TINULUNGAN KO LANG SI LOLA NA TUMAWID SA DAAN — ‘DI KO AKALAIN, DOON MAGUUGAT ANG ISANG URI NG PAGMAMAHAL NA WALANG DUGO PERO PUNO NG PUSO.
Mainit ang hapon. Abala ang mga tao sa kalsada, nagmamadali, kanya-kanyang lakad.
Sa tabi ng overpass, may batang lalaki—si Nico, dose anyos, nagbebenta ng raffle tickets para lang may pambili ng tinapay mamayang gabi.
Habang papunta siya sa kanto, napansin niya ang isang matandang babae—si Lola Ester—nakatayo sa gilid ng kalsada, nanginginig, hawak ang lumang payong.
Hindi siya makatawid dahil walang gustong tumulong.
Lumapit si Nico.
“Lola, ako na po. Hawakan niyo lang ako. Dahan-dahan lang po.”
At sa gitna ng ingay ng mga sasakyan, tumawid silang dalawa.
Pagdating sa kabilang dulo, ngumiti si Lola Ester.
“Salamat, iho. Matagal na akong walang apo. Pero sa sandaling ito, parang nagkaroon ulit ako.”
Ngumiti rin si Nico.
“Ako rin po, Lola. Matagal na rin po akong walang lola.”
Kinabukasan, bumalik si Nico sa parehong kanto.
Sa kanyang gulat, nandoon si Lola Ester, may dalang tinapay at gatas.
“Para sa’yo, anak. Baka wala ka pang almusal.”
Nahihiya si Nico, pero tinanggap niya.
At mula noon, araw-araw na silang nagkikita.
Habang nagbebenta si Nico, nakaupo si Lola sa tabi, nagkukwento tungkol sa nakaraan.
Si Nico naman, nakikinig lang, pero sa bawat salita ni Lola, unti-unti niyang nararamdaman — parang may tahanan na ulit siya.
Lumipas ang mga linggo.
Si Lola ang nag-aalaga sa kanya kapag may sakit.
Si Nico ang tumutulong magbitbit ng mga pinamili ni Lola sa palengke.
Sa simpleng araw-araw, nabuo ang ugnayang mag-ina — hindi sa dugo, kundi sa kabutihan.
Isang gabi, bumuhos ang ulan.
Basang-basa si Nico habang naglalako pa rin ng ticket.
Lumabas si Lola Ester, nag-aalala.
Dala ang payong, nilakad niya ang kanto.
“Nico! Nasaan ka, anak?”
At nang makita niya itong nanginginig sa lamig, niyakap niya ito ng mahigpit.
“Tama na ‘yan, anak. Dito ka na lang sa akin. Hindi mo kailangang mag-isa.”
Sa ilalim ng ulan, nagyakapan silang dalawa —
isang batang nawalan ng pamilya, at isang matandang nawalan ng dahilan mabuhay.
Ngayon, pareho na silang may tahanan.
Makaraan ang ilang taon,
si Nico ay nakapagtapos ng high school — si Lola ang sumuporta sa lahat.
Naging totoo ang pangako niyang mag-aaral, dahil may taong naniwala sa kanya.
“Lola, salamat ha. Kung wala ka, baka wala na rin ako.”
“At kung wala ka rin, anak, baka wala na rin akong dahilan mabuhay.”
Sa bawat yakap, sa bawat umagang magkasama sila,
pinatunayan nilang ang pamilya ay hindi lang sa dugo nabubuo — kundi sa pagmamahal at kabutihang di naghihintay ng kapalit.
💛
“Minsan, isang simpleng pagtulong lang… pero ‘yon pala ang simula ng isang bagong buhay para sa dalawang kaluluwang matagal nang naghihintay ng pagmamahal.”
