“NAWALA ANG KAIBIGAN KO NGUNIT NAKIKITA KO SIYA SA CAMERA—AT ANG MGA SUMUNOD NA ARAW, HINDI NA AKO MAKATULOG.”
Si Mara ay isang simpleng estudyante sa kolehiyo sa Quezon City — masayahin, palabiro, at palaging may dalang cellphone para sa kanyang mini-vlog. Ang best friend niya, si Janelle, ang laging kasama niya sa lahat ng bagay — sa pagkain, sa biyahe, at kahit sa mga simpleng kwentuhan sa gabi.
Pero isang araw, biglang nawala si Janelle. Walang tawag, walang chat, walang bakas.
Una, inakala ni Mara na nagloko lang ang cellphone o baka gusto lang ni Janelle ng space. Pero nang lumipas ang tatlong araw, at may mga pulis na nagsimulang magtanong, doon niya naramdaman ang bigat ng sitwasyon.
Isang gabi, habang nililinis ni Mara ang memory card ng kanyang camera, napansin niya ang isang video na hindi niya maalalang kinuhanan. Ang file name ay kakaiba: “JANELLE_001.mp4”.
“Ha? Kailan ko ‘to kinuha?” bulong niya sa sarili.
Binuksan niya ang video.
Sa una, maayos pa — sila ni Janelle, tumatawa, nagbibidyo sa isang kapehan. Pero sa huling sampung segundo, nag-blackout ang screen… at saka biglang lumitaw ang mukha ni Janelle. Maputla. Tila umiiyak.
“Mara…” mahina nitong sabi. “Huwag kang lalabas mag-isa. Huwag kang…”
Naputol ang video.
Kinilabutan si Mara.
“Impossible ‘to. Paano…”
Kinabukasan, dinala niya ang video sa police station. Pero nang ipakita niya ito, nagulat siya — wala ang parte kung saan nagsalita si Janelle. Parang na-edit nang kusa.
“Ma’am, baka corrupted lang ‘yung file,” sabi ng pulis.
Pero alam ni Mara ang nakita niya.
Sa gabing iyon, habang nakahiga siya, bigla niyang narinig ang ringtone ni Janelle — isang tunog na matagal nang hindi niya naririnig. Nanggagaling ito sa lamesa kung saan naroon ang kanyang camera.
Dahan-dahan niyang kinuha ito. Nakailaw ang red recording light. Pero hindi niya ito binuksan. Nang sa wakas naglakas-loob siyang tingnan ang screen, nanlamig ang kanyang dugo—nakita niya ang sarili niyang silweta, nakaupo sa kama, at sa likod niya, si Janelle… nakatayo, nakatingin lang.
Kinabukasan, dumiretso siya sa simbahan. Ipinabless niya ang camera. Pero nang buksan ulit niya ang memory card, may bagong file na naman: “JANELLE_002.mp4.”
Sa video, nakaupo si Janelle sa isang dilim na kwarto.
“Mara,” sabi nito, “alam kong natatakot ka. Pero kailangan mong makinig. Hindi ako nawala — hinila lang nila ako. Sa lumang bahay sa tabi ng ilog. Doon ako.”
Agad pumunta si Mara kasama ang mga pulis sa sinasabi ni Janelle.
Pagdating nila, may lumang bahay nga roon — abandonado at puno ng lumot.
At sa likod ng bahay, natagpuan nila ang isang cellphone… ni Janelle. Sa tabi nito, ang kanyang pulseras, at isang litrato nilang magkasama.
Lumipas ang ilang linggo. Naisara ang kaso. Walang katawan na natagpuan, walang kasagutan.
Ngunit si Mara, tuwing gabi, naririnig pa rin ang ringtone ni Janelle.
At minsan, kapag binubuksan niya ang camera, may bagong file na naman—palaging may ngiti si Janelle, palaging nakatingin sa kanya.
“Mara,” sabi nito sa huling video, “salamat sa hindi paglimot.”
At doon niya napagtanto—hindi lahat ng nawawala ay tuluyang nawala. Minsan, may mga kaibigan na nagbabantay… kahit sa kabilang dako na.
