SINIG4WAN KO SI TATAY DAHIL SINABAWAN NIYA YUNG PANCIT CANTON.

Ako si Agnes, Grade 12 student. Kararating ko lang noon mula sa school. Buong araw akong pagod, gutom, at inis, punô ng requirements, quizzes, at init ng araw. Gusto ko lang sana pag-uwi, makakain at makapagpahinga.

Pagpasok ko sa bahay, tahimik lang. Si tatay, nakaupo sa bangkito, pinupunasan ang pawis niya. Medyo matanda na siya, at mahina na rin ang paningin. Simula nang mamatay si nanay, siya na ang nag-aalaga sa akin. Hindi siya marunong masyado sa mga modernong lutuin, puro gulay, pritong isda, o tinolang manok lang ang alam niya.

“Tay, pakiluto nga po itong pancit canton. Gutom na ako.”

Ngumiti lang si tatay at tumango. “Sige anak, ako na bahala.”

Pumasok ako sa kwarto, nagbihis, at humiga sandali. Sinilip ko pa ang cellphone ko para mag-scroll. Ilang minuto pa lang, tinawag na ako ni tatay.

“Agnes, anak! Luto na o!”

Agad akong lumabas, excited na kumain. Pero paglapit ko sa mesa, natigilan ako.

Yung pancit canton, may sabaw. Parang instant noodles. Lutong-luto ang noodles, parang sinigang na may toyo.

Biglang uminit ulo ko.

“Tay! Ano ‘to?! Sabi ko pancit canton lang, hindi noodles!”

Tahimik lang si tatay, medyo nakayuko.

“Pasensya na anak… akala ko nilalagyan din ng tubig, para masarap,” sabi niya mahina.

Pero dahil pagod at gutom ako, hindi ko napigilan.

“Edi sana ‘wag ka na lang magluto kung di mo alam!” sabay itinapon ko yung pancit canton sa lababo.

Tumahimik ang paligid.

Nakatingin lang si tatay sa mesa, parang nagulat, parang nahiya, parang nasaktan.

Hinaplos niya ang ulo niya at mahinang nagsalita.

“Sige anak… bibili na lang ako ulit, baka nagkamali lang talaga ako.”

Napatigil ako. Doon ko lang nakita kung paano nanginig ang kamay ni tatay habang nag-aayos ng kalat. Doon ko lang napansin kung gaano ko siya nasaktan. Tapos matanda na at hindi na ganoon kabilis kumilos. At ako, ako yung anak na dapat nagbibigay-galang, pero ako pa yung sumigaw at nagpadabog.

Lumapit ako sa kanya, niyakap ko siya ng mahigpit habang umiiyak.

“Tay, sorry po… hindi ko dapat ginawa yun. Salamat po kasi gusto niyo lang akong ipagluto.”

Ngumiti si tatay, hinaplos ang buhok ko.

“Okay lang, anak. Alam kong pagod ka lang. Pero tandaan mo, kahit matanda na ako, gusto ko pa ring maramdaman na kailangan mo ako.”

Doon ko tuluyang naramdaman ang bigat ng konsensya.

Hindi ko namalayan, unti-unti pala akong lumalayo sa paggalang, kasi akala ko normal lang magalit, sumigaw, o magdabog. Pero mali pala.

Minsan, tayong mga anak ay nakakalimot.

Nakakalimot tayong magpasalamat, nakakalimot tayong magpakumbaba, at minsan, nakakalimot tayong magbigay-galang sa mga taong dahilan kung bakit tayo nabubuhay ngayon, ang ating mga magulang.

Kapag nagagalit tayo sa kanila, parang nakakalimutan natin na hindi na sila kasing lakas dati, at minsan, hindi na ganoon kabilis mag-isip o makakita. Pero sa likod ng bawat pagkakamali nila, may pusong puno ng pagmamahal.

Hindi nila ginagawa ang mga bagay para mapahiya tayo, ginagawa nila dahil gusto lang nila tayong mapaligaya.

At madalas, kahit nasigawan o napahiya natin sila, ngumiti pa rin sila, kasi mahal nila tayo.

Tayong mga anak, minsan sumusobra. Akala natin okay lang sumigaw o magdabog, kasi magulang naman natin sila. Pero tandaan natin, ang respeto ay hindi nawawala kahit sa pagitan ng pamilya.

Kaya bago tayo magalit, bago tayo magtaas ng boses, bago tayo magsalita ng masasakit, isipin muna natin kung sino ang kausap natin.

Hindi kaaway.

Hindi kaklase.

Hindi kaedad.

Kundi ang taong nag-aruga sa atin mula pagkabata.

Minsan mali ang lutong pancit canton, pero mas mali ang anak na nakakalimot magpasalamat.

Sapagkat ang tunay na pagmamahal, hindi nasusukat sa lasa ng pagkain, kundi sa pusong handang magluto, kahit di marunong, para lang mapakain ka.