Ang Walang Amoy na Sabon

Ang Walang Amoy na Sabon

(A Story Around You: $LDR$– Long Distance Relationship – sa Pamilya)

Sabi nila, ang pagmamahal ay may amoy. Amoy ng damit na isinuot mo, amoy ng ulam na niluto, amoy ng yakap.

Pero paano kung ang pagmamahal na nararamdaman mo ay laging nasa loob ng isang karton?

Nakatitig ako sa isang piraso ng sabon. Mula sa Europa. Mamahalin. Ang balat nito, kulay-ginto. Ang tatak nito, $luxury$. Pero kahit anong amoy ko, wala akong maamoy. Walang amoy.

Bawat tatlong buwan, dumarating ang $balikbayanbox$. Puno ito ng mga galing sa ibang bansa: sapatos, tsokolate, de-latang pagkain, at siyempre, mga mamahaling sabon at lotion. Ang dami. Labis-labis. Pero bawat kagat ng tsokolate, bawat kuskos ng sabon, parang laging may kulang.

Ang walang amoy na sabon na iyan ay simbolo ng aming relasyon ni Mama. Mayroon, malinis, at nagbibigay ng $comfort$, pero $walangpresensya$. Walang amoy.

$(Buo$ ang laman ng $balikbayanbox$ na padala mo, Ma. Pero bakit pakiramdam ko, $hati$ pa rin ako?)

Flashback:

Noong bata pa ako, nagtitinda si Mama ng $taho$ sa umaga. Ang amoy ng arnibal (brown sugar syrup) na kumakapit sa kumot ko, iyon ang alarm clock ko. Bago pa ako magising, may halik na siya sa noo ko. Ang amoy niya—amoy-araw, amoy-asukal, amoy-pagod—iyon ang amoy ng $Mama$.

Isang gabi, may lagnat ako. Walang $importedmedicine$. Nagtimpla lang siya ng $luya$ at pinunasan niya ako ng bimpo. Habang nakayakap ako sa kanya, ang amoy ng kanyang luma, labadong $daster$ (house dress) ang aking kumot.

“Gagaling ka, Anak. Mahal kita,” bulong niya.

Iyon ang huling gabi na naramdaman ko ang kanyang amoy. Kinabukasan, lumipad na siya. Hindi na nagbenta ng taho. Nagtrabaho na sa Gitnang Silangan.

Ngayon, may $airconditioner$ na kami. Hindi na ako ginigising ng amoy-pawis. Ngayon, gising na ako dahil sa tunog ng $videocall$ galing sa 4,000 milya ang layo.

Sa mga $videocall$ na iyon, tanong niya: “Natanggap mo na ba ang box? Nagustuhan mo ba ang sabon?”

“Opo, Ma. Sobra. Ang bango,” pagsisinungaling ko.

Alam kong masaya siya dahil naibibigay niya ang mga bagay na hindi niya maibigay noon. Ang $balikbayanbox$ ang $physicalform$ ng pagmamahal na hindi niya maibigay nang personal. Ito ang kanyang $comfortzone$ para hindi niya maramdaman ang $hugot$ ng pag-iwan.

Pero minsan, gusto ko sanang sabihin:

Sana, Ma, isang beses lang. Huwag mo nang ipadala ‘yung mamahaling sabon. Ipadala mo na lang ‘yung amoy ng damit na suot mo habang nagtitinda ka ng $taho$. Ipadala mo na lang ang amoy ng yakap mo noong may lagnat ako.)

Isang gabi, biglang tumawag si Mama. Hindi $videocall$, kundi $voicecall$. Umiiyak siya.

“Anak, gusto ko nang umuwi. Ang hirap dito. Araw-araw, nag-iisa ako. Wala akong makausap. Ang dami kong pera, pero $walaakongbuhay$ dito.”

Sa sandaling iyon, hindi na siya ang OFW na nagpapadala ng box. Siya na si Elena, ang babaeng nangungulila.

“Ma, umuwi ka na,” sabi ko.

“Paano? Paano ang tuition mo? Paano ang bahay natin? Huwag kang mag-alala, Anak. Magpapadala ako ulit ng $balikbayanbox$. May bagong $perfume$ doon. Sige na, kailangan ko nang magtrabaho.”

Ibinaba niya ang telepono.

Doon ko naintindihan. Ang $hugot$ namin ay $pareho$. Siya, nagtatago sa likod ng materyal na bagay para makalimutan ang $personalabsence$. At ako naman, nagtatago sa likod ng pagpapanggap na okay lang ako sa walang amoy na sabon na iyan.

Ang $balikbayanbox$ ay hindi lamang patunay ng pagmamahal. Ito rin ang $proof$ ng $sakripisyo$.

Kinuha ko ang $luxurysoap$. Sa kauna-unahang pagkakataon, hindi ako nagkunwari. Hinugasan ko ang kamay ko gamit ang sabon na walang amoy.

“Salamat, Ma,” bulong ko sa sarili. “Salamat sa bawat patak ng pawis mo. Salamat sa bawat $walangamoy$ na pagmamahal.”