindi dahil sa’yo, baka patay na ako.”
Ngumiti si Elmer.
“Wala ‘yun, sir. Tao lang tayo. Lahat tayo kailangan minsan ng tulong.”
Ang lalaking iyon ay si Daniel Cortez, isang negosyanteng galing Maynila. Malayo sa mundo ni Elmer — malinis, marangya, at walang halong putik. Ngunit sa gabing iyon, pantay sila sa ilalim ng ulan.
Kinabukasan, nang muling magising si Daniel, nakitang nagluluto si Elmer ng lugaw gamit ang lumang kalan.
“Wala akong maihain na espesyal, sir. Pero mainit ‘yan.”
Tahimik si Daniel habang kumakain. Parang may kakaibang kapayapaan siyang naramdaman — isang bagay na matagal na niyang hindi naranasan sa lungsod.
“Elmer… may utang akong buhay sa’yo. Sabihin mo lang kung anong gusto mo.”
Umiling si Elmer.
“Wala akong hinihingi. Masaya na ako na buhay kayo.”
Ngunit bago umalis si Daniel, ibinigay niya ang kanyang calling card.
“Kung sakaling kailangan mo ng tulong, tawagan mo ako. Promise ko, babalikan kita.”
Lumipas ang tatlong buwan. Dumating ang bagyo. Nasira ang maraming bahay, pati na ang bangka ni Elmer — ang tanging kabuhayan niya.
Wala na siyang kita, wala nang bangka, at halos mawalan na ng pag-asa.
Hanggang isang araw, may itim na sasakyan na huminto sa harap ng kanyang bahay. Bumaba si Daniel, bitbit ang malaking kahon.
“Naalala mo pa ba ako?”
Ngumiti si Elmer, halos hindi makapaniwala.
“Sir Daniel… akala ko, hindi niyo na ako maaalala.”
Binuksan ni Daniel ang kahon — bagong makina, bagong sagwan, at bagong bangka.
“Sabi mo dati, wala kang hiningi. Pero ako na ang gagawa ng paraan para may maganda kang simula.”
Tumulo ang luha ni Elmer.
“Hindi ko akalaing babalikan niyo pa ako.”
“Elmer,” sagot ni Daniel, “minsan, ang taong nakasagip sa’yo sa ulan… siya rin pala ang magtuturo kung paano mabuhay muli.”
Simula noon, naging magkaibigan silang dalawa. Si Daniel ay madalas bumisita sa bayan — hindi bilang negosyante, kundi bilang simpleng tao.
At sa bawat paglalayag nila sa lawa, paulit-ulit na sinasabi ni Elmer:
“Hindi importante kung sino ka dati. Ang mahalaga, kung paano mo tinutulungan ang iba ngayon.”
