“HININTUAN NIYA ANG PAGDE-DELIVER PARA TULUNGAN ANG BUNTIS NA HINDI NA MAKALAKAD—AT DOON NAGSIMULA ANG KUWENTONG NAGPAIYAK SA LAHAT.”
———
Sa ilalim ng tirik na araw ng Maynila, si Eli, isang delivery rider na pawis na pawis habang nagmamadaling maghatid ng pagkain, ay huminto sa harap ng traffic light. Hawak niya ang cellphone, tinitingnan ang oras—late na naman siya.
“Isa pa ‘to, baka mabawasan na naman ang rating ko,” bulong niya sa sarili habang bumubusina ang mga sasakyan sa paligid.
Ngunit sa gitna ng ingay ng lungsod, napansin niya ang isang buntis na babae sa gilid ng kalsada. Namimilipit ito sa sakit, hawak ang tiyan, habang ang mga tao ay nagmamadaling lumakad na parang walang nakikita.
———
Agad niyang itinabi ang motor at lumapit.
“Miss, okay lang po ba kayo?” tanong niya, nanginginig ang boses.
“Masakit na po… parang lalabas na ‘yung baby ko…” sagot ng babae, halos hindi na makahinga.
Hindi na nagdalawang-isip si Eli. Tinanggal niya ang helmet niya, inilagay sa gilid, at tinawag ang tricycle na dumadaan—ngunit walang tumigil. Kaya binuhat niya ang babae sa likod ng kanyang motor at dinala sa pinakamalapit na ospital.
Habang nagmamaneho, nanginginig ang kamay niya. Pinapakalma niya ang babae habang umiiyak ito sa likod.
“Konti na lang po, Ma’am… sandali na lang…”
———
Pagdating nila sa ospital, agad na tinulungan ng mga nurse ang babae. Si Eli ay naiwan sa labas ng ER, tahimik, nanginginig pa rin sa kaba.
Wala siyang kamag-anak doon, walang kakilala.
Isa lang siyang ordinaryong rider na dapat ay nagde-deliver ng pagkain.
Ngunit sa sandaling iyon, nakalimutan niya ang lahat—ang trabaho, ang oras, at kahit ang gutom.
———
Lumipas ang ilang oras, lumabas ang doktor.
“Salamat sa’yo, iho. Kung hindi mo siya nadala agad, baka hindi umabot ang baby.”
Natigilan si Eli. Sa unang pagkakataon, naramdaman niyang may nagawa siyang tunay na mahalaga.
Nang makalipas ang ilang araw, tinawagan siya ng ospital.
May gustong makipagkita sa kanya.
Pagdating niya roon, nakita niya ulit ang babae—hawak ang kanyang bagong silang na anak.
“Eli, gusto kong ipakilala sa’yo si Hope,” sabi ng babae, nakangiti. “Dahil kung hindi dahil sa’yo, baka wala na kaming dalawa.”
Hindi nakaimik si Eli. Napaluha siya.
Sa unang pagkakataon sa buhay niya, naramdaman niyang may saysay ang lahat ng hirap, pawis, at pagod.
———
Ilang linggo ang lumipas, kumalat ang kuwento ni Eli sa social media.
Maraming nagbigay ng donasyon, may nag-alok sa kanya ng bagong motor, at may kumpanya ng delivery na nagbigay sa kanya ng trabaho bilang supervisor.
Ngunit para kay Eli, ang pinakamalaking gantimpala ay ang ngiti ni Hope tuwing binibisita niya ito sa ospital.
“Hindi ko alam kung bakit ko ginawa ‘yon,” sabi niya minsan.
“Siguro kasi minsan… kahit gutom ka, kahit pagod ka, mas mahalaga pa rin ang buhay ng iba.”
