“ANG TAXI DRIVER NA NAGLIGTAS SA ISANG INA — AT ANG SEKRETONG HINDI NIYA INASAHAN”
Hatinggabi sa lungsod ng Maynila. Maulan, madilim, at halos walang pasahero.
Sa loob ng lumang taxi ni Arman, isang driver na tahimik at mapagkumbaba, umuugong lamang ang tunog ng wiper at AM radio.
Matagal na siyang nagmamaneho sa kalsada — hindi para yumaman, kundi para makalimot.
Dati siyang may minahal nang tapat, si Clara, pero ilang taon na ang nakalipas mula nang bigla itong mawala sa buhay niya nang walang paliwanag.
“Siguro ganun lang talaga. Hindi lahat ng pagmamahal may dulo,” madalas niyang bulong habang nagmamaneho sa dilim.
Isang gabi, habang papunta siya sa Cubao, may babaeng basang-basa sa ulan ang kumaway sa tabi ng kalsada.
Nakasuot ito ng lumang duster, at halatang malapit nang manganak.
“Kuya! Sa ospital po, bilis! Manganganak na ako!”
“Sige, sumakay ka agad!” sabi ni Arman, mabilis na tinakpan ang upuan ng tuwalya.
Habang tumatakbo ang taxi, sumisigaw sa sakit ang babae.
Umuulan nang malakas, trapik pa sa may EDSA, at halos walang dumadaan na ambulansya.
“Kuya, parang lalabas na!”
“Huwag kang mag-alala, malapit na tayo!” sabi ni Arman, nanginginig ang kamay habang nagmamaneho.
Pagdating nila sa ospital, sakto lang ang oras.
Tinulungan niya ang babae palabas, tinawag ang mga nurse, at ilang minuto lang — narinig niya ang iyak ng sanggol.
Habang nakaupo si Arman sa labas ng emergency room, nabasa niya ang bag na naiwan ng babae.
May ID sa loob — “MARIA SANTOS.”
Napakunot-noo siya.
“Santos…? Parang pamilyar…”
Nang lumabas ang nurse, sinabi nitong ligtas na ang mag-ina.
Pinayagan siyang pumasok sandali.
“Salamat po talaga, Kuya. Kung hindi dahil sa inyo, baka hindi ko naabutan ang ospital.”
“Walang anuman. Buti nakaligtas ka. Ako nga pala si Arman.”
“Ako si Maria… Maria Santos.”
Napatingin si Arman.
“Santos…? May kakilala akong ganun. Si Clara Santos. Matagal ko na siyang hindi nakikita.”
Natahimik si Maria.
Dahan-dahan siyang ngumiti habang tinitingnan ang bagong silang niyang anak.
“Kuya Arman… si Clara… ate ko siya.”
Para bang tumigil ang oras.
Ang pusong matagal nang natulog sa sakit ay muling kumabog.
“Clara… ate mo?”
“Oo. Lagi ka niyang kinukwento sa amin noon. Sabi niya, kung sakaling magkasalubong kayo ulit, gusto niyang magpasalamat… dahil ikaw ang taong nagturo sa kanya kung ano ang tunay na pagmamahal.”
Napaluha si Arman, hindi dahil sa lungkot, kundi sa kakaibang saya na hindi niya maipaliwanag.
“Buhay pa ba siya?”
“Oo. Nasa probinsya lang. Pero sigurado akong matutuwa siya kapag nalaman kong ikaw ang tumulong sa akin ngayong gabi.”
Lumipas ang ilang linggo.
Bumalik si Arman sa dating ruta, pero ngayong pagkakataon, may bagong sigla sa bawat pag-ikot ng manibela.
At isang araw, sa tapat ng isang maliit na bahay sa Batangas, bumukas ang pinto —
at lumabas si Clara, nakangiti, may luha sa mga mata.
“Arman…”
“Clara… ang tagal kitang hinintay.”
Sa tabi nila, si Maria nakayakap sa anak niya, nakangiti rin.
At doon, sa gitna ng tahimik na hapon, nagtagpo ang tatlong buhay na pinagdugtong ng pagkakataon, ulan, at isang taxi ride ng kabayanihan.
