“GINAWA KO ANG ISANG PEKE NA ACCOUNT PARA LANG MALAMAN KUNG TINITINGNAN PA BA NIYA AKO SA PARAANG DATI — PERO ANG NATUKLASAN KO, MAS MASAKIT PA SA INAASAHAN.”
Si Mara, 29 anyos, ay isang simpleng maybahay.
Tatlong taon na silang kasal ni Ryan, isang salesman na madalas wala sa bahay dahil sa trabaho.
Noong una, puno ng tawanan ang kanilang mga gabi.
Pero nitong mga huling buwan, parang unti-unting nanlamig ang lahat — wala nang lambing, wala nang kwento, at mas madalas pa siyang kausap ng cellphone kaysa ng asawa.
Isang gabi, habang naghuhugas siya ng plato, napansin ni Mara na palaging ngumingiti si Ryan habang nagte-text.
Hindi niya alam kung selos, o gut feeling lang.
Pero isang bagay ang sigurado: may nagbago.
Kinabukasan, habang nasa trabaho si Ryan, gumawa si Mara ng isang fake account.
Pinangalanan niya itong “Ella Mae Santos.”
Ginamit niya ang larawan ng isang babaeng modelo mula sa internet — simple pero kaakit-akit.
Nagpadala siya ng friend request kay Ryan.
Hindi siya agad inaccept.
Pero makalipas ang isang araw…
“Ryan accepted your friend request.”
At doon nagsimula ang eksperimento.
Ella Mae: Hi po, nagtanong lang sana ako, kayo po ba yung nagbebenta ng car accessories?
Ryan: Oo, ako nga. Interested ka ba?
Ella Mae: Hindi po talaga, pero gusto ko lang makipagkaibigan hehe.
Sa umpisa, puro simpleng usapan lang.
Ngunit habang tumatagal, napapansin ni Mara na nagiging mas bukas si Ryan kay Ella kaysa sa kanya.
Nagkukwento ito tungkol sa stress sa trabaho, sa pangarap niyang magtayo ng sariling tindahan, at minsan pa, tungkol sa asawa niyang “madalas magalit.”
Ang masakit, kahit siya mismo ang asawa —
ibang babae ang kinakausap niya tungkol sa kanya.
Lumipas ang ilang araw, dumating ang mensaheng nagpayanig sa puso ni Mara:
Ryan: Minsan nga naiisip ko, baka mas okay kung may nakakaintindi sa akin gaya mo, Ella.
Ella Mae: Paano kung may asawa ka na?
Ryan: Hindi ko alam. Siguro kung iba ang pagkakataon, baka ikaw ‘yung pinili ko.
Nang mabasa iyon, natigilan si Mara.
Tumulo ang luha niya habang nakatitig sa screen.
Gusto niyang magalit, sumigaw, o umalis.
Pero imbes, nagdesisyon siyang tapusin ang lahat sa paraang marangal.
Kinagabihan, habang kumakain sila, kalmado siyang nagsalita.
“Ryan, may gusto akong ipakita sa’yo.”
Inabot niya ang cellphone niya.
Binuksan niya ang chat ni Ryan kay Ella.
At bago pa makapagpaliwanag ang lalaki, sinabi niya:
“Ako si Ella. Gusto ko lang malaman kung may halaga pa ba ‘yung mga pangako mo noon.”
Tahimik ang buong kwarto.
Tumigil si Ryan sa pagkain, at nakita ni Mara ang hiya sa mukha nito.
Matagal na katahimikan, bago ito bumulong:
“Mara, patawad. Hindi ko alam kung bakit ko ginawa ‘yon.
Pero wala akong ginustong masama.
Siguro… naghahanap lang ako ng taong makikinig.”
Tumulo ulit ang luha ni Mara.
“Ryan, matagal na kitang pinakikinggan.
Pero baka hindi mo lang napansin kasi palagi kang nakatingin sa cellphone mo.”
Ilang linggo silang hindi nag-usap ng maayos.
Pero imbes na maghiwalay, pumunta sila sa isang couples retreat na inirekomenda ng simbahan.
Doon, natutunan nilang muli ang komunikasyon, tiwala, at kahalagahan ng presensya.
Pag-uwi nila, tinanggal ni Ryan lahat ng hindi kilalang kaibigan sa social media.
At isang gabi, bago matulog, binigyan niya si Mara ng maliit na papel.
“Sa susunod na gusto mong marinig ako,
huwag kang gumawa ng fake account.
lapit ka lang — kasi gusto kong marinig ka sa totoong buhay.”
Ngumiti si Mara, at sa unang pagkakataon sa matagal na panahon, niyakap niyang mahigpit ang asawa niya.
Hindi dahil nakalimutan niya ang sakit,
kundi dahil pinili niyang patawarin —
dahil minsan, ang pagmamahal ay hindi laging nasusukat sa katapatan, kundi sa tapang na ayusin ito kapag wasak na.
