“ANG BATA SA ILALIM NG GUHO”
Nang umaga ng ika-16 ng Agosto, tahimik pa ang baryo ng San Felipe. Ang mga bata ay naglalaro sa labas, at si Lara, labing-dalawang taong gulang, ay nag-aalaga ng kanyang nakababatang kapatid na si Toto habang nagluluto si Nanay Mila ng almusal.
“Lara, pakitingnan si Toto, baka pumunta na naman sa kalsada!” sigaw ni Nanay mula sa kusina.
“Opo, Nay!” sagot ni Lara habang humahabol sa kapatid niyang may hawak pang laruan.
Ngunit ilang sandali lang, biglang umugong ang lupa.
Nag-alog ang mga dingding, nabasag ang mga pinggan, at narinig ang sigaw ng mga tao — “Lindol! Lindol!”
Hinila ni Lara si Toto papunta sa ilalim ng mesa, ngunit bago pa sila makalabas ng bahay, bumagsak ang bubong. Isang malakas na kalabog ang sumunod — pagkatapos ay katahimikan.
Lumipas ang ilang oras, at dumating ang mga rescue volunteers mula sa lungsod. Isa sa kanila ay si Marco, isang dating sundalo na ngayo’y boluntaryo sa grupo ng mga tagasagip. Habang nililinis nila ang mga guho ng bahay, may narinig siyang mahinang iyak.
“Sir! Parang may bata pa rito!” sigaw ng isa sa mga kasama.
Agad naglapit si Marco, nakaluhod sa lupa, at inilapit ang tenga.
“Anak, naririnig mo ba ako?” sabi niya habang kumakatok sa mga yero.
Isang mahinang tinig ang sumagot, “Kuya… si Toto… tulungan niyo po kami…”
Gamit ang kanilang kamay at mga pala, nagsimula ang maingat na paghuhukay. Bawat galaw ay may panganib, dahil maaaring gumuho muli ang natitirang pader. Ngunit hindi sila tumigil.
“Kaunti na lang, Lara… sandali na lang,” bulong ni Marco habang patuloy sa paghukay.
Makaraan ang dalawang oras, nakita nila ang maliit na kamay ng bata — si Lara. Agad nilang inalis ang mga debris. Sa ilalim ng yero, hawak-hawak pa rin ni Lara ang kanyang kapatid na si Toto, tinatakpan ito ng sariling katawan.
“Kuya… buhay si Toto?” mahina niyang tanong.
“Oo, anak, buhay siya. Dahil sa’yo,” sagot ni Marco, nanginginig ang boses.
Habang binubuhat nila ang magkapatid, bumuhos ang ulan. Pero ang lahat ng nakasaksi ay tahimik — dahil sa harap nila, isang maliit na batang babae ang nagsakripisyo ng lahat para sa kapatid.
Pagkalipas ng ilang araw, nakalabas ng ospital sina Lara at Toto. Lumapit si Marco at iniabot kay Lara ang maliit na medalya na suot niya bilang rescuer.
“Ito ay para sa mga bayani,” sabi niya.
“Ayoko po, kuya,” tugon ni Lara. “Para po ‘yan sa inyo, kayo ang tumulong sa amin.”
Ngumiti si Marco. “Hindi, Lara. Ang tunay na bayani ay ‘yung kahit natatakot, patuloy pa ring nagmamahal.”
EPILOGO:
Pagkaraan ng ilang taon, lumaki si Lara at naging isang volunteer rescuer, katulad ni Marco.
Tuwing may sakuna, lagi niyang sinasabi sa mga batang nailigtas:
“Huwag kang matakot, may pag-asa pa. Naranasan ko na ‘yan noon.”
At sa bawat batang kanyang sinasagip, nakikita niya si Toto — at naririnig ang tinig ng batang minsang nakaligtas sa ilalim ng guho.
