“HINDI KO KAILANMAN NAKILALA ANG TATAY KO—HANGGANG SA ARAW NA INILIGTAS KO SIYA.”
Maulan na tanghali sa Maynila. Nakatakip ng payong si Lia, isang dalagang 20 anyos na halos araw-araw naglalakad mula sa ospital papunta sa mga restaurant at tindahan, naghahanap ng kahit anong trabaho.
May sakit ang kanyang ina—cancer sa baga, at sa bawat araw na lumilipas, lumalaki ang gastos. Ang natitira na lang sa kanya ay pag-asa, at ang maliit na panyo na pagmamay-ari ng kanyang ina, may burdang pangalan: “R. Dela Vega.”
“Anak,” sabi ng ina, “kahit wala ang tatay mo, tandaan mong mabuting puso ang tunay na kayamanan.”
Ngumiti si Lia, kahit nanghihina sa pagod. “Opo, Ma. Maghahanap ulit ako ng trabaho. Kakayanin natin ‘to.”
Habang naglalakad siya sa gilid ng EDSA, biglang narinig niya ang malakas na tunog ng preno—isang sasakyan ang bumangga sa poste!
Tumakbo si Lia nang walang pag-aalinlangan. Sa loob ng mamahaling kotse, may isang lalaking nasa edad singkuwenta—may dugong umaagos sa noo, nanginginig, nahirapan huminga.
“Sir! Sir! Sandali lang po, tutulungan ko kayo!”
Walang pakialam si Lia na nababasa siya ng ulan; tinanggal niya ang seatbelt, kinuha ang cellphone ng lalaki, at tumawag ng ambulansya. Sa pagdating ng mga rescuers, sinamahan pa rin niya ito hanggang ospital—ang parehong ospital kung saan nakaratay ang kanyang ina.
Pagdating sa emergency room, tinanong siya ng nurse:
“Kamag-anak po ba ninyo ito?”
“Hindi po, pero kailangan po niyang mabuhay.”
Pagkalipas ng ilang oras, nagising ang lalaki. Siya si Ricardo Dela Vega, isang kilalang negosyante. Laking gulat niya nang sabihin ng doktor:
“Sir, may babaeng nagligtas sa inyo—pero umalis na. Naiwan lang po ito.”
Iniabot ng doktor ang panyo ni Lia—’yung may burda ng pangalan niya rin.
“R. Dela Vega…” bulong ng lalaki, nanginginig ang kamay.
“Hindi maaaring… iyon ang pangalan ng asawa kong iniwan ko dalawampung taon na ang nakalipas.”
Ilang araw ang lumipas. Hindi mapakali si Ricardo. Pinahanap niya sa mga tauhan niya ang babaeng iyon. Hanggang sa isang gabi, habang naglalakad siya sa hallway ng ospital, narinig niya ang isang tinig mula sa katabing silid:
“Ma, bilisan mong gumaling ha. Nandito lang ako.”
Nang silipin niya, nanlumo siya. Si Lia.
Ang mukha, ang mata—para bang repleksyon ng nakaraan.
“Ikaw… ikaw ‘yung batang tumulong sa’kin?”
Ngumiti si Lia, pagod pero totoo. “Opo, Sir. Mabuti pong gumaling na kayo.”
Umiling si Ricardo, halos mapaluha.
“Anak…”
Napatingin si Lia, gulat.
“Po?”
“Ako… ako ang tatay mo.”
Napahagulgol si Lia.
“Bakit… bakit ngayon n’yo lang ako hinanap?”
Lumapit si Ricardo, nanginginig ang boses.
“Dahil noon, duwag ako. Iniwan ko ang nanay mo sa hirap, sa pag-aakalang kaya kong mabuhay nang walang pamilya. Pero anak… binuhay mo akong muli.”
Lumapit si Lia, at sa unang pagkakataon, nagyakap silang mag-ama—basang-basa sa luha, hindi ng ulan kundi ng kapatawaran.
Sa tabi ng kama ng ina, magkahawak-kamay silang tatlo.
“Ma, natagpuan ko siya…”
“At ako,” sabi ni Ricardo, “natagpuan ko rin ang sarili ko.”
Ang moral ng kwento:
Minsan, hindi natin hinahanap ang kapalaran natin—ang tadhana na mismo ang nagdadala sa atin pabalik sa mga taong dapat nating mahalin.
