“MASAKIT KAPAG HINDI KA NA NILA NAIINTINDIHAN — ISANG KWENTO NG ASAWA NA LUMABAN SA KATAHIMIKAN.”
Sa isang maliit na bahay sa Antipolo, nakatira si Mira, tatlumpung taong gulang, may asawa at dalawang anak.
Sa labas ng bahay nila, tila tahimik lang ang buhay — pero sa loob, may bigat na hindi nakikita ng iba.
Tuwing umaga, gigising siya ng alas-4 para maglaba, magluto, maglinis, at ihanda ang mga bata sa paaralan. Pagkatapos, magtatahi siya ng mga damit ng kapitbahay para may dagdag na kita.
Ngunit tuwing gabi, pagod at tahimik lang siyang nahihiga sa kama — habang ang asawa niyang si Leo ay abala sa cellphone o natutulog na walang imik.
Isang gabi, hindi na nakatiis si Mira.
“Leo,” mahinahon niyang sabi, “napapagod na ako.”
Hindi tumingin si Leo.
“Eh anong gusto mong gawin ko? Hindi ba nagtatrabaho naman ako?”
Napayuko si Mira, pinipigilan ang luha.
“Oo, nagtatrabaho ka… pero ako rin, araw-araw. Hindi lang katawan ko ang pagod, pati puso ko.”
Simula noon, lalong tumahimik ang mga gabi. Ang mga ngiti ni Mira ay unti-unting nawala.
Hanggang isang araw, nagkasakit siya dahil sa sobrang pagod.
Nang dalhin siya sa ospital, doon lang tila nagising si Leo.
Habang nakaupo sa gilid ng kama, hawak ang kamay ni Mira, mahina niyang sabi:
“Bakit hindi mo sinabi na ganito na pala kahirap para sa’yo?”
Napangiti si Mira nang may luha.
“Sinabi ko naman… pero siguro, hindi mo lang pinakinggan.”
Pag-uwi nila, nagbago si Leo.
Hindi na siya agad naupo sa cellphone pag-uwi galing trabaho. Tinulungan niya si Mira maghugas ng pinggan, maghanda ng ulam, at minsan siya pa ang naglaba.
Isang gabi, habang sabay silang naglalakad sa labas, tinanong ni Leo:
“Mira… ano ba talaga gusto mong marinig mula sa’kin?”
Ngumiti siya, tumingin sa langit, at mahina niyang sagot:
“Wala namang marami… gusto ko lang maramdaman na may kasama ako, kahit pagod tayo pareho.”
Ngayon, hindi man perpekto ang buhay nila, pero natutunan nilang pakinggan ang isa’t isa.
Hindi lahat ng sugat nakikita — may mga sugat na tahimik, pero totoo.
At minsan, ang simpleng pag-intindi, ‘yun ang pinakamagandang gamot.
