Maghahatinggabi na nang dahan-dahan akong humiga sa kama. Galing ako sa mahabang araw sa trabaho at halos manghina ang katawan ko. Si Adrian, asawa ko, ay nasa kabilang side ng kama, nagbabasa pa ng email sa cellphone niya. Pumikit ako at nagkunwaring tulog, iniisip na baka yayakapin niya ako tulad ng dati.
Pero ilang minuto pa lang ang lumipas, narinig ko siyang bumuntong-hininga nang malalim. Akala ko bababa lang siya para uminom ng tubig, pero imbes ay nagsalita siya—mahina, halos bulong.
“Lord… hindi ko na alam kung paano ko sosolusyunan ’to. Ayokong masaktan si Mia pero natatakot ako.”
Parang may malamig na dumaloy sa dibdib ko. Ako si Mia. At bakit parang may tinatago siya tungkol sa akin?
Pinakiramdaman ko pa. Akala niya tulog ako kaya nagpatuloy siya.
“Kung aaminin ko kay Mia… baka mawala siya sa akin. Pero mali na kung patatagalin ko pa ’to.”
Doon na nagsimulang manginig ang kamay ko nang bahagya. Ano’ng mali? Ano’ng tinatago niya? Tahimik lang akong nakahiga, pinipigilang gumalaw.
Makalipas ang ilang sandali, tumayo siya at lumabas ng kwarto. Narinig ko siyang nagsalita sa sala—mahina, parang kausap ang sarili.
“Hindi ko ginusto. Hindi ko sinasadya. Pero dapat sinabi ko agad.”
Ramdam ko ang pag-igting ng dibdib ko. Sa loob ng sampung taon naming kasal, wala akong naisip na maaaring itinatago niya nang ganito kabigat.
Kinabukasan, kumilos ako na parang walang narinig. Inasikaso ko ang almusal, nagbiro pa ako sa kanya, pero halata ang pag-aalala sa mga mata niya. Parang gusto niyang magsalita pero pinipigilan.
Sa buong linggo, tahimik ang kilos niya. Laging malalim ang iniisip, laging tila may dinadalang bigat. Doon ako nagsimulang kabahan nang todo. Iniisip ko kung may babae ba… o may nagawa siyang trahedya… o may sakit ba siya na ayaw niyang ipaalam.
Isang gabi, matapos mananghalian at matulog ang mga bata, tinanong ko siya.
“Love…” mahina kong sabi habang naghuhugas ng plato, “May problema ba?”
Nagulat siya, pero agad ngumiti. “Wala, pagod lang sa trabaho.”
Pero hindi ako naniwala.
Kinabukasan, maaga akong umuwi galing sa trabaho. Pagbukas ko ng pinto, narinig ko siyang may kausap sa telepono.
“Hindi ko kayang itago pa. Kailangan ko na sabihin kay Mia bago ako lamunin ng konsensya.”
Halos malaglag ang bag ko. Gusto kong sumugod at sitahin siya, pero hindi ako nagpadala.
Kinagabihan, bago siya makapasok sa kama, tumalikod ako at nagsalita nang tahimik.
“Adrian… kung may dapat kang sabihin, sabihin mo na bago pa ako mismo ang makaalam sa ibang paraan.”
Natigilan siya. “M-Mia…”
Huminga ako nang malalim. “Narinig ko ang sinabi mo nung akala mo tulog ako. At narinig ko rin ang tawag mo kanina.”
Nakita kong nanginginig ang kamay niya habang umupo sa gilid ng kama. Kita sa mukha niyang takot na takot siya. Akala ko aaminin niyang may ibang babae na, o may lihim siyang utang, o may sakit siya.
Pero iba ang lumabas sa bibig niya.
“May anak si Mama na hindi niya kinuwento sa atin. Bago siya mamatay, sinabi niya sa akin na may kapatid akong hindi ko nakilala. At ilang buwan ko na siyang hinahanap.”
Napahinto ako. Hindi ko agad na-process.
“A… anong ibig mong sabihin?” tanong ko.
“May half-sister ako, Mia. At natagpuan ko na siya… pero natatakot akong sabihin sa’yo kasi baka isipin mong itinago ko nang matagal. Gusto ko sanang ayusin muna bago ako magsabi.”
Napaupo ako sa kama, naguguluhan pero unti-unting lumilinaw ang lahat.
“Akala ko… niloloko mo ako,” mahina kong sabi.
Umiling siya, namumula ang mata. “Wala akong ibang minahal kundi ikaw. Pero ’yung kapatid ko… lumaki siyang mahirap, walang pamilya. Nahihiya ako kasi parang pinabayaan siya ni Mama. Gusto ko siyang tulungan, pero natatakot akong baka magalit ka.”
Tahimik akong umangat at hinawakan ang kamay niya.
“Bakit mo iisipin na magagalit ako sa pagtulong mo sa kapatid mo?”
Tumulo ang luha niya—bihira ko siyang makita nang ganito.
“Dahil akala ko… baka isipin mong ililihim ko pa ulit. Ayoko nang mawala ka.”
Hinila ko siya papalapit at niyakap. “Adrian… asawa mo ako. Dapat pareho nating pasan ang bigat.”
Kinabukasan, ipinakilala niya sa akin si Aira—dalawampu’t siyam na taong gulang, mahiyain, at halatang hirap sa buhay. Nang makita niya ako, yumuko siya.
“Pasensya na po kung istorbo ako sa pamilya ninyo…”
Ngumiti ako at hinawakan ang balikat niya. “Kung kapatid ka ni Adrian, pamilya na rin kita.”
Doon siya unang ngumiti nang totoo. Halata sa mata niyang sanay siyang lumaban mag-isa.
Mula noon, unti-unti naming tinulungan si Aira. Tinirhan namin siya malapit sa amin, tinulungan makahanap ng trabaho, at tuwing Linggo ay kumakain kami nang sabay.
Isang gabi, habang sabay naming hinuhugasan ang pinggan, niyakap ako ni Adrian mula sa likod.
“Salamat,” bulong niya. “Akala ko iiwan mo ko pag nalaman mo.”
Napangiti ako at sumandal sa dibdib niya. “Ang sekreto minsan hindi kabit o kasalanan… minsan takot lang. At minsan… pagmamahal din.”
Sa halip na masira ang pamilya namin, mas lalo kaming naging buo—hindi dahil perpekto kami, kundi dahil natutunan naming harapin ang totoo nang magkasama.
