Nang unang sabihin ng doktor na may cancer ako, parang biglang nawala ang tunog sa paligid. Hindi ko alam kung iiyak ba ako o tatahimik lang. Pag-uwi ko, si Adrian—ang nobyo kong limang taon ko nang kasama—ang unang taong hinarap ko. “Love, may sasabihin ako,” mahina kong simula. “Stage 3… kailangan ko ng gamutan.” Walang sinabi si Adrian agad, pero niyakap niya ako nang mahigpit at bulong niya, “Hindi ka mag-isa. Kakayanin natin ’to.”
Nang nagsimula ang chemotherapy, unti-unting nalagas ang buhok ko at nawala ang dating sigla ng katawan ko. Isang gabi, umiiyak ako sa sahig ng banyo, hindi na makatingin sa salamin. Kumatok si Adrian at dahan-dahang pumasok. Tahimik siyang umupo sa tabi ko, tapos bigla niyang kinuha ang clipper at ginupit ang sarili niyang buhok hanggang kalbo. “Kung kalbo ka, kalbo rin ako,” sabi niya, sabay ngiting pilit pero puno ng pagmamahal. Doon na ako tuluyang napaiyak—hindi dahil sa sakit, kundi dahil may isang taong pumipili pa ring manatili kahit mahirap.
Araw-araw, siya ang kasama ko sa ospital. Siya ang nagluluto ng sopas, nag-aabot ng tubig, at humahawak ng kamay ko kapag sumasakit ang katawan ko. Isang beses, sabi ko sa kanya, “Kung sakaling di ako gumaling… pwede ka nang—” pero agad niya akong pinutol. “Hindi ako aalis kahit saan pa humantong ’to.” Kahit hirap na ako, ramdam kong totoo lahat ng sinabi niya.
Dumating ang gabing halos hindi na ako makahinga sa pagod at sakit. Tinawag niya ang nurse pero hindi niya binitiwan ang kamay ko. “Adrian…” mahina kong sabi. “Bakit mo ginagawa lahat ng ’to?” Tinitigan niya ako. “May sasabihin ako sa’yo kapag kaya mo na ulit.”
Makalipas ang ilang buwang gamutan, bumaba ang laki ng tumor at pumasok ako sa operasyon. Pagkatapos ng ilang linggong pahinga, bumalik kami sa ospital para sa final results. Nakatayo kami sa labas ng klinika, kinakabahan. Lumabas ang doktor at ngumiti. “Wala nang natitirang malignant na cells. Kailangan lang ng follow-up pero malinis na ang results.”
Napatakip ako sa bibig habang umiiyak sa tuwa. Niyakap ako ni Adrian nang mahigpit. Pagdating namin sa bahay, bigla siyang natahimik at halatang may gustong sabihin. “Love, naalala mo yung sinabi ko noon?” Tumango ako. Naglabas siya ng isang envelope. “Bago ka pa nagkasakit… may binili akong lupa sa probinsya. Plano ko sanang ipagpatayo ng bahay para sa atin, sorpresa sana sa anniversary natin. Hindi ko nasabi dahil inuna ko ’yung laban mo.”
Nagulat ako pero natuwa. Hindi ko pa man lubos nararamdaman ang sinabi niya nang bigla siyang lumuhod at naglabas ng singsing. “Hindi ako nagmahal para lang sa magagandang araw. Pinili kita kasama pati takot at laban mo. Pakakasalan mo ba ako?”
Hindi ako nakapagsalita agad. Umiyak lang ako habang tumatango. Ilang buwan ang lumipas, unti-unti akong lumakas. Tumubo ulit ang buhok ko, bumalik ang kulay sa mukha ko, at bumalik ang sigla ko.
Sa engagement celebration namin, nagsalita si Adrian sa harap ng lahat. “Hindi niya hinarap ang sakit mag-isa. Ako ang humawak sa kanya habang kumakapit siya sa pag-asa. At ngayon, hawak pa rin namin ang isa’t isa.” Akala ko tapos na siya, pero sandali pa’y may inamin pa siya. “Bago pa siya ma-diagnose, nakapangalan na sa kanya ang kalahati ng ipon at lupa na binili ko.”
Napatingin ako sa kanya na parang di ako makapaniwala. “Bakit mo ginawa yun?” tanong ko. Ngumiti lang siya. “Kasi hindi ako naghintay ng dahilan para ipaglaban ka. At kung nauna ka mang mawala, gusto kong sigurado kang may tahanan… kahit ako pa ang mawalay muna.”
Napaiyak si Mama habang palihim na pinupunasan ni Papa ang mata niya. Ako? Tiningnan ko si Adrian at alam kong hindi lang ako pinagaling ng gamutan—pinagaling din ako ng isang pagmamahal na hindi natitinag kahit ang kamatayan ang bumisita. At doon ko napatunayan: may mga taong pipiliin ka hindi lang sa panahong kaya mo ang sarili mo… kundi lalo na sa mga sandaling hindi mo na kayang mahalin ang sarili mo.
