“AKALA KO’Y MULI KONG NAKITA ANG ASAWA KONG MATAGAL NANG PATAY — PERO ANG TINGIN NIYA SA AKIN, PARANG HINDI NIYA AKO KILALA.”
Ang buhay ni Mira ay tumigil tatlong taon na ang nakalipas—noong gabi ng aksidenteng kumitil sa buhay ng kanyang asawa, si Leo.
Si Leo, isang mabuting lalaki, simpleng mekaniko, pero punô ng pangarap. Isang gabi pauwi mula sa trabaho, nasangkot siya sa banggaan. Wala nang nakabalik sa kanya.
Simula noon, bawat umaga ni Mira ay puro alaala: ang tasa ng kape sa mesa, ang lumang jacket na nakasabit pa rin sa likod ng pinto, at ang unan na hindi niya kailanman tinanggalan ng amoy ng asawa niya.
Makalipas ang tatlong taon, sinubukan niyang bumalik sa normal na buhay. Nag-apply siya bilang cashier sa isang maliit na café sa Maynila.
Noong unang araw niya sa trabaho, habang nag-aayos ng mga resibo, narinig niya ang pamilyar na boses.
Isang malalim, kalmado, at may lambing — parang si Leo.
“Miss, magkano po ‘tong kape?”
Paglingon niya, muntik niyang mabitawan ang hawak niyang tasa.
Ang lalaki — halos kopyang-kopya ni Leo. Mula sa mata, sa ngiti, hanggang sa maliit na peklat sa kilay.
“P-Pasensiya na po, sir…”
“Ayos lang, miss. Parang nakita mo na ako dati?”
Tumango siya, nanginginig.
“Parang… oo.”
Ngumiti lang ang lalaki.
“Ako nga pala si Lance.”
Simula noon, araw-araw bumabalik si Lance sa café. Lagi siyang umuupo sa parehong mesa, umiinom ng kapeng itim — gaya ni Leo.
At sa bawat titig ni Mira, mas lalong lumalalim ang pagkakahawig.
Ang paraan ng pagtawa, ang pagsuklay ng buhok, pati ang ugali ng pag-alok ng panyo kapag may luha siya.
“Hindi puwedeng siya ‘yon…” bulong niya sa sarili.
“Patay na si Leo.”
Pero bakit ganito ang pakiramdam?
Isang hapon, habang sarado na ang café, iniwan ni Lance ang wallet niya sa mesa.
Kinuha iyon ni Mira para isauli.
Ngunit nang buksan niya — may lumang litrato roon.
Isang babae… siya.
Si Mira.
Napahawak siya sa dibdib.
“Paano… paano mo ‘to nakuha?” tanong niya nang bumalik si Lance.
Nagulat din ang lalaki.
“Hindi ko alam… Nasa wallet ko na ‘yan mula nang magising ako sa ospital.”
“Ospital?”
“Oo. Tatlong taon na ang nakalipas. Naaksidente ako sa highway… nang magising ako, wala akong maalala. Sabi ng doktor, may amnesia daw ako. Hindi ko alam kung sino ako noon.”
Tumulo ang luha ni Mira.
Tatlong taon. Eksaktong panahon nang mawala si Leo.
Kinabukasan, dinala niya si Lance sa bahay.
Pagpasok pa lang, tila pamilyar ang lahat sa lalaki.
Hawak niya ang isang lumang laruan sa shelf.
“Ginawa ko ‘to dati… para sa anak na gusto kong magkaroon.”
Doon na tuluyang bumigay si Mira.
“Ikaw nga si Leo…” bulong niya.
Pero umiiling si Lance.
“Pasensiya na… hindi ko maalala. Pero kapag tinitingnan kita, parang may parte ng puso kong kalmado.”
Makalipas ang mga linggo, madalas nang bumisita si Lance. Natutunan niyang tumawa ulit si Mira, natutunan niyang kumain sa hapag na dati’y laging may bakanteng upuan.
Ngunit sa bawat halakhak, may takot pa rin — baka isang araw, mawala ulit siya.
Isang gabi, habang tinitingnan ni Mira ang lumang photo album, lumapit si Lance.
“Mira… alam mo ba kung bakit araw-araw akong bumabalik dito?”
“Bakit?”
“Kasi tuwing nandito ako, pakiramdam ko, hindi ako nawawala.”
Ngumiti si Mira, hawak ang kanyang kamay.
“Kahit hindi mo maalala ang nakaraan, nandito pa rin ang puso mo. At sapat na ‘yon.”
Makalipas ang ilang buwan, unti-unting bumalik ang alaala ni Lance.
Isang gabi, habang naglalakad sila sa tabi ng dagat kung saan dati silang laging nagde-date, bigla niyang hinawakan ang kamay ni Mira nang mahigpit.
“Alam ko na… ikaw ang asawa kong si Mira.”
“Leo…”
Tumulo ang luha ng babae.
Walang salita, niyakap siya ng lalaki nang mahigpit, parang takot na mawala ulit.
Ngayon, araw-araw silang bumabalik sa parehong lugar.
Hindi na mahalaga kung Lance man siya o Leo —
ang mahalaga, bumalik ang taong matagal nang nawala, at muling natutunan ni Mira na maniwala… na ang pag-ibig, minsan, bumabalik kahit kailan mo hindi inaasahan.
