“BINIGAY NIYA ANG UPUAN NIYA SA ISANG BUNTIS — PERO ANG SUMUNOD NA NANGYARI, LAHAT NG NASA BUS AY NATAHIMIK.”
Mainit ang hapon at punô na naman ang pampasaherong bus na bumabagtas sa Quezon Avenue. Ang mga pasahero’y pagod, pawisan, at halatang gusto na lang makarating sa kani-kanilang tahanan.
Sa dulo ng bus, nakaupo si Marco, isang ordinaryong empleyado na galing sa mahaba at nakakapagod na shift sa pabrika. Hawak niya ang maliit na plastic ng tinapay na dapat sana’y hapunan niya mamaya.
Habang papalapit sa susunod na estasyon, pumasok ang isang babaeng buntis — halatang pagod, pawisan, at bitbit ang mabigat na bag. Walang bakanteng upuan. Tiningnan siya ng mga tao, pero walang gustong tumayo.
Tahimik lang si Marco, pero naramdaman niya ang kirot sa puso. Wala siyang sandalyas na maayos, pawisan, gutom — pero nang makita niyang hirap huminga ang buntis, dahan-dahan siyang tumayo.
“Miss, dito ka na po. Umupo ka muna,” mahinahon niyang sabi, sabay alok ng upuan.
Ngumiti ang babae, halatang nagulat.
“Ay, naku, salamat ha! Grabe, hindi ko na po kaya tumayo.”
Umupo ang babae at nagsabing,
“Ang bait mo naman. Maraming salamat talaga.”
Ngumiti lang si Marco, kahit pawisan at pagod. Tumayo siya sa gilid, hinahawakang mahigpit ang baras ng bus habang patuloy ang pag-ikot ng gulong.
Ngunit ilang minuto lang ang lumipas, biglang huminto nang madiin ang bus. Napahawak si Marco, pero nadulas at tumama ang braso niya sa bakal.
“Aray!” sigaw niya, habang dumugo ang kamay.
Tumayo agad ang buntis, halatang nag-aalala.
“Kuya, ayos ka lang ba? Diyos ko, nasugatan ka!”
Tumingin ang ibang pasahero, at isa-isang nagsimulang tumulong — may nag-abot ng panyo, may nag-abot ng tubig.
Ang konduktor ay nagsabing,
“Ang bait mo talaga, kuya. Kung lahat ng pasahero tulad mo, mas magiging magaan ang biyahe sa mundo.”
Ngumiti si Marco, pilit na tinatakpan ang sugat.
“Ayos lang ‘to. Mas importante pong ligtas kayo at ‘yung baby n’yo.”
Tahimik ang bus. Ilang sandali, may mga pasaherong lalaki na dahan-dahang tumayo at inalok ang kanilang mga upuan sa mga matanda at babae.
Sa sandaling iyon, parang tumigil ang oras.
Isang simpleng kabaitan ang nagbago sa kilos ng lahat ng nasa loob ng bus.
Pagbaba ni Marco, sumalubong sa kanya ang dapithapon. Sa kaliwang kamay ay ang punit na manggas ng polo, at sa kanang kamay — ang maliit na plastic ng tinapay.
Ngumiti siya.
Hindi dahil sa pagod, kundi dahil alam niyang isang munting kabaitan ang nakapagdulot ng malaking pagbabago.
