“GALIT SA KANYA ANG MGA TAO SA BARANGAY — PERO ISANG GABI, MAY GINAWA SIYA NA NAGPAIYAK SA LAHAT.”
Sa isang maliit na baryo sa probinsya ng Quezon, dumating ang bagong kapitan ng barangay — si Kap. Ramil. Bagong mukha, bagong estilo, at bagong paninindigan. Pero hindi lahat natuwa.
“Aba, bata pa ‘yan, gusto nang maghari-harian!” bulong ng mga matatanda.
“Hindi ‘yan tulad ni Kap. Tonyo dati, mabait ‘yun!” sigaw ng iba.
Tahimik lang si Kap. Ramil. Alam niyang mahirap makuha ang tiwala ng mga taong sanay sa lumang sistema. Pero sa puso niya, isa lang ang layunin — tulungan ang mga tao, hindi ang sarili.
Tuwing umaga, umiikot siya sa baryo, pero imbes na salubungin, tinitingnan lang siya ng mga tao nang may pangungutya.
May mga nagsasabi, “Naku, nagpapakitang-tao lang ‘yan!”
Ang iba naman, “Puro pangako lang din ‘yan, katulad ng lahat.”
Ngunit isang gabi, may nangyari.
Malakas ang ulan. Bumuhos na parang wala nang bukas. Lumaki ang ilog at bumaha sa mababang bahagi ng baryo. Maraming bahay ang inabot ng tubig. Ang mga tao, nagsigawan, nagsilikas, habang ang ilan ay na-trap sa loob ng kanilang bahay.
Habang ang iba ay nagtatago sa mga bubong, si Kap. Ramil, walang suot na tsinelas, tumalon sa tubig-baha, may dala lang na lubid.
“Kap! Huwag ka na! Delikado ‘yan!” sigaw ng isa.
“Hindi ko kayang manood lang!” sigaw ni Ramil habang lumalangoy papunta sa bahay na lubog sa tubig.
Nang makarating siya, nakita niya ang isang matandang babae na kilala sa barangay bilang si Aling Pura — nakulong sa loob, nanginginig, umiiyak.
“Kap! Huwag mo na akong isipin, anak! Baka ikaw pa ang mapahamak!”
“Hindi po, Nanay. Kailangan po kayong mailigtas.”
Ginamit niya ang lubid, tinali sa poste, at pilit binuksan ang pinto. Ilang minuto ng pakikipaglaban sa agos, pero sa huli — nailigtas niya si Aling Pura.
Nang makabalik sila sa ligtas na lugar, duguan at hingal si Kap. Ramil, nanginginig sa lamig, pero buhay.
Kinabukasan, nang tumila ang ulan, nagulat ang lahat. Hindi lang si Aling Pura ang natulungan niya — may lima pa siyang nailigtas, kabilang ang dalawang bata at isang may kapansanan.
At nang makita siya ng mga tao, basang-basa at pagod, lumuhod si Aling Pura sa harap niya.
“Anak… patawarin mo kami. Akala namin, isa ka lang sa mga pulitikong puro salita. Pero ikaw, may puso.”
Lumuha rin ang mga tao. Isa-isa silang lumapit at humingi ng tawad.
Simula noon, nagbago ang tingin nila kay Kap. Ramil. Hindi na siya “baguhan.” Siya na ngayon ang kapitan na may puso para sa lahat.
Ilang linggo ang lumipas, inayos ni Kap. Ramil ang drainage, pinatibay ang tulay, at nagtayo ng maliit na evacuation center para sa mga mahihirap na pamilya.
Walang nagyayabang, walang pinipili — lahat pantay.
At tuwing umuulan, maririnig pa rin sa baryo ang mga salitang:
“Dahil kay Kap. Ramil, ligtas kami.”
At sa gabi ng Pasko, nang magtipon ang buong barangay, walang makakalimot sa sandaling iyon nang biglang may nagpasalamat sa mikropono.
“Salamat po, Kap… hindi lang po kayo pinuno — kayo po ang tatay ng barangay na ‘to.”
Tahimik ang lahat, ngunit may isa-isa nang tumulo ang luha.
Kahit ang kapitan, hindi na napigilan ang sarili.
“Hindi ko po alam kung paano pasasalamatan ang mga salitang ‘yan… pero ang totoo po, kayo ang inspirasyon ko. Dahil kung walang barangay, walang kapitan.”
At mula noon, nagbago ang baryo. Hindi lang dahil sa mga proyekto, kundi dahil sa isang taong marunong magmahal ng tahimik — at kumilos ng totoo.
