“TINAWAG NIYA AKONG MAGNANAKAW… PERO ANG BATA NA INALAGAAN KO ANG NAGPATUNAY KUNG SINO TALAGA AKO.”
Sa isang marangyang bahay sa Quezon City, nagtatrabaho si Lina, isang dalagang probinsyana na tagapag-alaga ng anak ng mga del Rosario—isang pamilyang kilalang mayaman at respetado.
Araw-araw, siya ang gumigising ng maaga, nagluluto ng almusal, naghahatid sa eskwelahan si Miguel, ang pitong taong gulang na anak ng mag-asawang iyon, at nag-aalaga hanggang sa matulog ito.
Mabait si Lina. Tahimik. Hindi marunong sumagot.
Ngunit isang araw, isang pangyayari ang bumago sa lahat.
Nang mawala ang isang mamahaling relo ng among lalaki, si Lina agad ang pinagbintangan.
“Wala namang ibang pumapasok sa kuwarto kundi siya!” sigaw ng among babae, si Mrs. del Rosario.
Tinawag ang mga tanod, at kahit umiiyak si Lina, walang naniwala.
“Hindi ko po kinuha, Ma’am… nanunumpa po ako…”
“Tigilan mo ’yan! Napakapalusot mo! Sa hirap ng buhay, kaya mo sigurong magnakaw!”
Tinanggal siya agad sa trabaho, at dinala pa sa barangay.
Habang binabasa ang reklamo, nanginginig siya.
Ang pinakamabigat—wala ni isa man ang nagtatanggol sa kanya.
Maliban sa isang bata, na tumitingin lang sa malayo, umiiyak—si Miguel.
Makaraan ang tatlong araw, isinampa ni Mrs. del Rosario ang kaso.
Wala si Lina sa pamilya o abogado; mag-isa siyang humarap sa korte.
Naka-tsinelas lang, may hawak na envelope ng papeles, nanginginig habang nakatingin sa hukom.
“Your Honor, wala po akong kinuha.
Ang totoo po, nakita ko pa nga ’yung relo… pero ayokong magsalita dahil ayokong masira ang pamilya nila.”
Tahimik ang silid.
Hanggang sa biglang bumukas ang pinto.
Tumakbo si Miguel papasok, dala ng yaya ng bahay.
Tumakbo siya diretso kay Lina, niyakap ito nang mahigpit, umiiyak.
“Hindi po siya magnanakaw! Si Mommy po ang nagtago ng relo!”
Nagulat ang lahat.
Ang ina mismo ni Miguel, napasigaw:
“Miguel! What are you saying?!”
Ngunit humagulgol ang bata.
“Narinig ko po kayo, Mommy. Sabi niyo, ‘Itago mo muna ’yang relo sa drawer, para makita ni Daddy kung gaano siya ka-careless!’ Pero nang nawala, si Ate Lina agad ang sinisi niyo!”
Tahimik ang buong korte.
Ang hukom, tila napapikit, saka tumingin kay Lina.
Ang mga mata ni Lina, puno ng luha — hindi dahil sa galit, kundi sa sakit at awa.
“Miguel, anak… hindi mo kailangang sabihin ’yan…” bulong ni Lina, nanginginig ang boses.
Ngunit tumingin si Miguel sa kanya, may tapang sa mga mata.
“Ate Lina, sinabi niyo po dati, dapat sabihin ko lagi ang totoo, kahit masakit.”
Pagkatapos ng ilang minuto ng katahimikan, lumapit si Mr. del Rosario sa harap ng lahat.
Tinanggal niya ang singsing sa daliri, at nilapag sa mesa.
“Lina… patawarin mo kami. Sa lahat ng ginawa namin, hindi ka namin tinrato bilang tao.”
Lumingon si Lina, umiiyak, at mahinang ngumiti.
“Wala pong dapat patawarin, Sir. Ang importante lang po, alam na nila kung sino ang totoo.”
Ilang linggo matapos ang korte, nakalabas si Lina, malinis ang pangalan niya.
Nagpasalamat si Miguel sa kanya sa labas ng eskwelahan.
“Ate Lina, someday, ako naman ang mag-aalaga sa’yo.”
Lumuhod si Lina, hinaplos ang buhok ng bata.
“Hindi mo kailangang gawin ’yon, Miguel. Ang gusto ko lang… lumaki kang marunong magmahal at makinig.”
At nang yakapin siya ng bata, doon siya tuluyang napaiyak.
Dahil minsan, ang katotohanan ay hindi galing sa may pera o may kapangyarihan — kundi sa inosenteng puso ng isang bata na marunong magmahal nang tapat.
