“ANG BATA NA NAGTITINDA NG YELLO SA KALSADA, PARA LANG MAKABAYAD NG TUITION — PERO ANG NANGYARI SA HULI, NAGPAIYAK SA LAHAT.”
Mainit ang araw sa kalye ng Tondo. Maaga pa lang, naglalakad na si Jun-jun, bitbit ang styrofoam box na puno ng yelo at mga plastic na may pulang kulay. “Yelo! Yelo na may juice! Piso lang!” sigaw niya habang nilalapitan ang mga tricycle driver at mga bata sa kanto.
Bata pa lang si Jun-jun, marunong na siyang dumiskarte. Mag-isa na siyang nag-aalaga sa sarili, dahil ang kanyang ina ay naglalaba sa mga bahay ng mayayaman, habang ang ama naman ay nagtatrabaho bilang construction worker sa probinsya.
Araw-araw, pagkatapos ng klase, naglalako siya ng yelo juice sa paligid ng palengke. Pinag-iipunan niya ang bawat baryang kinikita para makabayad ng tuition sa eskwelahan.
“Jun-jun, bakit hindi ka na lang maglaro kasama ng iba?” tanong ng kaklase niyang si Paolo.
“Gusto ko rin, pero kailangan kong makabayad kay Ma’am sa Biyernes,” sagot niya sabay ngiti.
Sa bawat pagod at pawis, si Jun-jun ay may pangarap — maging guro. Lagi niyang sinasabi,
“Pag naging teacher ako, tuturuan ko ‘yung mga batang walang pambili ng notebook, para ‘di nila maranasan ‘yung hirap ko.”
Isang hapon, bumuhos ang malakas na ulan habang nagtitinda siya sa gilid ng eskinita. Basang-basa ang kanyang mga tsinelas, at halos maubos na ang paninda. Habang nagkukubli siya sa ilalim ng trapal, dumaan ang isang mamahaling kotse. Tumigil ito sa tapat niya.
Bumaba ang isang lalaki, naka-amerikana, may dalang payong. Nilapitan si Jun-jun at nagtanong,
“Ilang taon ka na, iho? Bakit hindi ka sa bahay?”
“Labing-isa po, Sir. Nagtitinda po ako para makabayad ng tuition.”
Tahimik lang ang lalaki saglit. Kinuha niya ang wallet niya at binayaran lahat ng natitirang paninda ni Jun-jun.
“Tapos, umuwi ka na ha. Huwag mong kalimutan mag-aral.”
Umalis ang kotse, at naiwan si Jun-jun na nagtataka kung sino ‘yung lalaki. Hindi niya alam, ang taong ‘yon pala ay principal ng isang eskwelahan malapit sa kanila.
Kinabukasan, tinawag si Jun-jun ng kanilang adviser.
“Jun-jun, may gustong kumausap sa’yo.”
Pagdating niya sa opisina, nakita niya ang lalaking bumili ng lahat ng paninda niya.
“Ikaw po ‘yung bumili kahapon!” sabi ng bata.
Ngumiti ang lalaki.
“Simula ngayon, libre na ang tuition mo rito. Ako na ang bahala.”
Halos hindi makapaniwala si Jun-jun. Tumakbo siya pauwi, niyakap ang kanyang ina at umiiyak na nagsabi,
“Ma! Libre na ako sa eskwela! Makakapagtapos na ako!”
Lumipas ang mga taon. Si Jun-jun ay nakapagtapos ng kolehiyo sa tulong ng scholarship. Naging guro sa parehong paaralan kung saan siya dati nagtitinda ng yelo.
Tuwing recess, madalas siyang makita sa labas ng gate, bumibili ng yelo sa mga batang naglalako.
“Kuya, gusto mo po ng yelo?” tanong ng isa.
“Oo, pero doble ang bayad, ha,” sagot niya sabay ngiti.
At pagkatapos, tatawagin niya ang bata,
“Mag-aral ka mabuti, ha? Huwag mong sayangin ang sipag mo.”
Sa pagtatapos ng taon, binigyan siya ng paaralan ng parangal bilang “Gurong may Pusong Tunay.” Habang tumatayo siya sa entablado, tumingin siya sa langit at bulong niya:
“Para ito sa lahat ng batang gaya ko dati—na kahit pawisan, may pangarap pa rin.”
