“ISANG LINGGO NA ANG LUMIPAS MULA NANG MAWALA SIYA — PERO NANG MAHANAP NAMIN, MAY ASO ANG NAGTURONG SA AMIN… AT NANG MAKITA KO ANG ANAK KO, HINDI NA SIYA MAKAPAGSALITA SA GUTOM.”
Umaga ng Sabado, biglang nagulantang ang buong baryo nang mapansin nilang wala si Mira, walong taong gulang, masayahing bata na laging may dalang maliit na laruan.
Lumabas lang daw siya upang maglaro malapit sa ilog… pero hindi na bumalik.
Lumipas ang mga araw — tatlong, apat, lima.
Walang nakakita, walang nakarinig.
Ang ina niyang si Lena, halos hindi na natutulog, patuloy ang pag-iyak at panalangin.
“Diyos ko, ibalik mo lang ang anak ko… kahit anong mangyari.”
Ika-pitong araw.
Habang nagsisimulang mawalan ng pag-asa ang lahat, may biglang humahangos na aso patungo sa kanila — si Tobi, ang aso ng kapitbahay.
Kumakahol ito nang malakas, paikot-ikot sa tapat ng bahay ni Lena, tila gustong magpahiwatig ng isang bagay.
“Bakit, Tobi?” tanong ni Lena, nanginginig.
Hinila siya ng aso papunta sa kakahuyan sa likod ng ilog.
Sinundan nila ito, kasama ang ilang kapitbahay.
Habang papalapit sila, mas lumalakas ang kahol ni Tobi.
Hanggang sa marinig nila ang mahinang pag-ungol sa ilalim ng malaking ugat ng puno.
“Mira! Anak ko!”
Nakatagilid si Mira, payat na payat, marumi, at nanginginig.
Ang mga kamay niya ay nakayakap pa rin sa laruan niyang maliit na oso.
Nang lapitan siya ng ina, dahan-dahan niyang iminulat ang mata.
“Mama…” bulong niya, halos pabulong.
“Gutom na po ako…”
Agad siyang niyakap ni Lena, umiiyak habang tinatakpan ng kumot ang anak.
“Salamat, Diyos ko. Salamat sa aso na ‘to.”
Nang dalhin si Mira sa health center, nalaman ng doktor na tatlong araw na siyang walang makain.
Nanghina siya, pero walang sugat.
Ayon sa bata, naglakad daw siya nang malayo at naligaw.
May ilang gabi siyang natulog sa ilalim ng mga dahon, at sa tuwing naririnig niya ang mga tao, natatakot siyang sumigaw dahil inakala niyang masasamang loob.
Pagbalik sa bahay, hindi na humiwalay si Lena sa anak.
Tuwing gabi, binabantayan niya ito habang natutulog.
At sa tabi ng kama, laging naroon si Tobi, ang asong tumulong magligtas.
Mula noon, tuwing kakain si Mira, laging may kasalo siyang aso — at bago kumain, lagi niyang sinasabi:
“Mama, dapat laging makinig sa aso, kasi minsan… sila ang pinapadala ni God.”
Pagkaraan ng ilang linggo, bumalik sa normal ang buhay nila.
Ngunit sa barangay, hindi nakalimutan ng mga tao ang kabayanihan ng isang hayop — at ng isang ina na hindi sumuko sa pag-asa.
Sa tapat ng bahay ni Lena, may maliit na karatula ngayon:
“Dito natagpuan si Mira. Salamat kay Tobi — ang asong may puso.”
