TINAWAG KO SIYA NA “HINDI KO INA” — PERO NANG HALOS MAMATAY SIYA, DOON KO LANG NAINTINDIHAN KUNG GAANO NIYA AKO KAMAHAL.
Mula noong namatay si Mama, nagbago ang lahat.
Tahimik ang bahay. Malamig. Wala nang halakhak, wala nang amoy ng paborito niyang sinigang, wala na ring boses na tumatawag sa’kin tuwing umaga:
“Anak, gising na, baka ma-late ka sa school.”
Ako si Ella, labing-anim na taong gulang noon nang iwan kami ni Mama sa mundo.
Si Papa, halos araw-araw nalulunod sa trabaho para malimutan ang sakit.
At isang araw, bigla na lang niyang ipinakilala sa akin ang isang babae —
“Anak, ito si Marites. Siya ang bagong mag-aalaga sa atin.”
Ngumiti ang babae. Mahinhin, mabait ang mga mata.
Pero ako? Tumalikod lang ako at pumasok sa kwarto.
Simula noon, hindi ko siya tinawag na “Mama”.
Tinatawag ko lang siya sa pangalan.
“Marites, nasaan ‘yung baon ko?”
“Marites, huwag mong galawin ‘yung mga gamit ni Mama.”
“Marites, huwag mo akong kakausapin.”
At kahit gano’n, ni minsan hindi siya sumagot ng masama.
Tahimik lang siya. Lagi pa rin siyang nagluluto, naghuhugas, nag-aalaga kay Papa… at sa akin.
Minsan, narinig ko siyang umiiyak sa kusina.
Sabi niya kay Papa, “Hindi ko alam kung kailan niya ako mapapatawad.”
Pero ako, nagkunwari lang na hindi ko narinig.
Sa isip ko, “Kailanman, hindi mo mapapalitan si Mama.”
Lumipas ang ilang taon.
Nasanay na akong kasama siya, pero hindi pa rin ako lumalapit.
Tuwing may okasyon sa school, siya ang palaging sumasama — pero hindi ko siya ipinapakilala bilang ina.
“Siya po ‘yung asawa ni Papa,” sabi ko minsan sa teacher ko.
Nakatingin lang siya sa akin, ngumiti pa rin.
“Okay lang ‘yan, anak,” mahinahon niyang sagot.
Pero isang araw, biglang nagbago ang lahat.
Pag-uwi ko galing school, tahimik ang bahay.
Nakita kong nagmamadali si Papa, umiiyak.
“Si Marites… dinala sa ospital. Inatake sa puso.”
Parang binuhusan ako ng malamig na tubig.
Hindi ko alam kung bakit nanginginig ang mga kamay ko habang sinasabi ko,
“Ha? Bakit?!”
Tumakbo ako sa ospital, halos hindi makahinga.
Pagdating ko, nakita ko siyang nakahiga, may oxygen sa ilong, maputla, at halos hindi na makapagsalita.
Lumapit ako sa kama niya, nanginginig.
“Marites…” mahina kong sabi.
Ngumiti siya kahit hirap.
“Ella…” mahina niyang tugon, “buti dumating ka.”
Tumulo ang luha ko.
Hindi ko mapigilan.
“Bakit… bakit mo ‘to ginagawa? Bakit mo ako minahal kahit lagi kitang sinasaktan?”
Ngumiti siya.
“Dahil anak kita, Ella. Hindi mo man ako tinawag na ‘Mama,’ pero itinuturing kitang anak simula noong unang araw na makita kita.”
Doon bumigay ang lahat ng pinipigilan kong damdamin.
Niyakap ko siya, humihikbi.
“Pasensya na po. Ang tanga-tanga ko. Galit ako kasi akala ko papalitan mo si Mama. Pero ngayon, naiintindihan ko na — hindi mo siya pinalitan, tinuloy mo lang ‘yung pagmamahal niya.”
Makalipas ang ilang linggo, unti-unting gumaling si Marites.
At sa unang pagkakataon, lumapit ako sa kanya habang nagluluto siya sa kusina.
“Ma…” mahina kong tawag.
Napalingon siya, nagulat.
Ngumiti.
“Ha? Anong sabi mo?”
Ngumiti ako habang pinupunasan ang mata ko.
“Ma, tulungan na po kita diyan.”
At mula noon, hindi ko na siya tinawag sa pangalan niya.
Tinawag ko na siyang Mama — kasi doon ko lang natutunan ang totoo:
“Ang pagiging ina, hindi sinusukat sa dugo. Sinusukat ito sa kung gaano mo kayang magmahal, kahit hindi ka minamahal pabalik.”
💔 Huling Linya:
“Minsan, kailangan munang mawala ang isang tao bago mo maramdaman kung gaano siya kahalaga — pero kung minsan, binibigyan ka ng pagkakataon ng tadhana para maitama ‘yung pagkakamali bago mahuli ang lahat.”
