“CHISMIS LANG DAW NA MAY KABIT ANG ASAWA NI ALING NENA — PERO ISANG ARAW, LUMABAS ANG KATOTOHANAN NA LAHAT NG TAO AY NATAHIMIK.”
Sa gilid ng isang maliit na barangay sa Bulacan, araw-araw makikita si Aling Nena, nagtitinda ng mainit na tapsilog sa karinderyang gawa lang sa pinagtagpi-tagping yero at lumang plywood. Mabait siya, palangiti, at halos kilala ng lahat ng kapitbahay.
Pero minsan, kahit gaano kabait ka — may mga taong mas gustong pag-usapan ka kaysa tulungan ka.
Isang hapon, habang naglilinis si Aling Nena ng mesa, narinig niya ang dalawang kapitbahay na nag-uusap sa labas.
“Sabi ni Marites, may kinikita raw na babae ‘yung asawa niya sa kabilang barangay.”
“Ha? Si Mang Rodel? ‘Yung tahimik na drayber ng jeep?”
“Oo daw! Nakita raw sila sa palengke, magkasabay kumain ng lugaw.”
Tahimik lang si Aling Nena. Narinig niya lahat, pero nagkunwari siyang hindi.
Ngumiti lang siya at nagpatuloy sa pagluluto, kahit sa loob niya, may gumuguhong tiwala.
Lumipas ang mga araw. Lalong lumaganap ang tsismis.
Kahit mga suki niya, nagtataka na.
“Nena, totoo ba ‘yung chismis? Kawawa ka naman, ‘day.”
Ngumiti lang siya.
“Wala pong totoo sa mga sabi-sabi. Ang mahalaga, nagtatrabaho kami nang marangal.”
Ngunit sa gabi, habang mag-isa sa karinderya, hindi niya mapigilan ang luha.
“Kung totoo man… bakit hindi niya masabi?”
“Kung hindi naman, bakit parang lahat ay naniniwala?”
Hanggang isang araw, umuwi si Mang Rodel, pagod at pawisan. Bitbit niya ang isang maliit na kahon.
“Nena,” sabi niya, “may gusto akong ipakita sa’yo.”
Binuksan ni Aling Nena ang kahon.
Sa loob, may mga resibo, at isang maliit na litrato ng isang batang babae na may kapansanan.
“Ito ‘yung bata na tinutulungan ko. Anak siya ng kaibigan kong nasawi sa aksidente. Nag-aaral siya ngayon, pero walang magulang.”
Napatulala si Aling Nena. Hindi siya nakapagsalita.
“Kaya madalas akong wala, kasi nag-overtime ako para maipadala ‘yung pang-tuition niya. Pasensiya na kung hindi ko agad nasabi.”
Nang gabing iyon, humagulhol si Aling Nena habang yakap ang asawa.
Sa labas ng karinderya, narinig ng mga kapitbahay ang iyakan — at nang kinabukasan, parang himala, tahimik ang buong barangay.
Simula noon, wala nang nagtsismis tungkol kay Aling Nena.
At ang mga dating naninirang bibig, sila mismo ang bumibili araw-araw sa karinderya niya.
“Lugaw po, Aling Nena — at pahingi rin po ng pasensiya.”
Ngumiti lang siya.
“Mainit pa po, pero masarap. Tulad ng mga aral ng buhay — mas lalong sumasarap kapag dinaan mo sa apoy.”
