“GALIT SA MANUGANG NIYA ARAW-ARAW SI ALING FELING — PERO NANG MAGKASAKIT SIYA, ISANG TAO LANG ANG HINDI NIYA INASAHAN ANG MAG-AALAGA SA KANYA.”
Sa isang tahimik na barangay sa Batangas, nakatira si Aling Feling, isang matandang babae na kilala sa pagiging masungit. Lahat ng kapitbahay, takot sa kanya — lalo na ang kanyang manugang na si Liza, asawa ng kanyang kaisa-isang anak na lalaki, si Romy.
Araw-araw, walang araw na walang sigawan sa bahay nila.
“Liza! Bakit malamig ang kape ko?”
“Liza! Bakit puro toyo ‘tong ulam?”
“Liza! Bakit andito ka pa? Hindi mo ba ako kayang irespeto?”
Tahimik lang si Liza. Lagi niyang sinasagot ng mahinahon ang biyenan niya, kahit pa halos araw-araw ay pinapahiya siya sa harap ng mga kapitbahay.
“Pasensya na po, Nay. Baka naparami lang ang tubig sa kape.”
“Pasensya na po, Nay. Babaguhin ko po ‘yung ulam.”
Kahit si Romy, hirap na hirap na mamagitna.
“Ma, baka puwedeng huwag niyo naman pagalitan si Liza araw-araw.”
“Anak, hindi mo kilala ‘yang asawa mo! Plastik ‘yan. Paawa-awa lang pero tamad!”
Isang gabi, malakas ang ulan. Si Liza, tahimik na naglalaba sa likod ng bahay habang tulog na ang lahat.
Hindi niya alam, si Aling Feling, gising at nakasilip sa bintana. Nakita niya kung paano binabanlawan ni Liza ang mga damit niya mismo — ang mga daster na dati pa niyang minumura tuwing suot niya.
Hindi niya napigilang mapahinto.
May kakaibang kirot sa puso niya, pero pinilit niyang iwaksi.
“Ginagawa lang ‘yan para magpabango ng pangalan.”
Lumipas ang mga buwan. Isang umaga, habang nagluluto si Liza, biglang bumagsak si Aling Feling sa sahig.
“Nay! Nay! Tulungan niyo po ako!” sigaw ni Liza.
Agad siyang dinala sa ospital.
Lumipas ang ilang araw, si Romy ay kailangang bumalik sa trabaho sa Maynila — kaya si Liza na lang ang naiwan para mag-alaga sa biyenan niya.
Araw-araw, pinapalitan niya ng damit si Aling Feling. Pinapaliguan, pinapakain, at nilalambingan kahit minsan sinisigawan pa rin siya.
“Bakit mo ako pinagluluto ng sabaw? Ayokong kainin ‘yan!”
“Sige po, Nay. Magluluto po ako ng bago.”
Hanggang isang gabi, nagising si Aling Feling at nakita si Liza na nakatulog sa tabi ng kama niya, hawak pa rin ang kamay niya.
Sa unang pagkakataon, napaiyak si Aling Feling.
“Anak… patawarin mo ako. Mali ako. Akala ko masama kang babae, pero ikaw lang pala ang totoong pamilya ko.”
Nang gumaling siya, humingi siya ng tawad kay Liza sa harap ng lahat ng kapitbahay.
“Simula ngayon, ‘wag niyo nang sabihing manugang ko si Liza. Anak ko siya.”
Tumulo ang luha ni Liza at niyakap ang biyenan.
“Salamat po, Nay. Wala na pong galit. Ang mahalaga, magkasama pa rin tayo.”
Mula noon, araw-araw magkasama silang nagtitinda ng kakanin sa tapat ng bahay.
Magkasama silang nagtatawanan, nagkukwentuhan, at nagdarasal tuwing gabi.
At kapag tinatanong si Aling Feling kung sino ang pinakamalapit sa kanya, simple lang ang sagot niya:
“’Yung dating manugang ko — na mas anak pa sa sarili kong anak.”
