“MASAKIT, PERO KAYA MONG MULING UMASA — ISANG KUWENTONG MAGPAPARAMDAM NA MAY LIWANAG PA SA DULO.”
Sa isang maliit na bayan sa Quezon, nakatira si Elena, isang dalagang 27 taong gulang na dating puno ng pangarap. Dati siyang guro, masigla at laging may ngiti sa labi — hanggang sa dumating ang araw na binago ang lahat.
Noong isang taon, nasangkot siya sa isang aksidente sa bus habang pauwi galing sa trabaho. Marami ang nasugatan, at kabilang siya roon. Nawala ang lakas ng kanyang mga paa. Mula noon, hindi na siya nakalakad nang normal.
Sa loob ng ilang buwan, halos araw-araw niyang tinitingnan ang sarili sa salamin — may mga luha, may galit, may tanong.
“Bakit ako, Panginoon? Ano pa bang silbi ko ngayon?”
Hindi na siya lumalabas ng bahay. Ang mga dating estudyante niya, unti-unting nawala. Ang kasintahan niyang si Marco, hindi na rin bumalik mula nang mangyari ang aksidente.
Isang umaga, habang nakaupo sa labas ng bahay, napansin niyang may batang babae — si Aya, pitong taong gulang — nagdadala ng maliit na notebook.
“Teacher Elena, turuan mo naman po ako magsulat,” sabi ng bata habang nakangiti.
Napangiti siya kahit papaano. “Bakit ako, Aya? Ang dami namang ibang pwedeng magturo.”
“Kasi ikaw po ‘yung pinakamagaling. Sabi ng mama ko, kahit hindi ka na naglalakad, magaling ka pa ring magturo.”
Tumigil siya sandali. Matagal na siyang hindi tinawag na Teacher. At sa sandaling iyon, parang bumalik ang dating init ng puso niya.
Simula noon, araw-araw bumabalik si Aya. Dinala pa nito ang ilan pang bata mula sa kapitbahay. Sa ilalim ng malaking punong mangga sa bakuran, nagturo si Elena ng alpabeto, pagbasa, at mga kuwento.
Habang lumilipas ang mga linggo, unti-unti siyang muling nagkaroon ng rason para bumangon.
Minsan, sa kalagitnaan ng klase, tinanong siya ng isa sa mga bata:
“Teacher, hindi ka po ba nalulungkot kasi hindi ka na nakakatakbo?”
Ngumiti siya.
“Nalulungkot ako, oo. Pero mas masaya ako kasi kaya kong magpasaya ng iba.”
Pagkaraan ng ilang buwan, dumating si Marco. Nabalitaan niya ang ginagawa ni Elena. May dala siyang bouquet ng bulaklak at luha sa mata.
“Patawad, Lena. Natakot lang ako noon. Pero ngayon, nakita ko — mas matatag ka pa kaysa dati.”
Ngumiti si Elena, hindi na may galit, kundi may kapatawaran.
“Masakit pa rin, Marco. Pero natutunan ko — kahit gaano kasakit ang buhay, may pagkakataon pa ring magsimula.”
Ngayon, si Elena ay kilala bilang “Teacher sa ilalim ng Mangga.” Hindi man siya nakakalakad, pero libu-libong bata na ang natutong bumasa at sumulat dahil sa kanya.
At sa bawat turo niya, lagi niyang sinasabi:
“Ang sakit ay dumadaan. Pero ang pag-asa — ‘yan ang dapat mong yakapin.”
