“HINDI KO INASAHAN NA SA ARAW NG KASAL KO, DOON KO MALALAMAN KUNG SINO ANG TALAGANG NAGMAMAHAL SA AKIN — AKO O ANG PERA KO.”
Si Clarisse Alonzo, 27 anyos, ay anak ng isang kilalang negosyante sa Maynila.
Lumaki siya sa karangyaan — mga kotse, alahas, at mga party na hindi nauubos.
Ngunit sa kabila ng lahat, ang tanging hinahangad niya ay tunay na pag-ibig — hindi ‘yung dahil sa apelyido niya, hindi dahil sa pera, kundi dahil sa kung sino talaga siya.
Isang araw, nakilala niya si Lance, isang simpleng lalaki mula sa probinsya.
Mabait, magalang, at tila walang pakialam sa kayamanan niya.
Nakilala niya ito nang minsang bumisita siya sa plantasyon ng kanilang pamilya sa Batangas.
Doon, si Lance ang foreman na madalas tumulong sa mga manggagawa — at sa unang pagkakataon, si Clarisse ay nakakita ng lalaking may malasakit, hindi ambisyon.
Hindi nagtagal, naging magkaibigan sila.
At mula sa mga kwentuhan sa ilalim ng araw, unti-unting nahulog ang puso nila sa isa’t isa.
Pero sa tuwing binabanggit ni Clarisse ang tungkol sa buhay sa Maynila, napapansin niyang nag-iiba ang tono ni Lance.
“Siguro kapag naging parte ako ng pamilya niyo,” sabi nito minsan, “hindi na ako kailangang magtrabaho.”
Nagbiro si Clarisse, pero sa puso niya, may sumundot na alinlangan.
Pagkaraan ng dalawang taon, nag-propose si Lance.
At kahit may pag-aalinlangan, tinanggap niya ito.
Ngunit sa loob-loob niya, gusto niyang malaman kung ang pagmamahal ni Lance ay totoo o kung ito’y dahil lang sa kanyang kayamanan.
Kaya gumawa siya ng plano — isang pagsubok na hindi malilimutan.
Ilang linggo bago ang kasal, nagkunwari si Clarisse na naaksidente.
Sinabi niya sa lahat, pati sa pamilya ni Lance, na siya ay naparalisa mula baywang pababa.
Pinayuhan niya ang mga magulang niyang huwag muna sabihin ang totoo, upang makita kung ano ang magiging reaksyon ng fiancé niya.
Nang malaman ni Lance, halata ang gulat at kaba nito.
Ngunit nang dumating ito sa ospital, hindi man lang siya niyakap —
tinitigan lang niya si Clarisse at malamig na bumulong:
“Clarisse… paano na ang plano natin?
Hindi mo na kaya maglakad.
Hindi ko alam kung kakayanin ko ‘to.”
Tumalikod siya at umalis.
At mula noon, hindi na siya bumalik.
Lumipas ang dalawang linggo, at dumating ang araw ng kanilang nakatakdang kasal.
Hindi tinawag ni Clarisse na kanselado iyon;
hinayaan niyang magpatuloy ang lahat —
ang simbahan, ang mga bulaklak, at ang mga bisita.
Ngunit sa ilalim ng belo, nakaupo siya sa wheelchair, nakatingin sa altar na walang groom.
Maya-maya, may ingay sa labas ng simbahan.
At sa lahat ng gulat, dumating si Lance —
hindi para magpakasal, kundi para magpaliwanag.
“Pasensya na, Clarisse. Hindi ko kayang harapin ‘to.
Ayokong magpanggap.
Mahal kita noon, oo, pero hindi ko kayang magpakasal sa babaeng hindi na makakalakad.
Hindi ko alam kung anong buhay ang naghihintay sa atin.”
Tahimik ang lahat.
Maging ang mga magulang ni Clarisse ay halos hindi makapagsalita.
Ngunit si Clarisse, kalmado lamang.
Ngumiti siya at dahan-dahang tumayo mula sa wheelchair.
Lahat ng mata ay nanlaki —
ang babaeng inakala nilang paralitiko, tumindig sa harap ng altar.
“Salamat, Lance,” mahinahon niyang sabi.
“Hindi ko kailangang magpakasal sa taong natatakot magmahal kapag nawala ang ganda at kayamanan.
Pero salamat — dahil sa’yo, alam ko na kung sino ang talagang para sa akin.”
Umiyak si Lance, pero huli na ang lahat.
Lumapit si Clarisse sa mga magulang niya at niyakap sila.
“Hindi ko kailangan ng prinsipe.
Kailangan ko lang ng taong handang magmahal kahit sa pinakapangit kong araw.”
Pagkaraan ng ilang buwan, nagbalik si Clarisse sa probinsya — hindi bilang anak ng mayaman, kundi bilang simpleng babae na gustong tumulong sa mga manggagawang tinulungan noon ni Lance.
At doon niya nakilala si Enzo, isang teacher sa public school na tumulong magtayo ng literacy program sa lugar.
Tahimik, mapagpakumbaba, at higit sa lahat — hindi siya tinignan dahil sa kung ano ang meron siya, kundi kung sino siya.
Makalipas ang isang taon, sa parehong simbahan kung saan siya muntik ikasal, naglakad siyang muli —
sa pagkakataong ito, hindi bilang babae ng duda,
kundi bilang babaeng nakakita ng tunay na pagmamahal.
“Minsan,” sabi ni Clarisse habang hinahawakan ang kamay ni Enzo,
“kailangan mong mawalan ng lahat para makita kung sino talaga ang handang manatili.”
At doon natapos ang kanyang kwento —
hindi sa luha, kundi sa kapayapaan at pag-ibig na totoo.
