“NANG MAGISING AKO, MAY BAKAS NA HINDI KO MAIPALIWANAG — ISANG HIWAGA SA LOOB NG AKING KATAWAN.”
Madaling-araw.
Tahimik ang paligid, tanging tunog ng orasan sa dingding ang maririnig.
Pagmulat ng mata ni Lara, parang may kakaibang bigat sa kanyang tiyan. Akala niya panaginip lang — pero nang itaas niya ang kanyang damit, nanlamig siya.
May marka, isang hugis bilog na may guhit sa gitna, parang simbolo na hindi niya alam kung saan galing.
Hindi ito sugat. Hindi rin tatoo. Pero parang nagliliwanag kapag tinatamaan ng liwanag ng araw.
“Ano ‘to…?” mahina niyang bulong, nanginginig ang mga kamay.
Kinabukasan, sinubukan niyang magpatingin sa doktor. Ngunit matapos ang ultrasound, sinabi ng doktor:
“Wala po kaming nakikitang kakaiba, ma’am. Normal po lahat.”
Ngunit gabi-gabi, mas lumalakas ang tibok ng marka.
Minsan, naririnig pa niya ang boses — pabulong, malamig, parang nanggagaling mula sa loob niya:
“Hindi ka nag-iisa, Lara…”
Isang gabi, bumalik siya sa alaala bago siya natulog noong nakaraang linggo.
Naalala niya: may malakas na kidlat, may liwanag sa labas ng bintana, at sandaling nawala ang malay niya.
Pagmulat niya kinabukasan — nandoon na ang marka.
Nagsimula na rin siyang managinip ng mga lugar na hindi pa niya napuntahan — kagubatang may ilaw na kulay asul, mga tao na nakasuot ng balabal, at isang babae na kamukha niya.
Dumating ang araw na hindi na niya kaya itago ang lihim.
Sinabi niya sa kanyang kapatid, si Aira:
“May kakaiba sa’kin. Hindi ko alam kung ano ‘to, pero parang may gustong lumabas sa loob ko.”
Takot man, sinamahan siya ni Aira sa simbahan. Ngunit nang hawakan ni Lara ang krus, nagningning ang marka — at tumigil ang lahat ng kandila sa pagliyab.
Tahimik ang buong simbahan.
Pagkatapos ng ilang segundo, biglang may boses mula sa kisame:
“Panahon na…”
Ilang araw ang lumipas, nagsimula siyang makakita ng mga tao sa lansangan na nakatingin sa kanya — parang kilala siya.
Isang matandang babae ang lumapit:
“Ikaw ‘yun… ‘yung pinili.”
Hindi na nakapagsalita si Lara.
Mula sa gabing iyon, bawat tibok ng kanyang puso ay sabay sa pagningning ng marka — at unti-unti niyang naramdaman ang kakaibang lakas sa loob ng katawan.
Hindi na siya ordinaryong tao.
Hindi pa niya alam kung sumpa o biyaya, pero alam niyang may dahilan kung bakit siya napili.
At sa gitna ng hiwaga at takot, isa lang ang alam ni Lara:
Ang katotohanan ay hindi laging nasa labas — minsan, nasa loob mo mismo.
