“HINDI LAHAT NG MAY MABIGAT NA BUHAY AY NAGIGING MAPAIT — MAY MGA TAONG TULAD NI LINA, NA MAS PINILI ANG MAGMAHAL KAHIT WALANG NATITIRA SA KANYA.”
Tuwing madaling araw, bago pa magbukang-liwayway, gigising na si Lina, isang 33-anyos na ina, upang magsampay ng labada sa likod ng kanilang maliit na bahay sa Tondo.
Ang kanyang mga kamay ay palaging basa, ang likod ay laging masakit, pero ang puso — hindi kailanman nagreklamo.
Hindi siya mayaman, pero mayaman siya sa kabutihan.
Kada kape sa umaga, iniisip niya kung paano mapapadali ang buhay ng ibang tao, kahit konti lang ang kanya.
Isang araw, habang naghahalo ng sabon sa timba, napansin ni Lina ang matandang si Aling Rosa, kapitbahay nilang laging mag-isa.
Nanginginig ito habang naglalakad, bitbit ang lumang bayong.
Lumapit si Lina at tinanong,
“’Nay, kumain na po ba kayo?”
Ngumiti lang ang matanda, sabay sabing,
“Hindi na, anak. Para sa mga apo ko na lang ‘yung bigas.”
Kinagabihan, kahit pagod, pumunta si Lina sa maliit na tindahan.
Binili niya ang natitirang sardinas, kaunting bigas, at paracetamol — gamit ang pera na dapat sana ay pambayad ng kuryente.
Kinabukasan, tahimik niyang inilagay ang isang supot ng pagkain sa harap ng pinto ni Aling Rosa.
Walang pangalan. Walang sulat.
Pero may kasama itong maliit na rosaryo.
Lumipas ang mga araw.
Habang patuloy sa paglalaba, dumarami ang mga taong nakakapansin kay Lina.
Minsan, binibigyan siya ng libreng tubig ng kariton boy.
Minsan, tinutulungan siya ng mga estudyante sa pagsampay.
Ang kabutihan niya — kumalat sa buong eskinita.
Hanggang isang araw, dumating ang balita:
Si Aling Rosa ay isinugod sa ospital.
Walang kamag-anak, walang kasama.
Si Lina ang unang tumakbo.
Sa ospital, hinawakan niya ang kamay ng matanda.
“’Nay, nandito po ako,” sabi niya habang pinupunasan ang pawis ng matanda.
Ngumiti si Aling Rosa, mahina ngunit totoo:
“Anak… salamat ha. Alam mo, dahil sa’yo, naniwala ulit akong may mabubuting tao pa rin.”
Ilang linggo makalipas, pumanaw si Aling Rosa.
Pero bago siya namatay, iniwan niya si Lina ng maliit na sulat.
“Ang bahay ko, ipamana ko sa’yo.
Alam kong magagamit mo ito para sa kabutihan.
Salamat sa pagmamahal mo, anak.”
Ngayon, lumipas na ang dalawang taon.
Ang bahay ni Aling Rosa ay ginawang “Lina’s Laundry & Care Center” — isang maliit na lugar kung saan pwedeng maglaba ang mga ina at sabay magpahinga.
Libre para sa matatanda.
Libre rin ang kape.
At sa pintuan, nakapaskil ang isang karatula:
“Kung may konting mabuti sa puso mo — ipamahagi mo.
Hindi mo alam kung ilang buhay ang mababago mo.”
