“PAG-IBIG, PAG-ASA, AT LAKAS: ANG KWENTO NG ISANG INA”
Sa isang maliit na barong-barong sa Quezon City, naninirahan si Luzviminda — isang ina na halos wala nang pag-asa noon, pero pilit pa ring lumalaban.
Dating tindera sa palengke, ngayon ay naglalabada sa umaga at nagtitinda ng banana cue sa hapon.
Hindi para sa sarili niya, kundi para sa anak niyang si Miguel, isang walong taong gulang na nangangarap maging guro balang araw.
“Ma, balang araw, ikaw naman ang papahingahin ko,” madalas sabihin ni Miguel, habang sabay silang kumakain ng tuyo at kanin.
Ngumiti lang si Luzviminda. Sa likod ng ngiti niya, may pagod, may takot — pero higit sa lahat, may pananalig.
Ang Laban ng Isang Ina
Isang araw, habang naglalaba siya sa gilid ng ilog, biglang umambon.
Tumakbo siya pauwi para kunin ang mga nilabhang damit, pero pagdating niya, nasira na ang bubong nila.
Pumasok ang ulan, nabasa lahat ng tinda niya.
Umiiyak siya habang tinitingnan ang mga saging na hindi na mabebenta.
“Panginoon, bakit ganito?”
Pero narinig niya ang mahinang boses ng anak niya mula sa likod:
“Ma, huwag kang umiyak. Baka bukas, may bibili ulit.”
Simpleng salita, pero parang liwanag sa madilim na gabi.
Niyakap niya si Miguel nang mahigpit.
“Salamat, anak. Ikaw ang lakas ko.”
Pagkakataong Dumating
Makalipas ang ilang buwan, dumating ang isang grupo ng mga volunteer sa kanilang barangay.
Namimigay sila ng tulong sa mga kababaihang negosyante.
Isa sa kanila si Luzviminda — nakangiti, pero halatang nag-aalangan.
“Ma’am, gusto niyo bang mag-apply sa small business grant?” tanong ng isang babae mula sa NGO.
“Ako po? Eh, tindera lang ako.”
“Hindi lang tindera. Ina ka. At ‘yan ang pinakamalakas na puhunan.”
Sumubok siya.
Sinulat niya sa papel: Banana Cue ni Luz.
Hindi niya akalaing mapipili siya sa programa.
Mula sa Ulan, May Araw
Isang taon ang lumipas.
May maliit nang kariton si Luzviminda — may signage na “Luz & Miguel’s Banana Cue.”
Araw-araw, nakikita mo silang magkasama sa tapat ng eskwelahan.
Si Miguel, nagsusulat ng assignments sa gilid ng kariton habang nagtitinda si Luz.
Dumaan ang isang guro at lumapit.
“Luz, ang sipag niyo. Alam mo ba? Si Miguel, valedictorian.”
Napatigil siya, tinignan ang anak, at napaluha sa tuwa.
“Anak, natupad mo na ang pangarap ko.”
Pag-ibig, Pag-asa, at Lakas
Nang araw ng graduation, nakasuot si Luz ng lumang bestida.
Habang tinatawag si Miguel sa entablado, tumayo siya sa pinakalikod, hawak ang maliit na cellphone para mag-record.
Ngunit biglang tinawag ni Miguel ang pangalan niya:
“Mama Luz, para sa ‘yo ‘to. Kasi kung wala ka, wala ako rito.”
Tumulo ang luha ng ina.
Walang medalya o pera ang kayang pantayan ang sandaling iyon.
“Sa buhay, hindi mo kailangang maging mayaman para maging inspirasyon.
Minsan, sapat na ang puso ng isang ina — punô ng pag-ibig, pag-asa, at lakas.”
