NAGMAMADALI ANG ISANG DRIVER PAPUNTANG WORK—HININTO NIYA ANG SASAKYAN PARA SA ISANG BUNTIS NA BABAE, PERO ANG KAPALIT AY ISANG HIMALA
Si Rico, tatlumpu’t dalawang taong gulang, ay isang delivery driver sa Maynila. Araw-araw, bumabyahe siya mula madaling araw hanggang gabi para lang masuportahan ang pamilya niya sa probinsya. Sanay na siya sa trapiko, sa init, at sa mga taong nagmamadali—pero hindi niya akalaing isang araw, magbabago ang takbo ng buhay niya dahil sa isang buntis na estranghera.
Isang umagang maulan, halos late na siya sa trabaho. Habang nagmamadaling nagmamaneho, napansin niya ang isang babae sa gilid ng daan—basang-basa, naka-payong, at tila hirap maglakad. Malayo pa lang, halata na niyang buntis ito, malapit nang manganak.
“Bahala na…” bulong ni Rico, sabay preno.
Binuksan niya ang bintana.
“Ma’am, okay lang po kayo? Gusto niyo pong sumakay?”
Napatingin ang babae, nanginginig sa ulan. “Kuya… papuntang ospital po sana ako… pero wala na akong masasakyan.”
Walang pag-aalinlangan, binuksan ni Rico ang pinto at tinulungan siyang sumakay. Basa na rin ang uniporme niya, pero hindi niya iyon ininda.
Habang nagmamaneho, napansin niyang humihinga nang malalim ang babae.
“Ate, malapit na po ba kayo manganak?” tanong niya, kinakabahan.
“Oo… ramdam ko na po… sa St. Luke’s sana, pero baka hindi ko na kayanin…”
Lalong pinabilis ni Rico ang takbo. Nilampasan niya ang trapiko, tumunog ang busina nang paulit-ulit. “Konti na lang, Ma’am! Huwag kayong bibitaw!”
Pagdating sa tapat ng ospital, agad siyang tumakbo palabas para tawagin ang nurse. Isinakay nila ang babae sa wheelchair at dinala sa loob ng emergency room.
Naiwan si Rico sa hallway, basang-basa at hingal. Hindi niya man kilala ang babae, nanginginig pa rin siya sa kaba at awa.
Makaraan ang ilang oras, palabas na siya ng ospital nang biglang may tumawag.
“Sir Rico?”
Lumingon siya—ang asawang lalaki ng buntis, nakasuot ng barong at may luha sa mata.
“Salamat po, sir. Kung hindi dahil sa inyo… baka nawala silang mag-ina ko. Nanganak na po siya, ligtas silang pareho.”
Napangiti si Rico, at sabay umiwas ng tingin. “Wala ‘yon, boss. Ginawa ko lang po ang tama.”
Ngunit bago siya umalis, may iniabot ang lalaki—isang sobre.
“Hindi ko po ito kaya tanggihan ninyo. Galing po ito sa amin.”
Hindi niya tinanggap. “Hindi na po kailangan. Pero kung gusto niyo, ipanalangin niyo na lang na makauwi akong ligtas araw-araw.”
Ngumiti ang lalaki, sabay abot ng kamay.
“Saludo ako sa inyo, kuya. Dahil sa gitna ng pagmamadali ng mundo, pinili niyong tumigil para tumulong.”
Pag-uwi ni Rico kinagabihan, pagod man siya, may kakaibang gaan sa dibdib niya.
Pagbukas niya ng cellphone, may bagong mensahe—mula sa numerong hindi niya kilala:
“Kuya Rico, ako po ‘yung buntis na tinulungan niyo. Nasa bahay na kami. Pinangalanan namin ang anak naming lalaki na Rico Jr. bilang pasasalamat sa inyo. Salamat sa pagiging bayani sa gitna ng ulan.”
Nang mabasa iyon, hindi niya napigilan ang ngiti at luha.
Sa araw-araw na puno ng pagmamadali, natutunan niyang minsan, ang pagtigil para tumulong ay ang pinakamabilis na daan patungo sa kabutihan.
