“Nang Maospital si Mama, Doon Ko Natutunan ang Tunay na Halaga ng Buhay”
Lumaki ako sa pamilyang hindi mayaman, pero puno ng pagmamahalan. Si Mama ay tindera sa palengke, si Papa ay tricycle driver. Wala kaming bahay na sementado, pero bawat gabi, sabay-sabay kaming kumakain ng tuyo at kanin, may halakhakan, may kwento, may saya.
Ngunit dumating ang araw na nagbago ang lahat.
Isang umaga, habang nag-aalmusal kami, bigla na lang bumagsak si Mama. Nabigla si Papa, at halos mabitawan ko ang tasa ng kape sa gulat. Nang dalhin namin siya sa ospital, sinabi ng doktor na may problema raw sa puso niya. Kailangan ng operasyon.
Tahimik lang ako. Parang tinanggalan ako ng hangin. Si Mama—yung taong laging malakas, laging nakangiti, laging nagsasabing “okay lang ako”—ay biglang nakaratay sa kama ng ospital, nakakabit sa mga tubo.
Habang nakaupo ako sa labas ng emergency room, naririnig ko ang mga tawanan ng ibang tao, mga nurse na nagmamadali, at ang pag-iyak ni Papa sa gilid.
Walang mas masakit kaysa sa makita mong nanghihina ang taong dahilan kung bakit ka lumalaban.
Doon nagsimula ang pinakamahirap na panahon ng buhay namin. Wala kaming pera. Wala kaming ipon. Si Papa halos hindi na natutulog sa kaka-biyahe ng tricycle para lang makadagdag sa panggastos. Ako naman, kahit estudyante pa lang, sinubukan kong magtrabaho sa isang karinderya tuwing gabi.
May mga araw na hindi ako kumakain para lang madagdagan ang pambayad sa ospital. May mga gabing umiiyak ako sa tabi ng kama ni Mama, habang tinitingnan ang mga kamay niyang nangingitim na dahil sa gamot.
“Mama, gagaling ka,” sabi ko sa kanya, pilit na ngumiti.
Ngumiti rin siya, kahit mahina na. “Anak, wag kang mag-alala. Hindi ako aalis hangga’t hindi kita nakikitang masaya.”
Pagkatapos no’n, mas lalo akong nagsumikap.
Bumagsak ang ilang grado ko sa eskwela dahil sa puyat at pagod, pero hindi ko tinigilan. Sabi ko sa sarili ko: “Kung nagawa ni Mama na magtiis ng gutom, ulan, at init para sa amin, magagawa ko rin ‘to para sa kanya.”
Isang gabi, habang naglalakad ako pauwi galing sa karinderya, napansin kong marami nang bituin sa langit. Tahimik ang paligid. Parang gusto kong sumigaw, parang gusto kong sumuko. Pero naalala ko si Mama, at ang ngiti niya.
Yun ang nagbalik ng lakas ko.
Makalipas ang ilang linggo, natapos ang operasyon ni Mama. Mabagal ang paggaling niya, pero bawat araw ay milagro. Sa tuwing binubuksan niya ang mata niya, parang liwanag na sumisilip sa gitna ng dilim.
Hanggang sa araw na nakalabas siya ng ospital. Mahina pa siya, pero buhay. Niyakap ko siya nang mahigpit, halos hindi ko siya mabitawan.
“Salamat, Ma,” bulong ko.
Ngumiti siya. “Hindi ako lumaban para sa sarili ko, anak. Lumaban ako para sa inyo.”
Pagkaraan ng ilang buwan, bumalik ako sa eskwela. Hindi ako naging honor student, pero naging estudyanteng may kwento. At tuwing nakikita ko si Mama, kahit mahina pa rin ang katawan niya, palagi kong sinasabi sa sarili ko: Ito ang dahilan kung bakit hindi ako sumuko.
Mensahe ng Kwento:
Ang buhay ay hindi laging madali. Pero kapag may taong mahal mo—tulad ng magulang na nagsakripisyo para sa iyo—lahat ng pagod, lahat ng hirap, ay nagiging halaga.
