“Isang Ina, Isang Anak, at Ang Pangakong Hindi Matitinag Sa Kabila ng Lahat ng Pagsubok at Kahirapan”
Buong Kwento:
Si Mara ay labing-anim na taong gulang nang mawala ang kanyang ama. Isa siyang simpleng dalaga, lumaki sa Tondo, Maynila, kasama ang kanyang inang si Aling Nena na namumulot ng basura upang matustusan ang kanilang araw-araw. Kahit maliit ang kinikita, pinipilit ni Aling Nena na mapag-aral ang kanyang anak.
Araw-araw, bago pumasok sa paaralan, sinusuri ni Mara ang lumang bag na may butas at tagpi, at pinipilit ayusin ang uniporme. Habang naglalakad sa kalye, nakararanas siya ng bulong at tawa ng mga kaklase. “Anak ng basurera!” ang madalas na bati sa kanya.
Sa kabila ng kahihiyan, hindi nawalan ng tapang si Mara. Bawat paglakad pauwi, dala niya ang pangako ng kanyang ina:
“Mag-aral ka, anak. Para sa hinaharap natin.”
Lumipas ang mga taon, at sa high school, nakilala ni Mara ang hirap ng pagkakaroon ng limitadong resources. Habang ang iba ay may bagong cellphone, mamahaling sapatos at uniform, siya’y naka-lumang uniporme at lumang sapatos. Ngunit hindi niya hinayaang maging hadlang ito sa kanyang pangarap.
Tuwing gabi, matapos ang klase, tumutulong siya sa ina sa paghihiwalay ng bote at lata na ipapasa sa junk shop. Minsan ay napuputol ang kanyang daliri sa pagtanggal ng bakal, ngunit tahimik niyang pinagpatuloy ang trabaho. Natutunan niya sa murang edad na ang sakripisyo ay hindi lang para sa sarili kundi para sa mas mahalaga — sa pamilya.
Sa kolehiyo, nagtrabaho siya bilang tutor at part-time cashier upang suportahan ang pag-aaral. Kahit minsan ay natutulog sa ilalim ng ilaw ng poste habang nag-aaral, hindi niya pinabayaan ang ina. Pinapadalhan niya ng pera si Aling Nena at pinapaayos ang maliit nilang bahay upang hindi na magdusa pa ang kanyang ina.
Labindalawang taon ng pangungutya, sakripisyo, at pagod. Ngunit dumating ang araw na ang lahat ng hirap ay nagbunga. Si Mara ay nagtapos bilang valedictorian ng kanilang paaralan. Sa araw ng graduation, nakita niya ang ina sa likod ng mga upuan, basang-basa sa pawis at putik, ngunit ang ngiti ay hindi mawawala.
Sa kanyang talumpati, tahimik ang buong auditorium. Nagsimula siya:
“Labindalawang taon akong tinawag na anak ng basurera. Ngunit sa bawat bote at plastik na pinupulot ni Mama, iyon pala ang dahilan kung bakit ako narito ngayon. Mama, salamat sa pagtitiyaga at pagmamahal mo. Ngayon, ikaw ang ipagmamalaki ko.”
Isa-isang pumunit ang luha sa mata ng mga nakikinig, at si Aling Nena, payat at maitim sa balat, ay napahalik sa kamay ng anak na noon lamang niya lubos na nakitang lumalaki at matagumpay.
Mula noon, hindi na tinawag pa si Mara na “anak ng basurera.” Sa halip, siya’y naging inspirasyon ng buong komunidad. Ang mga kaklase na dati’y umiiwas sa kanya ay humingi ng tawad at naging kaibigan.
Ngayon, kahit anong tagumpay ang makamtan ni Mara, ang tunay na gantimpala ay ang ngiti ng kanyang ina, ang pag-ibig at sakripisyo na walang kapantay.
