“AKALA NILA, ISANG ORDINARYONG ELECTRICIAN LANG AKO… PERO AKO ANG MAY-ARI NG KUMPANYANG PINAGTATRABAHUHAN NILA.”
Mainit ang araw nang pumasok si Rafael Delgado sa gate ng DelTech Industries, isa sa pinakamalalaking electronics companies sa bansa.
Ngayon, wala siyang mamahaling kotse, walang mga sekretaryang nag-aabang sa kanya, at walang kahit sinong bumabati ng “Good morning, Sir.”
May suot lang siyang lumang polo, may bahid ng langis sa laylayan, at may bitbit na toolbox na mabigat sa balikat.
Sa ID niya, nakasulat ang pangalang “Raffy Cruz – Electrical Maintenance.”
Dalawang linggo na siyang nagtatrabaho sa ilalim ng pangalang ‘yon.
Walang nakakaalam na siya mismo ang CEO ng kumpanyang ito.
Ginawa niya ito hindi dahil sa drama, kundi dahil gusto niyang makita kung sino talaga ang tapat, at sino lang ang mabait kapag may nanonood.
Habang nag-aayos siya ng wiring sa hallway, rinig niya ang usapan ng mga empleyado.
“Wala na ‘yang kumpanya natin. Lugi na daw,” sabi ng isa.
“Eh, buti nga. Wala namang pake ‘yung mga nasa taas,” sagot pa ng isa.
Tahimik lang si Rafael. Nilagpasan niya sila at nagpatuloy sa trabaho.
Ngayon niya naririnig ang mga reklamo na dati’y dumadaan lang sa mga filter ng manager at secretary.
Ngayon lang niya naramdaman kung gaano kabigat ang buhay ng mga nasa baba.
Sa canteen, may isang babae na palaging tahimik sa gilid — si Liza, isang janitress.
Kahit lampas oras na, patuloy siyang naglilinis ng sahig.
Nilapitan siya ni Rafael.
“Liza, gabi na. Hindi ka pa uuwi?”
Ngumiti ito, pagod pero magalang.
“Kailangan kong tapusin ‘to, Sir. Kapag iniwan ko, ako rin mapapagalitan. Tsaka kailangan kong bumili ng gamot para sa anak ko.”
Hindi na siya nakasagot. May kung anong kumurot sa dibdib ni Rafael.
Hindi niya akalain na may ganitong mga taong tahimik lang na nagsasakripisyo araw-araw sa kumpanyang siya mismo ang nagtatag.
Kinabukasan, habang nag-aayos siya ng fuse sa likod ng opisina, nilapitan siya ng dalawang lalaki.
Isa ro’n ay si Tomas, head ng procurement — taong matagal na niyang pinagdududahan.
“Pare,” bulong ni Tomas, “gusto mo bang kumita nang mabilis?”
“Paano?” tanong ni Rafael.
“Simple lang. Gawan mo ng report na may sira ang main line. Ako na bahala sa replacement parts. Hatian tayo sa kita.”
Tahimik si Rafael.
Tinitigan niya ang taong matagal na niyang pinagkakatiwalaan sa papel, pero ngayon ay nakikita niyang ganid sa harapan niya.
“Pasensiya na, pare. Hindi ako interesado,” sagot niya.
“Sayang,” sabi ni Tomas. “’Wag ka lang magsusumbong kung ayaw mong mawalan ng trabaho.”
Ngumiti lang si Rafael.
“Huwag kang mag-alala. Hindi ako nagsusumbong. Pero darating ang araw… na ikaw mismo ang mawawalan.”
Lumipas pa ang mga araw. Mas lalo niyang nakikita ang tunay na mukha ng kumpanya — mga masisipag na empleyado na walang boses, at mga lider na puro palabas lang.
Isang gabi, habang nakaupo siya sa labas ng building, dumaan si Liza at may dala siyang kape.
“Sir Raffy, baka gusto n’yo. Alam kong pagod kayo.”
Tinanggap niya.
“Salamat,” sagot niya, at sa unang pagkakataon, napangiti siyang totoo.
Pagkatapos ng tatlong linggo, dumating ang araw ng katotohanan.
Tinawag ng “bagong CEO” lahat ng department heads sa conference hall.
Tahimik ang lahat nang pumasok ang isang electrician — marumi, pawisan, may dalang toolbox.
Hanggang sa dahan-dahan niyang hinubad ang kanyang ID.
“Magandang umaga. Ako si Rafael Delgado — ang CEO ng DelTech Industries.”
Napuno ng katahimikan ang buong kwarto.
Si Tomas, namutla.
Si Liza, halos di makapaniwala.
“Sa tatlong linggong nakalipas, nakita ko kung sino ang nagtatrabaho nang tapat, at kung sino ang nanlalamang.
Hindi ko ginawa ito para ipahiya kayo. Ginawa ko ito para marinig ang katotohanan — hindi mula sa report, kundi mula sa mga mata ng mga tao mismo.”
Lumapit siya kay Liza.
“Simula ngayon, ikaw ang bagong Supervisor ng Maintenance Team.”
Napaiyak ito.
“Sir, hindi po ako marunong mag-utos.”
“Hindi mo kailangang marunong agad. Ang mahalaga, marunong kang maging tapat.”
Pagkatapos, tumingin siya kay Tomas.
Tahimik.
“Ikaw, Tomas. Alam mo na kung bakit wala ka na bukas.”
Pagkatapos ng meeting, bumalik si Rafael sa kanyang opisina — ngayon, hindi na para magtago.
Sa mesa niya, nakapatong pa rin ang lumang ID na may pangalang Raffy Cruz.
Ngumiti siya at isinulat sa maliit na papel:
“Ang tunay na lider, hindi lang nakikita kung sino ang masipag — kundi kung sino ang tapat kahit walang nakakakita.”
