“INIWAN NIYA ANG ASAWANG MAYAMAN NA HINDI MARUNONG UMUNAWA—AT PINILI ANG LALAKING WALA NA ANG ISANG KAMAY PERO PUNO NG PAGMAMAHAL.”
Sa bayan ng Batangas, nakilala si Lara, isang babaeng may angking talino at ganda. Lumaki siyang may pangarap na magkaroon ng pamilya na puno ng respeto at pag-ibig. At noong nakilala niya si Anton, isang negosyanteng mayaman at kilala sa lugar nila, akala niya natagpuan na niya ang lalaking magbibigay ng kaligayahan sa kanya.
Noong una, maganda ang lahat. Regalo rito, dinner roon, at mga biyahe sa malalayong lugar. Ngunit paglipas ng panahon, nagbago si Anton.
Ang dati niyang malambing na asawa, naging malamig. Ang mga salitang “mahal kita,” napalitan ng “Wala kang silbi.”
Kapag may pagkakamali si Lara, binubulyawan siya sa harap ng mga tao.
Kapag nagkamali siya sa pagluluto, itatapon ni Anton ang pagkain.
“Hindi ka marunong kahit magprito ng itlog, Lara!” galit na sabi ni Anton isang gabi.
Tahimik lang si Lara, pinipigil ang luha. Sa puso niya, unti-unti nang nawawala ang pagmamahal.
Isang araw, habang umiiyak siya sa labas ng bahay, may dumating na lalaking nag-aalok ng mga halaman.
Isa itong lalaking simpleng-simple—may mga lumang damit, may pilat sa mukha, at wala ang kanang kamay.
Ngunit sa likod ng kanyang kapansanan, napansin ni Lara ang kabaitan sa kanyang mga mata.
“Gusto niyo po ng halaman, Ma’am?” mahina niyang tanong, nakangiti.
Ngumiti si Lara. “Sige, kahit isa lang.”
Simula noon, tuwing darating ang lalaki—na nagpakilalang Mario—lagi na siyang nakikipagkuwentuhan. Tahimik, magalang, at may paggalang sa lahat.
Sa bawat ngiti ni Mario, naramdaman ni Lara ang init na matagal na niyang hindi naramdaman sa sariling tahanan.
Pagkalipas ng ilang buwan, nagpasya si Lara.
Iniwan niya ang bahay, iniwan ang kayamanan, iniwan ang lalaking hindi marunong magmahal.
Lumipat siya sa probinsya, kung saan nagtatrabaho si Mario bilang karpintero gamit lang ang kaliwang kamay.
“Sigurado ka ba, Lara?” tanong ni Mario minsan.
“Hindi ako mayaman,” dugtong niya.
Ngumiti si Lara, “Hindi ko kailangan ng mayaman. Kailangan ko ng taong marunong umintindi.”
Pagkaraan ng isang taon, ikinasal sila sa isang simpleng kasal sa simbahan ng baryo.
May ilang bulaklak, ilang kaibigan, at ngiti sa bawat mukha.
Ngunit habang nagsisimula ang seremonya, may pumasok sa simbahan — si Anton.
Nakasuot ng itim, may lungkot sa mga mata.
Akala ng lahat, gagawa siya ng gulo. Pero nang makita niya si Lara,
ang dating babaeng kanyang pinahiya, ngayon ay masaya, nakangiti, at totoo ang saya sa mga mata —
tumulo ang kanyang luha.
Nilapitan niya si Lara, mahina ang boses.
“Lara… pasensya na.”
Ngumiti si Lara. “Tapos na ang lahat, Anton. Sana matagpuan mo rin ang kapayapaan.”
Umalis si Anton nang walang salita. At sa unang pagkakataon, ngumiti siya—ng totoo.
Araw-araw, magkasamang nagtratrabaho sina Lara at Mario.
Si Mario, patuloy na nagsisikap kahit walang kanang kamay.
Si Lara naman, nagtayo ng maliit na tindahan ng halaman, kung saan laging nakalagay ang karatulang:
“Ang pagmamahal, hindi nasusukat sa ganda ng bahay, kundi sa kabutihan ng puso.”
At tuwing gabi, habang magkahawak sila ng kamay, naririnig ni Lara ang tibok ng pusong noon pa man, ay kanya nang hinahanap.
