ANG BIYAHE NG ISANG AMA
Sa gitna ng masikip na kalsada ng Maynila, araw-araw kong nakikita si Tatay Ben, ang aking ama — isang simpleng taxi driver na may malaking pangarap para sa anak niyang babae — ako.
Simula pagkabata, lagi niyang sinasabi,
“Anak, kahit anong mangyari, makapagtatapos ka ng pag-aaral. Iyon lang ang regalo kong maibibigay sa’yo.”
Hindi namin kayang bumili ng bagong damit o cellphone tulad ng mga kaklase ko. Pero bawat limang piso na tip sa kanya, inilalagay niya sa isang lumang alkansya.
“Para ito sa tuition mo, anak,” sabi niya lagi habang ngumiti, kahit pagod na pagod mula sa biyahe.
Tuwing madaling araw, habang tulog pa ang karamihan, nag-aayos na siya ng taxi. May bitbit na baon — pandesal at kape sa plastik.
Habang ako naman, nag-aaral nang mabuti, sinusulat sa notebook:
“Hindi ako susuko. Para kay Tatay.”
Lumipas ang mga taon. Nakatanggap ako ng scholarship, pero hindi pa rin tumigil si Tatay sa pagmamaneho.
“Para sa graduation mo,” sabi niya. “Gusto kong ako ang bibili ng sapatos mo sa araw na ‘yon.”
At dumating nga ang Araw ng Pagtatapos.
Isinuot ko ang toga, nanginginig sa tuwa. Tinawagan ko siya, “Tay, malapit na po magsimula. Saan na po kayo?”
Sumagot siya, “Anak, papunta na ako. Sandali lang, may pasahero pa ako.”
Ngunit ilang minuto matapos ang tawag na iyon, may dumating na balitang nagpabagsak sa akin —
nasangkot sa aksidente ang taxi ni Tatay.
Nawalan ako ng lakas. Ang mundo kong puno ng pangarap ay biglang gumuho. Sa ospital, hawak ko ang diploma ko, nanginginig.
“Tay… natupad ko na po. Nakapagtapos na po ako…”
Tahimik lang siyang nakahiga, tila payapa.
At sa huling sandali, may ngiti sa labi niya — parang sinasabi, “Anak, misyon accomplished.”
Ilang taon ang lumipas. Naging guro ako, kagaya ng pinangarap ni Tatay.
Araw-araw, dumadaan ako sa parehong kalsada kung saan siya huling nagmaneho.
At sa tuwing makakita ako ng taxi, napapangiti ako.
“Tay, tuloy pa rin ang biyahe natin. Hindi pa tapos.”
