“ANG LALAKING NAGPAHIRAP SA SARILI PARA MALAMAN KUNG SINO ANG TALAGANG NAGMAMAHAL SA KANYA.”
Walang hindi kayang bilhin si Dominic Sarmiento — negosyo, bahay, kotse, pangalan.
Pero sa kabila ng lahat ng yaman, isang bagay lang ang hindi niya sigurado:
Totoo pa ba ang pagmamahal ng asawa niyang si Celina?
Pitong taon na silang kasal, pero nitong mga huling buwan, lumamig na ang lahat.
Si Celina, abala sa social events, charity, at mga gala.
Si Dominic, abala sa empire ng negosyo.
Hanggang sa isang gabi, habang nakaupo siya sa study room, tinanong niya ang sarili:
“Kung wala akong pera, pipiliin pa rin kaya niya ako?”
Kinabukasan, nagdesisyon siyang subukin ito.
Sa tulong ng isang dating kaibigan sa cosmetic research firm, nagpalit siya ng hitsura.
Walang bakas ng pagiging milyonaryo — buhok medyo magulo, may peklat sa mukha, simple ang pananamit.
Pinili niyang gumamit ng bagong pangalan: Ely Cruz.
Nag-apply siya bilang maintenance worker sa isang branch ng sariling kumpanya — kung saan nagtatrabaho rin si Celina bilang consultant.
Gabi-gabi siyang naglilinis sa opisina, at doon niya muling nakita ang asawa niya, hindi bilang “Mrs. Sarmiento,” kundi bilang isang babaeng marunong tumawa, minsan mapagod, minsan mag-isa rin.
Sa bawat araw, pinagmamasdan niya kung paanong si Celina ay mabait sa lahat, kahit sa mga taong hindi niya kilala.
Isang gabi, natapon ni Celina ang kape sa mesa.
Si Ely (Dominic) ang unang lumapit.
“Ma’am, ako na po ‘yan.”
“Ay, salamat ha! Pasensiya ka na.”
Ngumiti si Celina.
At sa matagal na panahon, ngayon lang ulit nakaramdam si Dominic ng init ng totoo at simpleng pasasalamat.
Lumipas ang mga linggo.
Nagkakakwentuhan na sila, minsan sabay mag-break, sabay umuulan.
Sa ilalim ng payong, tumatawa si Celina — hindi alam na ang lalaking kausap niya, asawa niya pala.
Ngunit habang lumalalim ang pagkakaibigan nila, mas naguguluhan si Dominic.
Nakikita niya kung paanong nagbago si Celina — hindi pala siya ang babaeng matapobre na inisip niya.
Napagtanto niyang siya mismo ang lumayo noon.
Hanggang isang gabi, nasira ang elevator sa opisina.
Sila lang dalawa ang naiwan.
Tahimik.
“Ely,” sabi ni Celina, “alam mo bang may asawa na ako dati?”
Nagkunwaring nagulat si Dominic.
“Talaga po?”
“Oo. Pero pakiramdam ko… hindi ko na siya kilala ngayon. Ang hirap magmahal ng taong laging malayo.”
Tumingin siya kay Ely at ngumiti nang malungkot.
“Pero ewan ko. Kapag kausap kita, parang bumabalik ‘yung pakiramdam na may nakikinig.”
Hindi nakasagot si Dominic.
Sa halip, pinunasan niya ang luha sa pisngi ng asawa niyang hindi nakikilala siya.
At sa sandaling ‘yon, parang naintindihan niya ang lahat.
Ang problema ay hindi kung mahal pa siya ni Celina — kundi kung siya pa ba ang lalaking minahal nito noon.
Pagkaraan ng ilang araw, nagdesisyon siyang magtapat.
Tinawag niya si Celina sa opisina at dinala sa rooftop — lugar kung saan unang beses silang nagkita, pitong taon ang nakalipas.
Hinubad niya ang wig, tinanggal ang peklat, at tumingin sa mga mata nito.
“Celina… ako ‘to.”
“Do—Dominic?”
“Oo. Ginawa ko ‘to kasi gusto kong malaman kung mahal mo pa ako.”
Tahimik si Celina.
Pagkatapos, tumulo ang luha niya.
“Hindi ko alam kung matutuwa ako o magagalit… pero alam mo ba kung anong narealize ko?”
“Ano?”
“Na kahit gaano mo itago ang mukha mo… ‘yung paraan ng pagtingin mo, ‘di nagbago.
‘Yun pa rin ‘yung lalaking minahal ko noon.”
Lumapit si Dominic at niyakap siya.
Sa unang pagkakataon, hindi bilang milyonaryo, hindi bilang amo, kundi bilang lalaking natutong magmahal ulit.
