TINULUNGAN KO LANG SIYA, PERO AKO ANG PINAGHINALAANG MAGNANAKAW
Maagang umaga sa EDSA. Matao, maingay, at amoy-usok ng mga bus na nag-uunahan. Si Rosa, isang simpleng babae na nagtitinda ng kakanin sa gilid ng kalsada, ay naglalakad pauwi matapos ang mahabang magdamag ng pagtitinda. Bitbit niya ang plastik ng malagkit at suman na hindi naubos, handang iuwi para sa kanyang mga anak na naghihintay sa barong-barong sa may ilalim ng tulay.
Habang naglalakad siya, isang puting kotse ang biglang sumalpok sa poste! BANG!
Nagsigawan ang mga tao. May mga naglabasan sa mga tindahan, pero walang lumalapit. Nakita ni Rosa ang dugo sa noo ng babaeng nakaupo sa manibela—isang babae na halatang mayaman: maganda ang damit, kumikislap ang mga alahas, at mabango kahit sa gitna ng usok.
“Diyos ko po!” sigaw ni Rosa at dali-daling tumakbo. Binuksan niya ang pinto ng kotse gamit ang lahat ng lakas. “Miss! Miss! Gumising ka po!” nanginginig niyang sabi habang sinusubukang alisin ang seatbelt.
Nang makita niyang nawalan na ng malay ang babae, sinubukan niyang iangat ang ulo nito, pinunasan ang dugo gamit ang panyo niyang luma. Ilang sandali pa, dumating na ang mga tao, at may sumigaw:
“’Yung handbag! Nasaan ’yung handbag ni Ma’am?!”
Napatingin si Rosa sa loob ng kotse — nandoon ang bag, pero dahil gusto niyang dalhin ang babae sa gilid ng kalsada, kinuha niya ito para hindi manakaw ng iba.
Pagdating ng mga pulis, habang inaalagaan niya ang sugatang babae, biglang may lumapit na lalaking naka-amerikana — ang driver ng isa pang sasakyan na huminto. “Ayan siya! Hawak niya ang bag ni Ma’am! Magnanakaw ’yan!”
Nanlaki ang mata ni Rosa.
“Hindi po! Kinuha ko lang para hindi mawala—tumulong lang po ako!”
Pero walang nakinig. Hinablot ng pulis ang bag mula sa kanya at nakita sa loob ang mamahaling relo, cellphone, at cash. Ang mga mata ng mga tao ay puno ng pagdududa, ang mga camera ng cellphone ay sabay-sabay na naka-zoom sa kanya.
“Diyos ko, hindi po ako magnanakaw…”
Ngunit bago pa siya makapaliwanag, isinakay siya sa mobile.
Sa loob ng selda, umiyak si Rosa. Naalala niya ang anak niyang si Ella, sigurado siyang nag-aalala na. “Anak… hindi totoo ’to… tutulungan ako ng Diyos,” sabi niya habang yumuko, humihikbi.
Ilang araw siyang ikinulong, habang ang balita tungkol sa “magnanakaw na vendor” ay kumalat sa social media. Maraming nagkomento ng masakit — “Ganyan talaga mga mahirap,” “Kunwari tumutulong pero magnanakaw pala.”
Ngunit isang linggo ang lumipas, nagising sa ospital ang babaeng nasagip niya — si Mrs. Ramirez, ang asawa ng kilalang negosyante. Nang malaman niya ang nangyari, agad siyang naluha.
“Ako mismo ang magpapatunay. Hindi siya magnanakaw. Siya ang nagligtas sa buhay ko.”
Lumabas ang CCTV footage galing sa kalapit na tindahan — malinaw na nakitang si Rosa ang unang tumulong, habang ang iba’y nanonood lang. At kitang-kita rin kung paanong kinuha niya ang bag para mailigtas sa mga snatcher na papalapit.
Kinabukasan, nagpunta si Mrs. Ramirez sa presinto. Lahat ng camera ng media ay nandoon. Lumapit siya kay Rosa at hinawakan ang kamay nito.
“Patawarin mo kami,” sabi niya, humahagulhol.
“Hindi mo lang ako iniligtas. Tinuruan mo rin kami kung ano ang tunay na kabutihan.”
Hindi makapaniwala si Rosa. Napaluha siya. “Ginawa ko lang po ’yung tama, Ma’am…”
At sa harap ng lahat, si Mrs. Ramirez ay nagbigay ng pahayag:
“Minsan, ang mga taong inaakala nating mababa, sila pa ang may busilak na puso.”
Mula noon, tinulungan nila si Rosa at ang pamilya niya. Binilhan siya ng maliit na kariton at puhunan para makapagtinda ng legal. Ngunit higit pa sa pera, ang ibinalik sa kanya ay ang dangal at pag-asa.
Tuwing dumadaan siya sa parehong kalsada, nakatingala siya sa langit, may ngiti sa labi.
“Salamat, Diyos ko. Tinulungan ko lang siya, pero Ikaw ang tunay na tumulong sa akin.”
