ANG KASONG HINDI KO KAILANMAN GUSTONG IMBESTIGAHAN — PERO KAILANGAN
(Isang kwento ng isang amang pulis na kailangang pumili sa pagitan ng tungkulin at dugo)
Sa loob ng mahigit tatlumpung taon bilang pulis, sanay na ako sa lahat ng uri ng krimen—magnanakaw, adik, rapist, hitman.
Pero ngayong gabi, habang nakaupo ako sa harap ng mesa sa presinto, may hawak akong case file na halos hindi ko kayang buksan.
Ang pangalan ng prime suspect?
Miguel Ramos.
Ang pangalan ng aking anak.
Si Miguel, ang tanging anak kong lalaki, matalino at tahimik.
Simula bata pa lang siya, pangarap kong maging pulis din siya tulad ko.
Pero iba ang naging landas niya.
Lumaki siyang may galit sa mundong ginagalawan ko—isang mundong puno ng kasinungalingan, at mga taong nagpapanggap na tagapagtanggol pero sila rin ang mga halang ang kaluluwa.
“Pa,” sabi niya minsang nagkainitan kami, “hindi lahat ng pulis mabuti. At minsan, kayo rin ang dahilan kung bakit may krimen.”
Sinampal ko siya noon—isang bagay na hanggang ngayon pinagsisisihan ko.
Noong isang linggo, may napatay sa isang warehouse sa Tondo.
Isang negosyanteng sangkot sa iligal na droga.
Walang CCTV, pero may isang saksi—isang batang lalaki na nagsabing nakita raw niya ang suspek na tumakbo palayo sakay ng kulay abong kotse, plate number na nagsisimula sa “MBR–2.”
At ‘yon ang kotse ni Miguel.
Gabi na nang mapansin ko ang anak kong naglalakad papunta sa bahay—pawis, nanginginig, at may dugo sa manggas ng long sleeves niya.
“Anak, saan ka galing?” tanong ko, pinipilit maging kalmado.
“May nasagasaan lang, Pa,” sagot niya, iwas tingin.
Pero hindi ko na kailangang tanungin pa.
Alam ko ang tingin ng taong may tinatagong mabigat sa konsensya.
Dahil ilang ulit ko nang nakita ang gan’ong mukha—mula sa mga kriminal na inaresto ko noon.
Kinabukasan, pinatawag ako ng hepe.
“Ramos, ikaw ang tatakbo sa kasong ‘to. Sensitive case. Confidential.”
Pagkabukas ko ng folder, muntik ko nang mabitawan ang papel.
Litrato ng crime scene.
At sa gilid ng larawan—isang pulang panyo, kaparehong-kapareho ng isa na pagmamay-ari ni Miguel.
“Sir, baka may ibang pwedeng humawak ng kaso—”
“Hindi puwede. Ikaw ang pinakamahusay sa team. Wala nang iba.”
Para akong sinampal ng realidad.
Hindi ko puwedeng ipagtanggol ang sarili kong anak kung may kasalanan siya.
Pero hindi ko rin kayang itulak siya sa kulungan kung inosente siya.
Ilang araw akong hindi makatulog.
Bawat ebidensya na lumalabas, mas lalong tumuturo kay Miguel.
Fingerprint sa pinto ng warehouse.
Tire marks na tumutugma sa gulong ng kotse niya.
At isang text message sa cellphone ng biktima—
“Kung di mo ako babayaran bukas, isusumbong kita kay Miguel Ramos.”
Parang tinusok ang puso ko.
Bakit nakasangkot ang pangalan ng anak ko rito?
Isang gabi, pinatawag ko siya sa lumang kubo sa likod ng bahay.
Tahimik.
Naupo siya sa harap ko, tila alam na niya kung bakit ko siya tinawag.
“Anak…”
“Alam ko na, Pa,” sagot niya agad. “Ako nga ang hinahanap niyo.”
Tumigil ang oras.
“Pero hindi ako killer,” dagdag niya.
“Nandun ako, oo. Pero hindi ako pumatay. Sinubukan kong pigilan si Tonyo, ‘yung kasama kong dating mekaniko. Siya ang bumaril.”
Napayuko siya.
“Pa, takot akong magsabi agad. Dahil alam kong kahit inosente ako, kapag anak ako ng pulis, mas madali akong husgahan.”
Kinabukasan, sinamahan ko siyang sumuko.
Sa presinto, habang pinipirmahan ko ang mga dokumento, nanginginig ang kamay ko.
Hindi ko alam kung masakit ba bilang ama o bilang pulis.
Pero alam kong tama ang ginagawa ko.
Paglabas niya ng interrogation room, may luha sa mata niya.
“Salamat, Pa,” sabi niya. “Ngayon ko lang nakita kung gaano ka katatag.”
“Hindi anak. Ikaw ang matatag. Dahil pinili mong harapin, hindi tumakas.”
Makalipas ang ilang buwan, napatunayan sa korte na si Tonyo nga ang tunay na pumatay.
Si Miguel ay napawalang-sala.
Ngunit bago pa man iyon, maraming gabi na hindi ako nakatulog sa kakaisip—
na kung sakaling totoo ngang siya ang may kasalanan, handa ko bang ilagay sa kulungan ang sarili kong dugo?
At doon ko natutunan—
ang pagiging pulis ay hindi tungkol sa baril o badge.
Ito ay tungkol sa kakayahang ituwid kahit ang bagay na pinakamahal mo.
Ngayon, nakasabit pa rin sa dingding ng bahay ko ang lumang uniporme ko.
Sa ilalim nito, ang litrato naming mag-ama sa harap ng presinto.
Siya na ngayon ang bagong imbestigador sa CIDG.
Tuwing tinitingnan ko iyon, napapangiti ako.
Dahil minsan, ang pinakamahirap na kasong hahawakan mo,
ay hindi ‘yung may dugo sa kamay mo—
kundi ‘yung may dugo sa puso mo.
