“GUSTO KO LANG SANANG SORPRESAHIN ANG ANAK KONG BUNTIS—
PERO ANG NADISKUBRE KO, MAS MALAKI PA SA INASAHAN KO.”
Ako si Elena, 52 anyos, at may nag-iisang anak na babae — si Mira.
Magmula nang mamatay ang asawa ko limang taon na ang nakalipas, si Mira na lang ang dahilan ng bawat paghinga ko.
Tahimik, mabait, at palaging nagsusumikap sa trabaho bilang nurse.
Kaya nang sinabi niyang buntis siya sa edad na 27, kahit nagulat ako, tinanggap ko iyon nang buong puso.
“Ma, hindi pa kami kasal… pero mabait si Carlo,” sabi niya noon habang umiiyak.
Ngumiti lang ako. “Walang problema, anak. Ang mahalaga, masaya ka.”
Simula noon, halos tuwing weekend ay dinadalhan ko siya ng ulam — sinigang, adobo, kung ano-ano.
Pero nitong mga nakaraang linggo, parang umiiwas siya.
Hindi na sumasagot sa tawag, bihira mag-chat.
At sa tuwing pupunta ako sa apartment niya, sinasabing nasa ospital siya—may duty.
Isang umaga, nagdesisyon ako.
“Sorprisahin ko nga si Mira. Dalhan ko siya ng tinolang manok—paborito niya.”
Bitbit ang mainit na ulam, pumunta ako sa bahay niya.
Tahimik ang paligid. Sarado ang pinto, pero may ilaw sa loob.
Kumatok ako.
“Anak? Si Mama ‘to…”
Walang sumagot.
Ngunit naririnig ko ang mahina niyang boses — parang may kausap.
Pagkapasok ko, natigilan ako.
Walang tao sa sala, pero may mga gamit ng sanggol: maliit na kumot, bote, at crib na may pink na ribbon.
Tumibok nang mabilis ang puso ko.
“Anak?” sigaw ko.
Mula sa kwarto, marahang bumukas ang pinto.
Lumabas si Mira, maputla, namumugto ang mata.
At sa mga bisig niya—isang sanggol.
Ngumiti siya, pilit.
“Ma…”
“Anak! Bakit hindi mo sinabi na nanganak ka na?”
Tahimik lang siya.
Pinagmasdan ko ang bata—anghelic, maputi, mahimbing na natutulog.
Pero… may kakaiba.
Maputla ang balat.
At malamig.
“Anak, bakit malamig siya?” tanong ko.
Hindi sumagot si Mira.
Umupo lang siya sa kama at tinitigan ang sanggol.
“Ma… tatlong linggo na siya.”
“Tatlong linggo? Pero… parang hindi siya humihinga?”
Tumulo ang luha ni Mira.
“Ma, hindi na siya gumalaw mula nang ipanganak ko.”
Nabigla ako.
“Anak… ibig mong sabihin—”
Tumango siya, nanginginig.
“Ayaw nila siyang kunin. Sabi nila, patay na raw siya. Pero hindi ako naniniwala. Hindi ako handa. Baka magising pa siya, Ma…”
Lumapit ako, niyakap ko siya nang mahigpit.
Ramdam ko ang sakit, ang kawalan, ang pag-asa na kumapit kahit sa wala.
Lumipas ang ilang araw, tinulungan ko siyang ilibing ang sanggol.
Tahimik lang si Mira buong seremonya.
At nang matapos, nilagay niya sa tabi ng puntod ang maliit na bote ng gatas.
Pag-uwi namin, bago kami pumasok ng bahay, lumingon siya sa langit.
“Ma, alam mo ba? Minsan, naririnig ko pa rin siyang umuungol sa gabi.”
Umiiyak ako, pero nginitian ko siya.
“Anak, baka tanda lang ng pagmamahal mo ‘yan.”
Ngunit nang gabing iyon, habang natutulog ako sa bahay niya,
narinig ko ang tunog ng bote na gumagalaw… at isang mahinang tawa ng sanggol mula sa crib.
Mula noon, tuwing gabi, inaawit ni Mira ang lullaby sa anak niyang hindi na humihinga.
At sa bawat pag-awit niya, naririnig ko rin — ang malambing na tinig ng sanggol na sumasabay sa kanya.
“Mama… nandito lang ako.”
