“NAWALA ANG ASAWA KO SA ARAW NG KASAL NAMIN — AT ANG NATUKLASAN KO, BINAGO ANG BUONG BUHAY KO.”
Ang araw ng kasal ni Mara at Daniel ay dapat sana’y pinakamasayang araw ng kanilang buhay.
Lahat ay perpekto — ang bulaklak, ang musika, at ang mga ngiti ng kanilang mga pamilya.
Habang nag-aayos si Mara sa dressing room, tinitigan niya ang sarili sa salamin.
“Sa wakas,” bulong niya, “ito na ang simula ng habang-buhay.”
Ngunit sa gitna ng saya, may isang bagay na hindi niya inasahan — ang pagkawala ni Daniel.
Ang Tatlong Oras ng Katahimikan
Pagkatapos ng seremonya sa simbahan, dapat ay tutuloy na sila sa resepsyon.
Ngunit nang tawagin ng coordinator ang groom, wala na si Daniel.
Tinawagan nila ang kanyang cellphone — out of coverage area.
Tumawag sila sa mga kaibigan — walang nakakaalam.
“Mara, baka na-stress lang,” sabi ng maid of honor niyang si Lianne, pinapakalma siya.
Ngunit lumipas ang isang oras… dalawang oras… tatlong oras.
Ang halakhak ng mga bisita ay napalitan ng bulungan.
Ang buffet ay lumamig.
At si Mara — nakaupo pa rin sa mesa, suot ang puting gown, nakatitig sa pinto na hindi bumubukas.
Ang Katotohanang Natuklasan
Bandang gabi, nagpasya si Mara na umuwi.
Habang tinatanggal ang belo, tumulo ang luha na kanina pa niyang pinipigilan.
Ngunit bago siya makapasok sa sasakyan, tumunog ang cellphone niya.
Isang mensahe mula sa hindi kilalang numero:
“Kung gusto mong malaman kung nasaan ang asawa mo, pumunta ka sa likod ng Lumina Hotel.”
Kinabahan siya, pero sinundan pa rin niya ang mensahe.
Sa pagdating niya roon, natagpuan niya si Daniel — nakaupo sa loob ng kotse, yakap ang isang babae.
Hindi siya kilala ni Mara, ngunit halata ang intimacy — ang kamay sa balikat, ang pagtitig na puno ng emosyon.
At nang lumabas si Daniel at makita si Mara, nanigas ito.
“Mara… hindi mo naiintindihan—”
“Hindi ko kailangan,” putol niya, nanginginig ang boses.
“Hindi ko kailangan ipaliwanag mo. Kasi sa araw na dapat pinili mo ako, pinili mong mawala.”
Ang Tahimik na Pag-alis
Kinabukasan, sa gitna ng mga damit pangkasal na nakakalat sa sahig, isinulat ni Mara ang isang liham:
“Daniel, salamat sa oras na akala ko totoo.
Hindi ko alam kung ano ang dahilan mo, pero alam kong hindi ako dapat manatili sa relasyong nagsimula sa kasinungalingan.
Ayokong maging asawa ng taong kailangang hanapin sa araw ng kasal namin.”
Iniwan niya ang singsing sa ibabaw ng mesa.
Kinuha ang maliit na maleta.
At sa katahimikan ng umagang iyon, umalis siyang walang galit — pero ubos na ang pagmamahal.
Pagkaraan ng Taon
Makalipas ang dalawang taon, nakikita na si Mara bilang isang businesswoman — may maliit na café na pinangalanan niyang “Tatlong Oras”.
Tuwing may magtatanong kung bakit iyon ang pangalan, ngingiti lang siya:
“Kasi tatlong oras lang ang kailangan mo para magising — para malaman kung sino talaga ang mahal ka at sino ang hindi.”
Isang gabi, pumasok sa café si Daniel — mag-isa, may hawak na bulaklak.
Ngumiti si Mara, ngunit hindi lumapit.
“Pasensya na,” sabi ni Daniel, nangingilid ang luha. “Huli ko nang naintindihan.”
Tumango lang si Mara, kalmado at totoo.
“Hindi mo kailangan humingi ng tawad. Dahil kung hindi ka nawala, hindi ko sana natagpuan ang sarili ko.”
At sa gabing iyon, isinara niya ang pinto ng café — at ng lumang kabanata ng kanyang buhay.
