“NAHULI KO ANG ASAWA KO NA GINAGASTOS ANG IPON NAMIN PARA SA MAGULANG NIYA — PERO NANG MALAMAN KO ANG TOTOO, HINDI KO NAPIGILANG MAIYAK.”
Ako si Jessa, 30 taong gulang, isang simpleng empleyado sa bangko. Tatlong taon na kaming kasal ng asawa kong si Rico, isang teknisyan sa kompanya ng appliances. Maayos naman ang buhay namin — hindi marangya, pero sapat ang kinikita namin para makabayad ng renta, kuryente, tubig, at makapag-ipon ng kaunti bawat buwan.
Matagal ko nang pangarap na makabili kami ng sariling bahay. Kaya bawat buwan, maingat kong nilalagay sa isang kahon ang tig-₱5,000 na ipon namin. Palagi kong sinasabi kay Rico:
“Konting tiis lang, Love. Makakabili rin tayo ng bahay kahit maliit lang.”
Ngumiti lang siya noon. “Oo naman, Jess. Para sa atin ’yon.”
Pero isang araw, habang inaayos ko ang mga resibo sa aparador, napansin kong may ilang withdrawal slips mula sa aming joint account — mga halagang hindi ko alam kung saan napunta. Sa kabuuan, mahigit ₱40,000 na ang na-withdraw nang hindi ko alam.
Kinabahan ako. Tinawagan ko agad si Rico.
“Love, nag-withdraw ka ba ng pera nitong mga nakaraang linggo?”
“Ah… oo, may konti lang akong ginamit,” sagot niya. “Ipapaliwanag ko mamaya.”
Pag-uwi niya, agad kong kinausap siya.
“Rico, anong ibig mong sabihin ‘konti lang’? Forty thousand ‘yung nawala sa account!”
Tahimik lang siya.
“Ginamit ko para kina Nanay at Tatay,” sabi niya sa wakas. “Nagkasakit si Tatay, tapos si Nanay kailangan ng gamot.”
Parang binuhusan ako ng malamig na tubig.
“Rico! Hindi mo man lang sinabi! Ipon natin ‘yon para sa bahay!”
“Alam ko,” sagot niya, “pero ayokong dagdagan pa ang problema mo. Ayokong marinig mo na wala akong nagawa para sa kanila.”
Hindi na ako nakapagsalita. Umalis akong umiiyak at umuwi muna sa bahay ng magulang ko.
Lumipas ang tatlong araw, tahimik kami. Hanggang isang gabi, kumatok ang nanay ko sa pinto ng kwarto. May hawak siyang maliit na sobre.
“Anak,” sabi ni Mama, “galing ito kay Rico. Iniwan niya dito kaninang hapon.”
Binuksan ko ang sobre. Nandoon ang resibo ng pera na ipinadala niya — pero hindi lang pala para sa magulang niya. May bahagi rin para sa nanay ko.
Naluha ako habang binabasa ang sulat:
“Jess,
Alam kong galit ka sa’kin. Pero gusto kong malaman mo ang totoo.
Hindi lang si Tatay ang may sakit. Noong huli kong dinala ka sa bahay nina Mama mo, narinig kong umuubo siya at sinabi niyang hindi siya makabili ng gamot dahil ayaw ka niyang abalahin. Kaya hati ko ang pera — kalahati para kina Nanay at Tatay, kalahati para sa Mama mo.
Pasensiya na kung hindi ako nagsabi agad. Ayokong magmukhang nagpapakitang-tao ako sa’yo.
Mahal kita, Jess. Sana mapatawad mo ako.”
Nang marinig ko ’yon, bumagsak ang luha ko. Ang akala kong pagtataksil, pagmamahal pala.
Kinabukasan, umuwi ako sa bahay namin. Nakita ko si Rico sa kusina, nagluluto ng tinolang manok. Pagkakita niya sa akin, ngumiti siya — parang walang nangyari.
“Love,” sabi niya, “may tinola ako. Paborito mo ‘to.”
Lumapit ako at niyakap siya ng mahigpit.
“Pasensiya na,” sabi ko habang umiiyak. “Akala ko iniwan mo na ako sa ere.”
Ngumiti siya.
“Walang iwanan, Jess. Lahat ng ginagawa ko, para sa pamilya natin — pati pamilya mo.”
Mula noon, mas naging matatag ang relasyon namin. Natutunan kong hindi lahat ng lihim ay pagtataksil. Minsan, ito ay isang tahimik na paraan ng pagmamahal.
