“TINULUNGAN NIYA ANG MATANDANG NAGTITINDA NG PRUTAS — HINDI NILA ALAM, SIYA PALA ANG MAY-ARI NG BUONG PALENGKE.”
Maagang-maaga pa lang, buhay na buhay na ang palengke ng San Isidro. Amoy isda, prutas, at bagong lutong kakanin sa paligid. Mga sigaw ng tindera, tawanan ng mga mamimili, at mga busina ng tricycle ang bumubuo sa musika ng umagang iyon.
Sa may gilid ng palengke, may matandang babae — si Aling Dely, nakaupo sa lumang kahon, nagbebenta ng mangga, saging, at santol. Pawisan, pagod, at halatang gutom. Kaunti lang ang bumibili. Karamihan sa mga tao, dumaraan lang, tila walang nakikita.
Habang nag-aayos siya ng prutas, may isang lalaking lumapit. Malinis ang suot — simpleng polo at maong, may bitbit na supot ng tinapay. Ngumiti siya.
“Nanay, magkano po ang mangga?”
“Ay, anak, singkwenta lang kilo. Pero kung gusto mo tikman muna, libre.”
Ngumiti ang lalaki. Bumili siya, ngunit hindi lang isang kilo — kundi limang.
Habang binabalot ni Aling Dely, napansin niyang pinupunasan ng lalaki ang mga prutas na nahulog.
“Anak, wag na. Madumi ‘yan,” sabi ni Aling Dely.
“Ayos lang po, Nay. Nilinis ko lang para maganda sa paningin ng bibili,” tugon ng lalaki.
Makikita sa mga mata ni Aling Dely ang gulat at pasasalamat.
Sanay na siyang walang pumapansin sa kanya, lalo na sa mga may pera. Pero ito… kakaiba.
Lumipas ang ilang minuto, dumating ang grupo ng mga guwardiya. Nagulat ang lahat nang makita nila ang lalaki.
“Sir! Sir Adrian! Bakit po nandito kayo?”
“Sir, dapat nasa opisina po kayo ngayon!”
Napatingin si Aling Dely.
“Sir?” tanong niya, halatang gulat.
Ngumiti lang si Adrian.
“Pasensya na po, Nay. Ako po si Adrian Velasco, may-ari ng palengke. Madalas po akong pumunta rito para makita kung kamusta ang mga tindera.”
Nanlaki ang mata ni Aling Dely. Hindi siya makapaniwala.
Ang lalaking bumili ng prutas niya, nagpunas ng dumi sa saging, nag-abot ng tubig sa kanya… siya pala ang may-ari ng buong lugar.
“Bakit niyo po ako tinulungan, Sir?” mahina niyang tanong.
“Kasi, Nay, dati rin po akong katulad ninyo. Nagbebenta ng saging sa kalsada kasama ang nanay ko. Kung hindi dahil sa kabutihan ng mga taong tulad ninyo, baka wala rin ako rito ngayon.”
Tahimik ang paligid. Maging ang mga mamimili ay nakinig.
Sa gitna ng ingay ng palengke, naramdaman ng lahat ang kababaang-loob ng isang taong mayaman — na hindi kailanman nakalimot sa pinanggalingan.
Bago siya umalis, iniabot ni Adrian kay Aling Dely ang sobre.
“Pangpuhunan po, Nay. Para hindi na kayo mahirapan. Pero huwag niyo po akong pasalamatan — kayo po ang inspirasyon namin dito.”
Habang papalayong naglalakad si Adrian, lumingon siya saglit. Nakita niyang umiiyak si Aling Dely, mahigpit na yakap ang supot ng prutas na binili niya.
At sa likod ng luha ni Aling Dely, may ngiting may halong pag-asa — na kahit sa mundong puno ng kayabangan, may mga taong marunong pang yumuko.
