SINUSUPORTAHAN KO ANG PAMILYA NAMIN SA MURANG SWELDO KO — PERO ANG TUNAY NA DAHILAN KUNG BAKIT AKO NAGTITIPID, AY PARA MABILHAN SI PAPA NG BINTI.
“Anak, wag ka nang bumili ng bagong sapatos. Maganda pa naman ‘yung luma mo,” sabi ni Papa habang nag-aayos ako papasok sa trabaho.
Ngumiti lang ako. “Okay lang po, Pa. Hindi ko naman kailangan ng bago.”
Ang totoo, sira na ‘yung sapatos ko. Nabutas na nga sa gilid. Pero ayokong gumastos, kasi may mas mahalagang dahilan kung bakit ako nag-iipon.
Si Papa.
Ang taong kahit hirap maglakad dahil sa putol niyang binti, hindi pa rin tumitigil magtrabaho noon bilang karpintero.
Hanggang sa isang araw, natumba siya sa construction site.
At mula noon, hindi na siya nakabalik.
Naalala ko pa ‘yung araw na iyon.
Umuwi siyang tulala, umiiyak.
“Anak,” sabi niya, “hindi na ako makakatrabaho. Wala na ‘yung binti ko.”
Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko.
Niyakap ko lang siya, habang pareho kaming humihikbi.
“Pa, okay lang ‘yan. Ako naman po ang magtatrabaho para sa atin.”
Simula noon, ako na ang naging sandigan ng pamilya.
Nagtrabaho ako bilang tindera sa maliit na grocery.
₱350 lang ang kita ko kada araw — pero sa bawat suweldo, may nakatabi akong maliit na sobre.
Nakasulat doon: “Para kay Papa.”
Araw-araw, naglalakad ako pauwi.
Hindi ako sumasakay para makatipid ng pamasahe.
Hindi ako bumibili ng milk tea, hindi kumakain sa labas, hindi nagsho-shopping.
Kahit minsan gusto ko sanang bilhan ng damit ang sarili ko, pinipigilan ko.
Kasi alam kong balang araw…
‘Yung perang sinasabi kong maliit lang ngayon, magiging dahilan para makalakad ulit si Papa nang maayos.
Minsan, habang kumakain kami, sabi ni Papa:
“Anak, ipunin mo na lang ‘yung pera mo. Baka kailanganin mo sa kinabukasan mo.”
Ngumiti ako.
“Pa, ito po ‘yung kinabukasan ko — ‘yung makitang nakakalakad na ulit kayo.”
Tahimik lang siya. Pero nakita ko ang pagpatak ng luha sa mata niya.
Hindi siya nagsalita, niyakap niya lang ako ng mahigpit.
Lumipas ang isang taon.
Naipon ko ang halos ₱38,000 — sapat para makabili ng prosthetic leg sa secondhand supplier na nakita ko online.
Kinabukasan, sinamahan ko si Papa sa clinic.
“Pa, isukat niyo po ‘to,” sabi ko, nanginginig pa ang boses.
Nang mailagay sa kanya ang binti, dahan-dahan siyang tumayo.
Nanginginig pa siya noong una.
Pero nung nakalakad siya ng tatlong hakbang, napahawak siya sa mukha niya, umiiyak.
“Anak… nakakalakad ulit ako…”
Tumulo rin ang luha ko.
“Pa, sabi ko naman sa inyo, balang araw… babalik din ‘yung mga hakbang ninyo.”
Pag-uwi namin, tuwang-tuwa ang mga kapitbahay.
Si Papa, nakaupo sa labas, may ngiti sa labi.
At ako? Nakaupo sa tabi niya, pagod pero masaya.
“Anak,” sabi niya, “paano ko ba mapapantayan ‘to?”
Ngumiti ako. “Wag niyo na pong isipin ‘yan, Pa. Kasi kahit walang binti noon, tinuruan niyo akong tumayo sa buhay.”
💔 Huling Linya:
“Hindi kailangan ng isang ama ng perpektong katawan para mahalin. Minsan, sapat na ‘yung puso niyang hindi sumusuko — kasi may anak siyang naniniwalang kaya pa niyang tumindig muli.”
