“BINIGAY NIYA ANG HULING PERA NIYA PARA LANG MAKAKAIN ANG ISANG BATA — AT ANG KAPALIT NUN, HINDI NIYA INASAHAN.”
Sa gilid ng kalsada sa Maynila, nakaupo si Mang Lando, isang matandang lalaking halos araw-araw ay naglalakad sa init ng araw para maghanap ng kalakal. May dala siyang maliit na sako, at bawat lata o plastik na kanyang makuha ay may katumbas na ilang piso para lang makabili ng kanin sa hapunan.
Isang hapon, pagod na pagod siyang naglalakad. Gutom, pawis, at nanghihina. Sa kanyang bulsa, may natitira na lang siyang ₱50 — iyon na lang ang pera niya para sa gabing iyon.
Habang naglalakad, napansin niya ang isang batang lalaki, marumi, payat, at nanginginig sa gutom sa tapat ng karinderya. Nakatitig lang ito sa mga taong kumakain sa loob. Sa tabi niya, may hawak siyang isang lumang supot ng pandesal — walang laman.
Lumapit si Mang Lando.
“Anak, gutom ka ba?” tanong niya.
Tahimik lang ang bata, pero kita sa mata nito ang sagot.
Tumingin si Lando sa perang hawak niya. Alam niyang kung ibibili niya iyon ng pagkain sa bata, wala na siyang kakainin mamayang gabi. Pero hindi siya nagdalawang-isip.
“Tara, halika. Kain tayo.”
Pumasok silang dalawa sa karinderya. Umorder siya ng isang platong adobo, dalawang kanin, at isang basong tubig. Habang kumakain ang bata, nakangiti lang si Lando, kahit siya ay pinipigil ang sariling gutom.
“Salamat po, Tatay,” sabi ng bata nang matapos kumain. “Ang tagal ko na pong hindi nakakain ng ganito.”
Ngumiti si Lando.
“Walang anuman, anak. Basta ‘wag kang mawawalan ng pag-asa, ha?”
Kinabukasan, maagang bumalik si Mang Lando sa parehong lugar. Pero wala na ang bata. Sa halip, may isang lalaking naka-uniporme, lumapit sa kanya.
“Kayo po ba si Mang Lando?” tanong nito.
“Opo, ako nga.”
“May nagpapahatid po sa inyo nito.”
Inabot ng lalaki ang isang sobre. Nang buksan niya, may laman itong pera — ₱10,000 at isang sulat.
“Tay Lando,
Ako po yung batang pinakain ninyo kahapon. Hindi ko po nasabi agad — anak po ako ng may-ari ng karinderya. Nagtatago lang ako noon kasi gusto kong maranasan kung ano ang pakiramdam ng mga bata sa lansangan.
Ang ginawa ninyong kabutihan, hindi ko malilimutan. Ito po ay maliit na pasasalamat lang. Sana po, makakain na po kayo nang maayos ngayon.
— Mico.”
Naluha si Mang Lando. Hinawakan niya ang sulat, at sa unang pagkakataon matapos ang matagal na panahon, napangiti siya nang taos-puso.
“Salamat, Anak. Hindi mo alam kung gaano mo ako pinasaya.”
Sa gabing iyon, bumili siya ng pagkain, at sa unang pagkakataon, hindi siya kumain mag-isa. Dinalhan niya rin ng ulam ang mga batang pulubi sa kanto.
“Tara, kain tayo. Libre ni Tatay Lando.”
At mula noon, naging kilala si Mang Lando sa lugar bilang “Tatay ng Lansangan” — ang matandang may puso na kahit walang-wala, marunong pa ring magbigay.
