“IKAW ANG NAGLIGTAS SA AKIN NOON… PERO IKAW NA RIN ANG TAONG KAILANGAN KONG TAKASAN NGAYON.”
Maulan na gabi noong una kaming nagkita ni Liam.
Basang-basa ako, nakahandusay sa kalsada matapos akong tangayin ng isang lasing na driver. Wala nang dumaraan, wala nang lumalapit—maliban sa kanya.
Naka-itim siya, may mahinang tinig, at mga matang parang matagal nang hindi nakatulog.
“Huwag kang matakot,” sabi niya habang tinatakpan ako ng jacket niya.
“Ligtas ka na.”
Dinala niya ako sa ospital, nagbayad ng bill, at nang tanungin ko kung sino siya, ngumiti lang siya.
“Wala ’yan. Isipin mo na lang… dumaan ang isang estrangherong handang tumulong.”
Simula noon, hindi ko siya nakalimutan.
Lumipas ang dalawang taon.
May trabaho na ako bilang nurse sa pribadong ospital. Maayos na ang lahat—hanggang sa dumating ang isang pasyente sa ER, duguan, walang malay.
Nang tanggalin ko ang oxygen mask niya, si Liam iyon.
“Siya ‘yung lalaking tumulong sa akin dati!” bulong ko sa kasama kong nurse.
Dinala siya sa ICU, at ilang araw matapos ang operasyon, nagising siya.
“Ikaw ‘yung… babae sa ulan,” mahina niyang sabi, nakangiti.
“Ang mundo talaga, maliit lang.”
Sa simula, parang tadhana.
Mabait si Liam, marunong magpatawa, at laging may dalang kape tuwing duty ko.
Hanggang sa isang gabi, may nakita akong kakaiba.
Habang inaayos ko ang file ng mga pasyente, napansin ko na wala si Liam sa listahan ng hospital admission. Wala ring record ng doktor na pumirma sa admission niya.
“Paano ‘yun nangyari? Eh ilang linggo na siyang naka-confine dito…”
Pagbalik ko sa kwarto niya, wala na siya.
Ang kama, malinis. Ang ID ng isang nurse — nakapatong sa unan, may dugo.
Kinabukasan, nakatanggap ako ng sulat.
Walang sender. Isang papel lang na may nakasulat:
“Huwag mo akong hanapin. Hindi lahat ng iniligtas ay ligtas pa rin.”
Nanginginig ang kamay ko.
Tinawagan ko ang security office — pinasilip ko ang CCTV footage.
At doon ko nakita: si Liam, lumalabas ng ospital nang madaling-araw, may kargang katawan. Hindi ko maaninag kung sino, pero naka-uniform ito ng nurse… tulad ko.
Pag-uwi ko, biglang nag-ring ang cellphone. Hindi nakarehistro ang numero.
“Mara…” (ang boses niya — si Liam.)
“Bakit ka nagtatago sa akin?”
Tumakbo ako palabas ng apartment, halos mabitawan ang phone.
Paglingon ko sa kabilang kalsada — naroon siya. Nakatayo sa ilalim ng poste ng ilaw, basa sa ulan, at nakangiti kagaya ng dati.
“Hindi ba’t sabi ko noon, ligtas ka na?”
Ngunit ngayon, ramdam ko — ako na ang dapat lumigtas sa sarili ko.
Lumipas ang ilang araw, at hindi ko na siya nakita muli.
Pero tuwing umuulan, may tumatawag pa rin sa telepono — parehong boses, parehong tono.
“Hindi lahat ng tulong ay mabuti. Minsan, ang kaligtasan ay simula ng pagkabihag.”
At sa tuwing bumubukas ang pinto ng ospital tuwing gabi, pakiramdam ko… nandiyan pa rin siya.
